Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Call Me by Your Name [5/5]

Δεν ξέρω πώς μπορεί κάποιος να γράψει για το «Call Me by Your Name». Πώς θα μπορέσει να μιλήσει για μια ταινία που αιχμαλωτίζει και αναστατώνει την καρδιά σου και το κάνει σωστά. Είχα το τεράστιο προνόμιο να δω το νέο έργο του Λούκα Γκουαντανίνο στο 67ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και αμέσως μετά την προβολή, τόσο εγώ όσο και συνάδελφοι από κάθε γωνιά του κόσμου συνειδητοποιήσαμε ότι είμαστε εμείς αυτοί που θα πρέπει να διαδώσουμε ότι η ταινία είναι απλά ένα αριστούργημα. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να το επιχειρήσω…

Η τελευταία ταινία του ιταλού σκηνοθέτη διαδραματίζεται το 1983 στη Βόρεια Ιταλία και αφηγείται ένα καλοκαιρινό ειδύλλιο ανάμεσα σε έναν ώριμο 17χρονο Αμερικανο-ιταλό με το όνομα Έλιο (Τιμοτέ Σαλαμέ) και τον Όλιβερ (Άρμι Χάμερ), έναν 24χρονο αμερικανό επιστήμονα που επισκέπτεται τον πατέρα του Έλιο προκειμένου να τον βοηθήσει. H σχέση μεταξύ των δύο νεαρών ανδρών είναι η εστίαση της ταινίας, αλλά o Γκουαντανίνο και οι συν-σεναριογράφοι Γουόλτερ Φασάνο και Τζέιμς Άιβορι πετυχαίνουν να αφηγηθούν μια οικουμενική ιστορία αγάπης συγκλονιστικά κινηματογραφημένη κι ερμηνευμένη.

Υπάρχει κάτι το ασυνήθιστο στο «Call Me by Your Name». Πρώτα απ` όλα, ποτέ δεν προσπαθεί να χειραγωγήσει τα συναισθήματα του κοινού. Απλώς σταδιακά αρχίζει να λέει την ιστορία του αφήνοντας στο κοινό να ζήσει την εμπειρία. Καθιερωμένος από τις προηγούμενες ταινίες του ως ένας σύγχρονος μάστερ δημιουργίας ατμόσφαιρας, ο Γκουαντανίνο δεν χρειάζονται πολλά για τη δημιουργία σύνθετων συναισθηματικών περιβαλλόντων. Με βλέμματα και χειρονομίες που μιλάνε από μόνες τους και μια μουσική που λέει πολύ περισσότερα από ό,τι οι λέξεις θα μπορούσαν, φτιάχνει ένα συγκινητικό φιλμ εμποτισμένο με μια αδιαμφισβήτητη εκτίμηση των ανθρώπων. Αφαιρώντας την κουρτίνα των αμφιβολιών και των προκαταλήψεων, αφήνει σε εμάς να θαυμάσουμε τη σχέση δύο ανθρώπων, χωρίς να δίνεται προσοχή στο φύλο τους. Διότι, είτε σας αρέσουν οι γκέι ταινίες είτε όχι, αυτή η ταινία δεν ήταν ποτέ γι` αυτό. Είναι για τα συναισθήματα με τα οποία όλοι είμαστε εξοικειωμένοι, ανεξάρτητα από το τι φύλο είμαστε.

Υπάρχει μια καθολική αγάπη εδώ ανάμεσα σε φίλους, οικογένεια και ξένους που προσθέτει μια τρυφερότητα στην ταινία. Από το παραδοσιακό φιλί στο μάγουλο μέχρι τη σωματική εγγύτητα που έχει ο Έλιο με τους γονείς του, ο διευθυντής φωτογραφίας Σαγιόμπιου Μακντιπρόμ τα συλλαμβάνει όλα με το ίδιο εξαίσια μάτι που αιχμαλωτίζει τα πανέμορφα ηλιόλουστα τοπία της Ιταλίας. Γεμάτα μυρωδιές, γεύσεις και ήχους, τα πλάνα είναι ζεστά και ζωντανά. Τα μάτια των πρωταγωνιστών φαίνεται να έρχονται σε μας. Αισθανόμαστε ότι είμαστε υπό τον έλεγχο κάποιου. Θέλουμε να βρεθούμε στην άλλη πλευρά της οθόνης. Νιώθουμε τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών. Όταν το σώμα τους δονείται, σταματάμε να αναπνέουμε. Όταν στεναχωριούνται, αισθανόμαστε ένα βάρος στο στήθος. Όταν δεν μπορούν να εκφραστούν, θα θέλαμε να τους αγκαλιάσουμε και να μιλήσουμε εμείς γι` αυτούς. Η σκηνοθετική προσέγγιση του Γκουαντανίνο είναι πραγματικά πρωτοφανής.

Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Αντρέ Ασιμάν, το έργο του σκηνοθέτη του «Είμαι ο Έρωτας» και του περσινού «Κάτω από τον Ήλιο» είναι πολλά πράγματα μαζί. Είναι μια ταινία ενηλικίωσης. Ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο των νεανικών ερωτικών σκιρτημάτων με όλα τα σκαμπανεβάσματα τους. Μια ταινία για την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και τη λάγνα λαχτάρα. Μα πάνω από όλα, είναι μια ωδή για την αγάπη σε όλες τις μορφές της. Με την ίδια την ιδέα της αγάπης ως ένα ουσιαστικό κομμάτι της ανθρωπότητας που πρέπει να αρπάζεις, να απολαμβάνεις και να ζεις κάθε φορά που σε βρίσκει. Η αγάπη είναι μία από τις χαρές και μεγάλες προσπάθειες της ανθρώπινης ύπαρξης, κι αυτό είναι ένα συναίσθημα που διερευνάται με ενθουσιασμό και στοργή στο «Call Me by Your Name». Ένα έργο που καταφέρνει να είναι αισθησιακό, αλλά όχι αδιάκριτο. Ελκυστικό, αλλά όχι αποπνικτικό. Άμεσο, αλλά ποτέ παράτολμο. Ένα σπάνιο είδος ποίησης όπου τα πάντα ισορροπούν στην εντέλεια.

Σε αυτό συντελούν και οι αξιόλογες ερμηνείες του Σαλαμέ, του Χάμερ και του Στούλμπαργκ. Μου είναι δύσκολο να σκεφτώ άλλον νεαρό ηθοποιό να παραδίδει μια τέτοια μεγαλειώδη ερμηνεία όσο αυτή του Σαλαμέ εδώ. Σκιαγραφώντας την αμηχανία και την πληθωρικότητα του απροσδόκητου έρωτα με καταστροφική ακρίβεια, ο ηθοποιός θα πρέπει από τώρα να ετοιμάζει τον λόγο του για τα επόμενα Όσκαρ. Ο Χάμερ, από την άλλη, στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, εκπλήσσει με μια εμφάνιση που εκμεταλλεύεται πλήρως τη εξωπραγματική ομορφιά του προσθέτοντας ένα στρώμα τρυφερότητας, πάθους και τη λύπης. Και έπειτα υπάρχει κι ο Μάικλ Στούλμπαργκ, ο οποίος συμπυκνώνει, με απόλυτη σαφήνεια και διορατικότητα, τα θέματα αυτής της όμορφης, βαθύτατα ερωτικής ταινίας σε λιγοστές μόνο σκηνές. Οι τρείς τους μαζί με τις Αμιρά Καζάρ και Έσθέρ Γκαρέλ συνθέτουν ένα επιτελείο ηθοποιών, των οποίων τη χημεία σπάνια βλέπουμε στην κινηματογραφική οθόνη.

Εν κατακλείδι, το «Call Me by Your Name» είναι μια πραγματικά απίστευτη ταινία. Ισχυρή και εύστοχη, ξυπνάει τις αισθήσεις δελεάζοντάς σε να ζήσεις τη ζωή πλήρως όσο προλαβαίνεις.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται