Ποια είναι η υπόθεση; Με άπλες και κινηματογραφικές αναφορές θα πω ότι το «Στα Όρια του Αύριο» είναι το αποτέλεσμα της ένωσης του «Τα Τελευταία 8 Λεπτά» με το «Η Μέρα της Μαρμότας», η έννοια δηλαδή της αναβίωσης της ίδια μέρας και η προσπάθεια κατανόησης από τον πρωταγωνιστή του λόγου για τον οποίο συμβαίνει αυτό, τοποθετημένη όμως σε ένα εξωγήινο περιβάλλον. Αυτή λοιπόν η (θα λέγαμε τολμηρή) ιδέα είναι εξαιρετικά εκτελεσμένη χάρη στο διαολεμένα έξυπνο σενάριο του βραβευμένου με Όσκαρ σεναριογράφου Christopher McQuarrie («Συνήθεις Υποπτοι») που με την συνεργασία των Jez και John-Henry Butterworth όχι μόνο παρακάμπτει τους πιθανούς κινδύνους που έχουν τέτοιου είδους πλοκές, αλλά τους μετατρέπει σε πλεονεκτήματα. Καταφέρνει και παίζει έξυπνα με τα κλισέ που ξέρει ότι είμαστε εξοικειωμένοι, ενώ υπάρχουν και στιγμές που δεν φοβάται να κοροϊδέψει ακόμα και την ίδια την αφήγηση. Όλα αυτά δημιουργούν μια αίσθηση που φαίνεται ότι το έργο κάπου θα στραβοπατήσει, κάνοντας κάτι λάθος, και όμως αυτό δεν συμβαίνει ποτέ και όλα λειτουργούν τέλεια.
Σε αντίθεση με τις ταινίες που βασίζονται σε video-game, το «Στα Όρια του Αύριο» ποτέ δεν μοιάζει σαν να βλέπουμε κάποιον να παίζει ένα παιχνίδι που δεν μπορούμε να συμμετέχουμε. Ακόμη και καθώς η ημέρα επαναλαμβάνεται επανειλημμένα, υπάρχει ακόμα η αίσθηση ότι τα πράγματα κινούνται προς τα εμπρός. Και αυτό οφείλεται στον σκηνοθέτη. Ο Doug Liman αξίζει πραγματικά διθυράμβους, αφού και διασφαλίζει τον καλό ρυθμό της ταινίας και κάνει μια λαμπρή δουλειά, κρατώντας το σενάριο φρέσκο και ενδιαφέρον σε ολόκληρη τη διάρκειά του και φτιάχνει μια ταινία με πλάνα δράσης αρκετά για να κάνουν τον Michael Bay να πρασινίσει από φθόνο. Οι λήψεις και τα πλάνα είναι πρωτοφανή, συλλαμβάνοντας κάθε γωνία του χάους που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια σου. Η κάμερα κινείται κοφτά και ο Liman καθορίζει τη δράση με στυλ, δημιουργώντας ένα όμορφο χάος από εκρήξεις, πυροβολισμούς και τέρατα, μέσα στο οποίο δεν υπάρχει ούτε μία βαρετή στιγμή. Η φωτογραφία του Dion Beebe είναι εξαιρετική, ενώ ειδική μνεία πρέπει να δοθεί και στο εξαίσιο μοντάζ του James Herbert που επιτρέπει στην ταινία να πηδάει μπρος και πίσω στον χρόνο απρόσκοπτα, χωρίς ποτέ να χάνει τον ρυθμό της. Τέλος, η 3D εμπειρία, αν και δεν προσθέτει πολλά, σίγουρα δεν μειώνει το αποτέλεσμα.
Μιλάμε λοιπόν για μια σωστή υπερπαραγωγή, γεμάτη υπέρτατα ειδικά εφέ, θαυμάσια πλοκή και ένα υπέρλαμπρο καστ που δίνει τον καλύτερο του εαυτό. Ο Tom Cruise αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι είναι ένα χαρισματικός σταρ της έβδομης τέχνης, ενώ η Emily Blunt συνεχίζει να εκπλήσσει πιστοποιώντας ότι μπορεί να παίξει τα πάντα. Αυτοί οι δύο, μαζί με το υπόλοιπο καστ, δημιουργούν μια ομάδα όνειρο που ο σκηνοθέτης Doug Liman χρησιμοποιεί και δημιουργεί μια ταινία κοντά στην τελειότητα.
Το «Στα Όρια του Αύριο», λοιπόν, είναι μια ταινία που αξίζει να παρακολουθήσετε ξανά και ξανά και ξανά... Ω, τι ειρωνεία!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου