The Shack [0/5]

Δεν έχω λόγια να περιγράψω την κουλαμάρα που λέγεται «Αναζητώντας την Αλήθεια». Παρόλα αυτά, θα το προσπαθήσω γιατί αξίζει κανείς να αποτρέψει κόσμο από το να τη δει. Ας ξεκινήσουμε με την υπόθεση: πατέρας προερχόμενος από διαλυμένη φαμίλια, γίνεται ο ίδιος οικογενειάρχης με τρία παιδιά και μια γυναίκα θρήσκα. Ο καημός και ο πόνος όμως χτυπάει και τη δική του οικογένεια με αποτέλεσμα η ήδη κλονισμένη πίστη του στον papa (έτσι λέει η γυναίκα του τον Θεό, μα την Παναγία) να αγγίξει αρνητικό ρεκόρ. Ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα, λαμβάνει γράμμα από τον papa να πάει σε μια καλύβα. Και εκεί γίνεται... του παραδείσου!

Όσο κι αν μας είχε προϊδεάσει η αφήγηση στην αρχή ότι αυτό που θα δούμε τείνει προς το φανταστικό, τίποτα δεν είχε προετοιμάσει τα μάτια μας και τα αυτιά μας γι` αυτό που έμελλε να πάθουμε. Με μια «come to papa» προσέγγιση που ξεπερνάει τα όρια του διδακτισμού, το σενάριο των Τζον Φούσκο, Άντριου Λέιναμ και Ντέστιν Κρέτον μοιάζει να διαθέτει έναν και μόνο σκοπό: να μας κάνει να πιστέψουμε. Κάνοντας τον δικηγόρου του διαβόλου (θου κύριε), θα μπορούσα να αποδεχθώ μια υπενθύμιση του λόγου του Κυρίου με τη λογική ότι το έργο θα είχε πραγματικά μια ιστορία να διηγηθεί, μια παραβολή να ζωντανέψει, να στοχεύει σε κάτι παραπάνω τέλος πάντων. Όμως, όχι. Χαρακτήρες, κινηματογραφική ροή και λογική παραμερίζονται προς τέρψη ενός γλυκανάλατου θρησκευτικού χάους. Διαθέτοντας ένα αποφθεγματικό σενάριο γεμάτο βαρύγδουπες ατάκες τύπου: «as long as there is the freedom to not follow god, evil will find a way» και μια «μιλάς με γρίφους γέροντα» νοοτροπία που σου κάθεται στον λαιμό όπως το ψίχουλο από το ψωμί που έχει βουτήξει στη σαλάτα, η ταινία του Στούαρτ Χαζελντίν σε κάνει να θέλει να τρέξεις στο πλησιέστερο μπαρ και να πιεις δυο τρία σφηνάκια.

Χρησιμοποιώντας κάθε πιθανή ιστορία από τα ευαγγέλια, σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη με μόνο στόχο τα διδάγματα Του, με τον πλέον ηλίθιο και κλίσε τρόπο που θα μπορούσε να γίνει. Παραδείγματος χάρη: Υπάρχει μια σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής πάει βαρκάδα. Ξαφνικά, η βάρκα μπάζει νερό και κοντεύει να πνιγεί. Ποιο το ηθικό δίδαγμα; Ότι με τη βοήθεια του Θεού μπορούμε να περπατήσουμε στο νερό. Στα μέσα της ταινίας κάνει και grande εμφάνιση η Σοφία για να κρίνει τον πρωταγωνιστή. Και έτσι ο πρωταγωνιστής καταλαβαίνει ότι δεν πρέπει να κρίνεις για να μην κριθείς. Μα είναι δυνατόν να βλέπουμε τέτοια πράγματα εν έτη 2017; Και άντε τα κάνεις, γιατί να τα δούμε; Καθώς η πανσοφία του Θεού δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο ερώτημα, το έργο βασίζεται στον συναισθηματικό εξαναγκασμό για να σε κάνει να χύσεις κανένα δάκρυ και να ενδιαφερθείς. Το μόνο που καταφέρνει όμως είναι να σε κάνεις να σιγοτραγουδάς το «Papa Don`t Preach» της Madonna, καταλαβαίνοντας ίσως για πρώτη φορά το πραγματικό νόημα των στίχων. Όχι άλλο κάρβουνο, λυπηθείτε μας!