Eddie the Eagle [3/5]

Εκατοντάδες, ίσως ακόμη και χιλιάδες βιογραφίες κυκλοφορούν σε ετήσια βάση. Πολλές από αυτές είναι σκοτεινές και σοβαρές, ενώ άλλες βασίζονται στα γεγονότα και υπάρχουν μόνο για να μυήσουν το κοινό σε υποθέσεις που δεν γνωρίζει. Είναι πολύ σπάνιο μια βιογραφία να έχει δημιουργηθεί απλά και μόνο για τη διασκέδαση του κόσμου, χωρίς να χρειάζεται κάποιου είδους ανάλυση. Το «Έντι ο Αετός» είναι ακριβώς αυτό. Εξιστορώντας τη ζωή του Eddie Edwards, από την παιδική ηλικία του μέχρι τη στιγμή που θα μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που είχε αληθινή αγάπη για τον αθλητισμό και τίποτα περισσότερο, το έργο παρέχει αβίαστα γέλιο και συγκίνηση σε ισόποσες δόσεις.

Διαθέτοντας ένα soundtrack γεμάτο μουσική της δεκαετίας του 1980 και ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο, το φιλμ απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Αν και σαν ταινία κινείται σε όλη την διάρκεια της εκ του ασφαλούς, προς τιμήν της καταφέρνει και υψώνεται πάνω από τα κλισέ της και ξεχωρίζει. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν ενοχλητικοί χαρακτήρες που προσπαθούν να είναι αστείοι, ούτε ανόητα ρομαντικές δευτερεύουσες πλοκές ή μια υπερβολικά συναισθηματική ομιλία που δίνεται σε μια ομάδα από παίκτες λέγοντάς τους να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Ίσως, πάλι, γιατί το ελαφρώς κωμικό concept και η παιχνιδιάρικη διάθεση της σου προσφέρει ένα άκρως απολαυστικό δίωρο. Ενδεχομένως, βεβαία, η άποψη που σχηματίζεις να είναι γιατί όλοι μας αγαπάμε καλές ιστορίες για ανθρώπους αουτσάιντερ που πέτυχαν, και οι αθλητικές ταινίες αποτελούν πάντα μια καλή οδό για να ευδοκιμήσουν.

Όπως και να έχει, το «Έντι ο Αετός» ξέρει τι πτυχή της ιστορίας θέλει να πει και αυτή αφηγείται χωρίς να στερείται έμπνευσης. Ελαφριά, άκρως ψυχαγωγική και με ένα σαφές μήνυμα για την απόκτηση της ζωής που επιθυμείς υπερπηδώντας τα εμπόδια και αποδεχόμενος τον αγώνα που χρειάζεται για να φτάσεις εκεί, η ταινία του Dexter Fletcher είναι η feel-good ταινία της σεζόν.