Θέλοντας να πει μια καινούργια και σύγχρονη εκδοχή της ταινίας του 1959, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του σχεδιαστή παραγωγής Robert Stromberg ενσωματώνει όλους τους ακρογωνιαίους λίθους του μύθου: η πριγκίπισσα Aurora γεννιέται, η Maleficent την καταριέται, η Aurora εξακολουθεί να πέφτει σε μια φαινομενικά αιώνια ανάπαυση αφού τρυπήσει το δάχτυλο της στην άτρακτο μιας ανέμης και τέλος το μόνο πράγμα που μπορεί να την ξυπνήσει είναι ένα φιλί αληθινής αγάπης. Στη συνέχεια, χτίζει γύρω από αυτούς μια ιστορία απώλειας, προδοσίας και λύτρωσης, ρίχνοντας νέο φως στη Maleficent, μετατρέποντας παράλληλα το παραμύθι σε μια θαυμάσια, έξυπνη κι εξαιρετικά ικανοποιητική φεμινιστική ιστορία. Οι σεναριογράφοι της ταινίας επαναπροσδιορίζουν πλήρως τον χαρακτήρα της Maleficent, μετατρέποντάς τον σε ηρωίδα και παράλληλα εμπλουτίζουν την ιστορία της με κρυφά νοήματα απώλειας, ενδυνάμωσης, εξασθένησης, εμπειρίας κι αθωότητας.
Αυτή η νέα προσέγγιση του χαρακτήρα λειτουργεί κυρίως χάρη στην Angelina Jolie. Οφείλω να ομολογήσω ότι όταν κυκλοφόρησαν οι πρώτες εικόνες και είδα τα στιγμιότυπα της Angelina Jolie με τα εικονικά κέρατα και τα ρούχα της Maleficent, ήμουν εξαρχής αναποφάσιστος για την ταινία. Τι καινούργιο θα μπορούσε η Jolie να φέρει σε έναν ρόλο που τελειοποίησε η Eleanor Audley; Μόνο με τη χρήση της φωνής της και τα υπέροχα σχέδια του Marc Davis, η Maleficent έγινε η πιο δημοφιλής κακιά όχι μόνο της Disney, αλλά κι ολόκληρου του κινηματογραφικού κόσμου. Και όμως, η Jolie Είναι μια πειστική κακιά, μια πειστική μητέρα, μια πειστική πενθούσα, δίνοντας απροσδόκητο βάθος και πολυπλοκότητα στον χαρακτήρα ακόμα και όταν το σενάριο δεν τη βοηθά.
Η νέα Maleficent, λοιπόν, είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Το περίεργο όμως εδώ είναι ότι αποτελεί ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο μειονέκτημα της ταινίας. Και αυτό γιατί η σκέψη πίσω από τη νέα ιστορία είναι λάθος. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι κακοί σε ιστορίες όπως αυτή είναι εγγενώς πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες από τους ήρωες. Το μεγαλύτερο όμως ενδιαφέρον προέρχεται από το γεγονός ότι υπάρχει ένα μυστήριο για την προέλευση και τα κίνητρα των κακοποιών. Αφαιρέστε αυτό το μυστήριο και υπάρχει ο κίνδυνος εξάλειψης της γοητείας και της έλξης που σου προκαλεί ο χαρακτήρας. Κάτι τέτοιο συμβαίνει εδώ. Καλά τα μηνύματα, καλές οι προθέσεις, αλλά η Maleficent είναι κακιά. Και μόνο η θέασή της, με την υπεροψία των υψηλών ζυγωματικών της, ήταν ο απόλυτος φόβος. Καταράστηκε ένα μωρό επειδή νόμιζε ότι δεν είχε προσκληθεί σε ένα πάρτι. Καταράστηκε ένα μωρό! Όταν κατά τη διάρκεια της μάχης μεταξύ της ίδιας και του πρίγκιπα Φίλιπ κάλεσε τις δυνάμεις της κόλασης για να μετατραπεί σε δράκο, αισθανόσουν πραγματικό κίνδυνο. Ήσουν στην άκρη του καθίσματός σου. Ένας τέτοιος κλασσικός κινηματογραφικός κακός όχι μόνο δεν αγγίζεται, αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι ο καλός ήρωας μιας ταινίας, ανεξάρτητα από το μήνυμα που θέλεις να περάσεις.
Γιατί αν αγγιχτεί, όπως συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση, η νέα ταινία, όσο καλή κι αν είναι εικαστικά, σκηνοθετικά και ερμηνευτικά όχι μόνο απαντά σε ερωτήσεις που πιθανώς κανείς δεν είχε, αλλά δημιουργεί αστεία νέα ερωτήματα που δεν σχετίζονται με την αρχική ιστορία. Παραδείγματος χάρη, νομίζω ότι ένας πολύ περιορισμένος αριθμός ανθρώπων θα είχε αναρωτηθεί γιατί η κερασφόρος κακιά δεν είχε προσκληθεί στην γιορτή της πριγκίπισσας κατά την έναρξη της ντισνεϊκής ταινίας. Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ότι δεν κλήθηκε γιατί είναι Η ΚΑΚΙΑ. Αυτά είναι τα παραμύθια. Υπάρχει ο καλός και ο κακός. Τέλος!
Συμπερασματικά και κλείνοντας, θα πρέπει να συγχαρώ το δημιουργικό team που είχε τα κότσια να αλλάξει την ιστορία τόσο πολύ και να το κάνει τόσο καλά. Το «Maleficent» είναι πραγματικά μια καλή ταινία αν τη δεις από μόνη της. Δυστυχώς, όμως, η ύπαρξη της «Ωραίας Κοιμωμένης» ως αναφορά όχι μόνο δεν τη βοηθάει, αλλά τη μετατρέπει σε μια μετριότητα.
Γιατί αν αγγιχτεί, όπως συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση, η νέα ταινία, όσο καλή κι αν είναι εικαστικά, σκηνοθετικά και ερμηνευτικά όχι μόνο απαντά σε ερωτήσεις που πιθανώς κανείς δεν είχε, αλλά δημιουργεί αστεία νέα ερωτήματα που δεν σχετίζονται με την αρχική ιστορία. Παραδείγματος χάρη, νομίζω ότι ένας πολύ περιορισμένος αριθμός ανθρώπων θα είχε αναρωτηθεί γιατί η κερασφόρος κακιά δεν είχε προσκληθεί στην γιορτή της πριγκίπισσας κατά την έναρξη της ντισνεϊκής ταινίας. Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ότι δεν κλήθηκε γιατί είναι Η ΚΑΚΙΑ. Αυτά είναι τα παραμύθια. Υπάρχει ο καλός και ο κακός. Τέλος!
Συμπερασματικά και κλείνοντας, θα πρέπει να συγχαρώ το δημιουργικό team που είχε τα κότσια να αλλάξει την ιστορία τόσο πολύ και να το κάνει τόσο καλά. Το «Maleficent» είναι πραγματικά μια καλή ταινία αν τη δεις από μόνη της. Δυστυχώς, όμως, η ύπαρξη της «Ωραίας Κοιμωμένης» ως αναφορά όχι μόνο δεν τη βοηθάει, αλλά τη μετατρέπει σε μια μετριότητα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου