Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Laurence Anyways [3/5]

Βραβευμένη στις Κάνες και το Τορόντο, η νέα ταινία του εικοσιτριάχρονου δημιουργού Xavier Dolan από τη μια μας προσφέρει μια ασυνήθιστη ιστορία αγάπης και από την άλλη μας αποδεικνύει τις παγίδες της ανεξέλεγκτης προσέγγισής του στην σκηνοθεσία.

Τοποθετημένη στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η ταινία εξιστορεί την ιστορία του Laurence (Melvil Poupaud), ενός επιτυχημένου ακαδημαϊκού που ξεχειλίζει από αρρενωπότητα, και της εναλλακτικής φίλης του, Fred (Suzanne Clement). Σε μια σχέση που δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη, όλα αλλάζουν όταν ο Laurence ομολογεί ότι αισθάνεται σαν μια γυναίκα παγιδευμένη στο σώμα ενός άνδρα.

Γυρισμένη με ένα θα έλεγε κανείς βιντεοκλιπίστικο τρόπο, η ταινία είναι γεμάτη με επιδέξια καδραρισμένα κι οπτικά εντυπωσιακά πλάνα, φωτογραφισμένα στην εντέλεια από τον Yves Belanger. Συνοδευμένος από ένα μουσικό σκορ που περιλαμβάνει κλασσική αλλά και ρετρό μουσική της δεκαετίας του 1980 και του 1990, ο φακός του Dolan καταφέρνει να συλλάβει τα πάντα και να μας παρουσιάσει μια πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία συναισθημάτων, δημιουργώντας μια όμορφη ποιητική απεικόνιση της ευθραυστότητας του έρωτα, τοποθετημένη απέναντι από τη σκληρή κι επικριτική ματιά της κοινωνίας.

Δυστυχώς, όμως, όλα τα παραπάνω ισχύουν μέχρι τα μισά της ταινίας, γιατί, όσο καλά κατασκευασμένο κι αν είναι το αρχικό κομμάτι του έργου, δυστυχώς η πτώση του Dolan και της ιδίας της ταινίας, από ένα σημείο και μετά, είναι ολοφάνερη. Με το σενάριο να σταματά απότομα να παρέχει οποιοδήποτε συναισθηματικό βάρος στα θέματα που αφορούν την παρενδυσία (η πρακτική τού να ντύνεται ένας άνδρας με γυναικεία ρούχα), αρχίζει παράλληλα να αντιμετωπίζει εντελώς επιφανειακά την ιστορία αγάπης στερώντας της την κατάλληλη αφηγηματική δύναμη που θα μπορούσε να δικαιολογήσει τα 168 λεπτά διάρκειας της ταινίας. Και λόγο αυτού, ο Donal, που για ακόμη μια φορά ως σκηνοθέτης αποδεικνύεται ναρκισσιστής, προσπαθεί απελπισμένα να μας εντυπωσιάσει με αρκετή χρήση της αργής κίνησης κι άλλων τέτοιων επαναλαμβανόμενων κόλπων της κάμερας, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα και την ύπαρξη πολλών περιττών σκηνών, αλλά και την ολωσδιόλου κούραση του θεατή.

Η σκηνοθετική και σεναριακή ανεπάρκεια του Donal έχει αρνητικό αντίκτυπο και στην ερμηνεία του πρωταγωνιστή, αφού δεν καταφέρνει πραγματικά να μας πείσει για το τι υπέφερε χάρη στην αναγέννησή του. Και ενώ ο Poupaud αναλώνεται σε μια σειρά από υπερβολικές κινήσεις προκειμένου να μας πείσει για τη θηλυκότητα του στην αντίπερα όχθη, έχουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Τη Suzanne Clement. Υποδυόμενη μια γυναίκα που αντιμετωπίζει το ζήτημα τού κατά πόσο μπορεί να εξακολουθεί να αγαπά έναν άνθρωπο που δεν αναγνωρίζει πλέον, δίνει μια σπαρακτική ερμηνεία γεμάτη πάθος από εκείνες που σπάνια βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη.

Εν ολίγοις, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια όμορφη ταινία που δυστυχώς, χάρη στη μεγαλομανία του σκηνοθέτη της, καταρρέει κάτω από το ίδιο της το βάρος. Ένα δαιδαλώδες, πρωτοποριακό, αλλά απολύτως ασφαλή κι επιφανειακό βάρος.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται