Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Mirror Mirror [1/5]

Την πλοκή της Χιονάτης όλοι πάνω-κάτω την ξέρουμε. Μια σατανική βασίλισσα θέλει να είναι η πιο όμορφη της Γης, αλλά η Χιονάτη είναι πιο όμορφη από αυτήν. Η βασίλισσα προσπαθεί να σκοτώσει τη Χιονάτη, αλλά αποτυγχάνει. Έτσι, η βασίλισσα πρέπει να χρησιμοποιήσει την εξυπνάδα της ώστε να ξεγελάσει τη Χιονάτη και να γίνει η πιο όμορφη της Γης. Το «Καθρέφτη, Καθρεφτάκι Μου» παίρνει μόνο τη βασική ιδέα του διάσημου παραμυθιού των αδελφών Γκριμ και το κατακρεουργεί αφήνοντας ελάχιστα πράγματα να λειτουργούν υπέρ του.

Ο σκηνοθέτης Tarsem Singh έχει την ικανότητα να κάνει εντυπωσιακά όμορφες ταινίες που όμως διαθέτουν άψυχες ιστορίες. Το Κελί, το Εξωπραγματικότητα αλλά και το Αθάνατοι είναι ταινίες που θα μπορούσατε να πάρετε ένα πλάνο τους και να το κρεμάσετε στον τοίχο σας. Ο Singh έχει «master» στις ταινίες με περίτεχνα κοστούμια και σκηνικά, ευρηματικές γωνίες λήψης και δημιουργικά ειδικά εφέ, ακόμα κι αν είναι ανίκανος να πει μια ιστορία ή να αποσπάσει μια καλή ερμηνεία από έναν ηθοποιό. Στο «Καθρέφτη, Καθρεφτάκι Μου», δυστυχώς, εξομαλύνει σημαντικά την οπτική του αισθητική και ως εκ τούτου, το μόνο που απομένει είναι η χαζή ιστορία και οι ανιαρές ερμηνείες. Υπάρχουν μερικές εντυπωσιακές εικόνες, κυρίως στο υπερβολικό παλάτι της σατανικής βασίλισσας (Julia Roberts) που κυβερνά τη βασίλειο της με σιδηρά πυγμή. Η βασίλισσα και τα μελή του επιτελείου της είναι ντυμένα με εξωφρενικά κοστούμια που αλλάζουν με διάφορους δημιουργικούς τρόπους καθόλη την ταινία, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της δράσης λαμβάνει χώρα έξω από το παλάτι σε ένα βαρετό δασός και μια πόλη. Όταν συμβαίνει αυτό, είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε προσοχή στο άνοστο love-story μεταξύ της Χιονάτης (Lily Collins) και του όμορφου πρίγκιπα (Armie Hammer).

Οι σεναριογράφοι Melissa Wallack και Jason Keller κατάφεραν να φτιάξουν μια απολυτά βαρετή ταινία με μια δίχως νόημα ιστορία. Αλλάζουν τους επτά νάνους και τους κάνουν κλέφτες με ονόματα όπως Wolf και Butcher, βάζουν τον πρίγκιπα να μαγεύεται από ένα ξόρκι και μόνο με την βοήθεια ενός αληθινού φιλιού της αγάπης να λύνονται τα μαγεία και αλλά τέτοια, μετατρέποντας το έργο σε μια παρωδία καταστάσεων με αστεία τόσο άνοστα και χαζά τα οποία δεν τα βλέπεις ούτε σε ταινίες των αδελφών Farrelly. Για να μην αναφερθώ και στο ενοχλητικό κι από το πουθενά Μπόλιγουντ τραγούδι των τίτλων τέλους. Ανήκουστα πράγματα. Και το casting χειροτερεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Πού τη βρήκαν τη Lily Collins, πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Δεν μπορούσε να εκφράσει κανένα απολύτως συναίσθημα και άπλα περιφερόταν. Χαλιά και η επιλογή των νάνων. Αν δεν ήταν η Julia Roberts που το καταδιασκεδάζει με τον ρόλο της, αλλά κι ο ανερχόμενος και ταλαντούχος Armie Hammer, η ταινία απλά δεν θα βλεπόταν. Όχι ότι τώρα βλέπεται, αλλά κάπως διασώζεται. Μια άσκοπη ταινία που στερείται έμπνευσης και δεν διαθέτει κάποια δημιουργικότητα παρά μόνο στην παράγωγη της. Δεν το περίμενα αυτό που είδα, ειλικρινά.

Σχόλια

  1. αααα ΜΟΝΟ για τον Αρμι θα ηθελα να το δω ΤΡΕΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Emena pali den tha me xalouse katholou apo kati treilers pou evlepa sto youtube. Mou kanei se paramuthaki analafro kai auti tin epoxi einai oti xreiazetai, anti gia psixoplakwmata...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ σε αυτό που λες και εν μέρει ισχύει, περνάς ωραία ειδικά αν πας με παρέα και το διακωμωδήσετε το θέμα. Αλλά αυτό (πάντα κατά την γνώμη μου) δεν κάνει μια ταινία καλή.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται