Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Maleficent [2.5/5]

Οριακά προσβλητική για τους οπαδούς της «Ωραίας Κοιμωμένης», αλλά και μια εντελώς νέα εκδοχή ενός γνώριμου υλικού, που σε κάνει να νιώθεις ωραία διαθέτοντας πλούσια μηνύματα, το «Maleficent» σού αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα και είναι πραγματικά μια από τις πιο δύσκολες ταινίες που έχω κριτικάρει εδώ και πολύ καιρό.

Θέλοντας να πει μια καινούργια και σύγχρονη εκδοχή της ταινίας του 1959, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του σχεδιαστή παραγωγής Robert Stromberg ενσωματώνει όλους τους ακρογωνιαίους λίθους του μύθου: η πριγκίπισσα Aurora γεννιέται, η Maleficent την καταριέται, η Aurora εξακολουθεί να πέφτει σε μια φαινομενικά αιώνια ανάπαυση αφού τρυπήσει το δάχτυλο της στην άτρακτο μιας ανέμης και τέλος το μόνο πράγμα που μπορεί να την ξυπνήσει είναι ένα φιλί αληθινής αγάπης. Στη συνέχεια, χτίζει γύρω από αυτούς μια ιστορία απώλειας, προδοσίας και λύτρωσης, ρίχνοντας νέο φως στη Maleficent, μετατρέποντας παράλληλα το παραμύθι σε μια θαυμάσια, έξυπνη κι εξαιρετικά ικανοποιητική φεμινιστική ιστορία. Οι σεναριογράφοι της ταινίας επαναπροσδιορίζουν πλήρως τον χαρακτήρα της Maleficent, μετατρέποντάς τον σε ηρωίδα και παράλληλα εμπλουτίζουν την ιστορία της με κρυφά νοήματα απώλειας, ενδυνάμωσης, εξασθένησης, εμπειρίας κι αθωότητας.

Αυτή η νέα προσέγγιση του χαρακτήρα λειτουργεί κυρίως χάρη στην Angelina Jolie. Οφείλω να ομολογήσω ότι όταν κυκλοφόρησαν οι πρώτες εικόνες και είδα τα στιγμιότυπα της Angelina Jolie με τα εικονικά κέρατα και τα ρούχα της Maleficent, ήμουν εξαρχής αναποφάσιστος για την ταινία. Τι καινούργιο θα μπορούσε η Jolie να φέρει σε έναν ρόλο που τελειοποίησε η Eleanor Audley; Μόνο με τη χρήση της φωνής της και τα υπέροχα σχέδια του Marc Davis, η Maleficent έγινε η πιο δημοφιλής κακιά όχι μόνο της Disney, αλλά κι ολόκληρου του κινηματογραφικού κόσμου. Και όμως, η Jolie Είναι μια πειστική κακιά, μια πειστική μητέρα, μια πειστική πενθούσα, δίνοντας απροσδόκητο βάθος και πολυπλοκότητα στον χαρακτήρα ακόμα και όταν το σενάριο δεν τη βοηθά.

Η νέα Maleficent, λοιπόν, είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Το περίεργο όμως εδώ είναι ότι αποτελεί ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο μειονέκτημα της ταινίας. Και αυτό γιατί η σκέψη πίσω από τη νέα ιστορία είναι λάθος. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι κακοί σε ιστορίες όπως αυτή είναι εγγενώς πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες από τους ήρωες. Το μεγαλύτερο όμως ενδιαφέρον προέρχεται από το γεγονός ότι υπάρχει ένα μυστήριο για την προέλευση και τα κίνητρα των κακοποιών. Αφαιρέστε αυτό το μυστήριο και υπάρχει ο κίνδυνος εξάλειψης της γοητείας και της έλξης που σου προκαλεί ο χαρακτήρας. Κάτι τέτοιο συμβαίνει εδώ. Καλά τα μηνύματα, καλές οι προθέσεις, αλλά η Maleficent είναι κακιά. Και μόνο η θέασή της, με την υπεροψία των υψηλών ζυγωματικών της, ήταν ο απόλυτος φόβος. Καταράστηκε ένα μωρό επειδή νόμιζε ότι δεν είχε προσκληθεί σε ένα πάρτι. Καταράστηκε ένα μωρό! Όταν κατά τη διάρκεια της μάχης μεταξύ της ίδιας και του πρίγκιπα Φίλιπ κάλεσε τις δυνάμεις της κόλασης για να μετατραπεί σε δράκο, αισθανόσουν πραγματικό κίνδυνο. Ήσουν στην άκρη του καθίσματός σου. Ένας τέτοιος κλασσικός κινηματογραφικός κακός όχι μόνο δεν αγγίζεται, αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι ο καλός ήρωας μιας ταινίας, ανεξάρτητα από το μήνυμα που θέλεις να περάσεις.

Γιατί αν αγγιχτεί, όπως συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση, η νέα ταινία, όσο καλή κι αν είναι εικαστικά, σκηνοθετικά και ερμηνευτικά όχι μόνο απαντά σε ερωτήσεις που πιθανώς κανείς δεν είχε, αλλά δημιουργεί αστεία νέα ερωτήματα που δεν σχετίζονται με την αρχική ιστορία. Παραδείγματος χάρη, νομίζω ότι ένας πολύ περιορισμένος αριθμός ανθρώπων θα είχε αναρωτηθεί γιατί η κερασφόρος κακιά δεν είχε προσκληθεί στην γιορτή της πριγκίπισσας κατά την έναρξη της ντισνεϊκής ταινίας. Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ότι δεν κλήθηκε γιατί είναι Η ΚΑΚΙΑ. Αυτά είναι τα παραμύθια. Υπάρχει ο καλός και ο κακός. Τέλος!

Συμπερασματικά και κλείνοντας, θα πρέπει να συγχαρώ το δημιουργικό team που είχε τα κότσια να αλλάξει την ιστορία τόσο πολύ και να το κάνει τόσο καλά. Το «Maleficent» είναι πραγματικά μια καλή ταινία αν τη δεις από μόνη της. Δυστυχώς, όμως, η ύπαρξη της «Ωραίας Κοιμωμένης» ως αναφορά όχι μόνο δεν τη βοηθάει, αλλά τη μετατρέπει σε μια μετριότητα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται