Midnight Special [2.5/5]

Σκηνοθετημένο και γραμμένο από τον Jeff Nichols, το έργο του 37χρονου δημιουργού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η ματιά του πάνω στην επιστημονική φαντασία. Στη συνέντευξη τύπου της ταινίας στο φετινό φεστιβάλ του Βερολίνου, ο σκηνοθέτης ούτως η άλλως σχολίασε, μεταξύ άλλων, το πώς η συγκεκριμένη ταινία έχει έντονες σεναριακές αναφορές στον John Carpenter, τον Steven Spielberg και σε πολλούς άλλους. Μετά τη θέαση του φιλμ, όμως, αμφιβάλλω ότι οι λάτρεις των ταινιών sci-fi θα το εκτιμήσουν, και αυτό γιατί θα έρθουν αντιμέτωποι με μια αργή ταινία που όχι μόνο δεν δίνει απαντήσεις στις ερωτήσεις που θέτει, αλλά δεν διευκρινίζει τίποτε σε ένα γενικότερο νόημα.

Το «Ο Εκλεκτός της Νύχτας» αφηγείται την ιστορία του Roy (Michael Shannon) και του οχτάχρονου γιου του, Alton (Jaeden Lieberher), οι οποίοι προσπαθούν να ξεφύγουν τόσο από μια μυστηριώδη αίρεση στην οποία ανήκαν στο παρελθόν, όσο κι από μια κυβερνητική υπηρεσία. Ο Alton είναι μοναδικά ταλαντούχος με υπερφυσικές δυνάμεις, τις οποίες τόσο ο πατέρας του, όσο κι όλοι οι υπόλοιποι πασχίζουν να κατανοήσουν ή να αξιοποιήσουν.

Ο Nichols, γνωστός από όλες τις προηγούμενες ταινίες του («Ένα Καλοκαίρι», «Το Καταφύγιο», «Ιστορίες Πυροβολισμών») για την αφηγηματικά ανθρώπινη προσέγγιση των θεμάτων με τα οποία ασχολείται, δεν εξετάζει, για ακόμα μία φορά, την πλοκή μέσα από μια γεμάτη sci-fi δράση οπτική, αλλά αποφασίζει να εστιάσει περισσότερο στη μυστηριώδη ανατροφή του Alton. Δεν υπάρχουν εξωγήινοι, δεν υπάρχουν όπλα λέιζερ, ούτε θεαματικές αποδράσεις, υπάρχουν μόνο οι σχέσεις που περιστρέφονται γύρω από τη βαρυτική δύναμη του χαρακτήρα του Alton. Αλλά, στηριζόμενο πλήρως στο μυστήριο του Alton, ο «Εκλεκτός της Νύχτας» μοιάζει ελάχιστα δομημένος, με ένα κομμάτι του να είναι πάρα πολύ ασαφές. Γνωρίζουμε ότι ο Alton είναι προικισμένος, αλλά δεν ξέρουμε ποτέ πραγματικά τι στόχος πρέπει να επιτευχθεί. Ποια είναι η σημασία αυτού του παιδιού; Τι κάνουν οι δυνάμεις του και πώς τις απέκτησε; Μήπως οι άνθρωποι που προσπαθούν να τον συλλάβουν ή να τον προστατεύσουν, γνωρίζουν κάτι που εμείς αγνοούμε;

Η σκηνοθετική σιγουριά του Nichols είναι εμφανέστατη στον τρόπο που κατασκευάζει αυτές τις ασάφειες. Ωστόσο, προκειμένου να συμμετάσχει το κοινό πλήρως με αυτό το επίπεδο αοριστολογίας, πρέπει να υπάρχει μια συναισθηματική σύνδεση, κάτι που θα το κάνει να νοιάζεται για τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν ή όχι. Σκηνοθετώντας με το κεφάλι του, και όχι με την καρδιά του, στηρίζεται πάρα πολύ στην ασάφεια της κατάστασης ως πηγή σύνδεσης με τους χαρακτήρες. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να στηρίξει το σύνολο της ταινίας και κατά συνέπεια, επειδή υπάρχει έλλειψη συμπάθειας από τη σκοπιά του κοινού, σε κάνει να διακρίνεις ψεγάδια της ταινίας που διαφορετικά θα περνούσαν απαρατήρητα. Ακόμα κι έτσι όμως, το «Ο Εκλεκτός της Νύχτας» δεν μπορείς επ` ουδενί να πεις ότι είναι μια κακή ταινία. Έχει μια ισχυρή εναρκτήρια σεκάνς, άκρως ενδιαφέρουσες ιδέες που παραπέμπουν στην ιστορία των ταινιών επιστημονικής φαντασίας και εξαιρετικές ερμηνείες. Όμως, διαθέτοντας ελάχιστο συναίσθημα και μικρές δόσεις ψυχαγωγίας, μέχρι να φτάσει το έργο στην τρίτη πράξη, η καρδιά σας και το μυαλό σας είναι ήδη αλλού.