Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Dirty Grandpa [0/5]

Προσβλητικό και κακόγουστο από την αρχή μέχρι το τέλος, το «Άτακτος Παππούς» είναι μία από τις χειρότερες ταινίες για το 2016 μέχρι στιγμής και κατά πάσα πιθανότητα θα καταλήξει να είναι στη λίστα με τις χειρότερες όλων των εποχών. Πραγματικά, καμία κριτική και καμία ανάλυση δεν μπορεί να αποδώσει πλήρως το συναίσθημα που νιώθεις παρακολουθώντας την. Κάπου εδώ αναρωτιέστε πόσο κακή μπορεί να είναι μια ταινία; Τόσο πολύ που σε κάνει να θέλεις να βγάλεις τα μάτια σου. Η θέαση της αντιπροσωπεύει μια στιγμή στον χρόνο που θα μπορείς να ανατρέξεις καθώς θα είναι το σημείο στο οποίο η εξέλιξη του πολιτισμού σταμάτησε.

Μισογυνιστικό, ομοφοβικό και ρατσιστικό, το «Άτακτος Παππούς» είναι μια κωμωδία που έχει τα πάντα, εκτός από εξυπνάδα, γοητεία, ευφυΐα και έστω κι έναν καλογραμμένο και συμπαθή χαρακτήρα. Διαθέτει κάθε είδους ανόητο και τεμπέλικο χιούμορ, συμπεριλαμβανομένων και υπερβολικών αστείων για το σεξ, κλισέ χωρατά για γεννητικά όργανα και, τι έκπληξη, ακόμη και σκατο-χιούμορ. Για να καταλάβετε τι εννοώ, υπάρχει σκηνή στην οποία ο Δύο Φορές βραβευμένος με Όσκαρ De Niro ρίχνει αντηλιακή κρέμα πάνω στο στήθος της Audrey Plaza και εμείς πρέπει να γελάσουμε γιατί είναι σεξουαλικό υπονοούμενο. Σε κάποια άλλη στιγμή όταν ο Efron ξυπνάει γυμνός σε μια παραλία με ένα λούτρινο κουκλάκι να καλύπτει τον καβάλο του, ένα περαστικό παιδί αρπάζει το παιχνίδι και ο πατέρας του νομίζει ότι ο Efron είναι ένας παιδόφιλος. Ας γελάσουμε όλοι, μια και η κακοποίηση παιδιών είναι αστεία! Και αυτά είναι μόνο κάποια από τα πολλά παραδείγματα χυδαιότητας και γελοιότητας του έργου.

Σοβαρά, δεν έχω άλλα λόγια να γράψω. Το «Άτακτος Παππούς» είναι μια ηθικά και διανοητικά κενή, καταθλιπτική και χωρίς ίχνος ψυχαγωγίας ταινία. Είναι μια ψυχοφθόρα εμπειρία 102 λεπτών γεμάτων περιφρόνηση για το κοινό, την οποία επ`ουδενί δεν αξίζει να δείτε για κανέναν λόγο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται