Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

21 Jump Street [0.5/5]

Η δημοφιλής αστυνομική σειρά «Ομάδα Δράσης 21», αποτέλεσε σημείο αναφοράς της pop κουλτούρας τη δεκαετία του 1980, αναδεικνύοντας το αστέρι του Johnny Depp. Ο τίτλος είναι η μόνη σχέση τής τότε σειράς με την τωρινή μεταφορά της στο σινεμά, αφού είναι ελάχιστα έως καθόλου τα πράγματα που τη θυμίζουν έστω και λίγο.

Και μπορεί το ντουέτο Jonah Hill και Channing Tatum να είναι έξυπνη επιλογή και να διαθέτει πετυχημένη χημεία, δυστυχώς η ταινία ακολουθεί την κλασσική πεπατημένη των αστυνομικών buddy-movies με τα γνωστά τρεχαλητά και τις αναμενόμενες δόσεις περιπέτειας. Όλα στην πιο light εκδοχή τους, φυσικά, αφού απευθύνονται, ξεκάθαρα, στη νέα γενιά teenagers της Αμερικής. Αυτό που με στενοχώρησε περισσότερο, όμως, ήταν το σενάριο της και η εξάρτηση του χιούμορ της από αισχρολογίες. Αν βρίσκετε τις λέξεις «πέος» και «πουλί» αστείες ή πλάκες για δύο τυπάδες που μιλούν για το σεξ σάς κάνουν να ξεκαρδίζεστε στα γέλια, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα γελάσετε περισσότερο απ’ όσο εγώ. Κι ενώ είμαι πρόθυμος να παραδεχθώ ότι υπάρχει κοινό που απολαμβάνει αυτού του είδους το χιούμορ, σίγουρα δεν είναι το στυλ της κωμωδίας που προτιμώ, θεωρώ ότι τα σεξιστικά αστεία είναι το πιο εύκολο που μπορείς να γράψεις για να προκαλέσεις ένα στοιχειώδες γέλιο. Και εδώ τα «καλαμπούρια» είναι μόνο τέτοιου είδους.

Αστεία που έχουν να κάνουν με τα γεννητικά όργανα αντρών και γυναικών διαδέχονται το ένα το άλλο. Αφού μετά το 21ο τέτοιο αστείο, πραγματικά ήθελα να φύγω από την αίθουσα. Κι όταν επιτέλους τέλειωσαν τα αστεία της συγκεκριμένης θεματολογίας, περάσαμε σε χωρατά που αφορούν περιττώματα. Καμιά πρωτοτυπία, καμιά καυστικότητα, τίποτα. Ήταν τόσο χάλια που αναρωτιέμαι αν οι σεναριογράφοι ξέρουν να γράφουν πια. Δηλαδή είναι υπερβολικό να αναζητάς ένα έξυπνο λογοπαίγνιο ή μια ωραία ατάκα από μια κωμωδία. Και συγχωρέστε με αλλά το «νομίζω ότι τα έκανα στο παντελόνι μου» δεν είναι ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου. Υπάρχει περισσότερη εξυπνάδα σε ένα εικοσάλεπτο επεισόδιο οποιασδήποτε αμερικανικής κωμικής σειράς απ’ ότι σε ολόκληρα τα 109 τού «21 Jump Street». Τα σενάρια σήμερα φαίνεται να είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί τους σκηνοθέτες της κωμωδίας και αυτό είναι κρίμα.

«Περιέργως», η ταινία έσκισε στα σινεμά της Αμερικής αποφέροντας πάνω από 120 εκατομμύρια δολάρια. Πράγμα που σημαίνει ότι ένα σίκουελ είναι παραπάνω από δεδομένο. Ας ελπίσουμε (πράγμα σπάνιο για σίκουελ) ότι η δεύτερη φορά θα είναι καλύτερη και πάνω κάτω ένα εκατομμύριο φορές εξυπνότερη…

Σχόλια

  1. 0/5 tha ebaza egw ...apaksiw kai na ti dw, to jump street 21 itan seira stathmos , otidipote allo pou ferei to titlo tis einai ierosulia :-P ....xwsta George

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται