Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλύτερος Α' Γυναικείος Ρόλος #blogoscars

11. Η Naomi Watts στο "The Impossible"
Γιατί στο τσακ δεν μπήκε στην δεκάδα.

10. Η Ann Dowd στο "Compliance"
Γιατί είναι εντυπωσιακή ως Sandra, μεταφέροντας μας με τρόπο απίστευτο την εσωτερική σύγκρουση που περνά ο χαρακτήρας της.

9. Η Jenn Harris στο "Gayby"
Γιατί έδωσε, μακράν, την καλύτερη κωμική ερμηνεία της χρονιάς.

8. Η Melanie Lynskey στο "Hello I Must Be Going"
Γιατί έπλασε έναν ολοκληρωμένο, περίπλοκο, χαρακτήρα και τον υπηρέτησε εξαιρετικά από την αρχή μέχρι το τέλος.

7. Η Jessica Chastain στο "Zero Dark Thirty"
Ο πιο δυναμικός φετινός γυναικείος χαρακτήρας ερμηνευμένος από μια εξαίσια ηθοποιό. Συνδυασμός to die for!

6. Η Quvenzhané Wallis στο "Beasts of the Southern Wild"
Ταλεντάκι από τα λίγα. Χάρισε στην ταινία το πρόσωπο και την ψυχή της.

5. Η Alicia Vikander στο "A Royal Affair"
Διπλό χτύπημα φέτος (την ψήφισα και στο Β' Γυναικείο Ρόλο) από την Alicia Vikander. Στο " A Royal Affair" δίνει μια λεπτή, εύθραυστη, αλλά και ανά στιγμές σπαρακτική ερμηνεία.

4. Η Emmanuelle Riva στο "Amour"
Το μόνο καλό πράγμα στο Amour (πέστε να με φάτε). Η Riva είναι πραγματικά αποκάλυψη ως η γυναίκα που βλέπει το τέλος. 

3. Η Marion Cotillard στο "Rust and Bone"
Προσκυνώ. Νuff said!!

2. Η Jennifer Lawrence στο "Silver Linings Playbook"
Αστεία, νευριασμένη, στεναχωρημένη, θυμωμένη. Η Lawrence διαθέτει μια πλήρη γκάμα συναισθημάτων στο Silver Linings Playbook και σε κάθε ένα από αυτά αριστεύει. Μια ατρόμητη ερμηνεία πραγματικά.

1. Η Suzanne Clément στο "Laurence Anyways"
Απίστευτη στο σύνολο της ταινίας, αλλά και να μην ήταν μόνο για την σκηνή στο εστιατόριο όλες οι πρωτιές δικές της. Ερμηνεία από εκείνες που σπάνια βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται