Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλύτερος Α’ Αντρικός Ρόλος #blogoscars

20. Ο Michaël Youn στο "Comme un Chef"
Γιατί έχει φάτσα καρτούν και με έκανε και γέλασα.

19. Ο Jack Black στο "Bernie"
Γιατί τα πήγε περίφημα σε ένα δύσκολο ρόλο και γιατί δεν του το'χα.

18. Ο Kim Kold στο "Teddy Bear"
Γιατί δίνει μια λεπτών αποχρώσεων ερμηνεία και μας κάνει να αλλάξουμε οποιαδήποτε προκατάληψη και αν είχαμε απέναντι στους έντονα γυμνασμένους και ογκώδεις ανθρώπους.

17. Ο John Hawkes στο "The Sessions"
Γιατί καταφέρνει να απεικονίσει εξαιρετικά τις ιδιομορφίες (στάση σώματος, φωνή) του παράλυτου O`Brien, ενώ παράλληλα πλάθει μια ολοκληρωμένη, γεμάτη νευρικότητα, ρομαντισμό και χιούμορ προσωπικότητα.

16. Ο Matthias Schoenaerts στο "Rust and Bone"
Γιατί μετά την περσινή του ερμηνεία αποκάλυψη στο "Bullhead", εδώ θέτει τις βάσεις για μια μεγάλη καριέρα δίνοντας μια εξίσου δυνατή ερμηνεία.

15. Ο Suraj Sharma στο "Life of Pi"
Γιατί είναι απόλυτα πειστικός παίζοντας με την τίγρη και γιατί είναι ΌΛΗ η ταινία.

14. Ο François Cluzet στο "Intouchables"
Γιατί απεικονίζει τέλεια τον άνδρα που συνειδητοποιεί ότι η ζωή είναι κάτι περισσότερο από την κινητικότητα.

13. Ο Liam Neeson στο "The Grey"
Γιατί μετά από καιρό βρήκε ένα ρόλο που του πάει γάντι και τον απέδωσε στην εντέλεια.

12. Ο Pål Sverre Valheim Hagen στο "Kon-Tiki"
Γιατί απέδωσε περίφημα τον χαρακτήρα του Thor Heyerdahl, ενός ανθρώπου που ήταν 100% δοσμένος στον στόχο του.

11. Ο Denzel Washington στο "Flight"
Γιατί είναι ηθοποιάρα, το ξέρει και που και που μας το θυμίζει. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

10. Ο Gad Elmaleh στο "Le Capital"
Γιατί το διασκεδάζει αφάνταστα στον ρόλο του Marc πλάθοντας έναν πλήρως ολοκληρωμένο χαρακτήρα.

9. O Logan Lerman στο "The Perks of Being a Wallflower"
Γιατί με ξάφνιασε. Το παιδάκι του "Percy Jackson & the Olympians" ικανό για μια τέτοια ερμηνεία;; 

8. Ο Christoph Waltz στο "Django Unchained"
Γιατί είναι ο Christoph Waltz και γιατί, one more time, δίνει ρεσιτάλ.

7. Ο Bradley Cooper στο "Silver Linings Playbook"
Γιατί και αυτουνού δεν του το'χα. Επιδέξιος και πειστικός στην οριοθέτηση της ταραγμένης ιδιοσυγκρασίας του χαρακτήρα του, τα καταφέρνει περίφημα αποδεικνύοντας περίτρανα την ερμηνευτική του δεινότητα.

6. Ο Joaquin Phoenix στο "The Master"
Γιατί παραδίδει μια τέλεια ερμηνεία βυθιζόμενος τόσο πολύ στον ρόλο του και παίζοντας με κάθε σπιθαμή του κορμιού του, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του καθ' όλη τη διάρκεια του έργου.

5. Ο Omar Sy στο "Intouchables"
Γιατί από πέρσι ακόμα τον θυμόμαστε. Φοβερός!!!

4. Ο Daniel Day-Lewis στο "Lincoln"
Γιατί.... Βασικά τα λόγια είναι περιττά για τον Daniel Day-Lewis.

3. Ο Mads Mikkelsen στο "Jagten"
Γιατί απλά ουάου!

2. Ο Mikkel Boe Følsgaard στο "A Royal Affair"
Γιατί η παράξενα γοητευτική, συχνά ξεκαρδιστική, αλλά ουσιαστικά τραγική ερμηνεία του ως τρελός βασιλιάς της Δανίας δεν περιγράφεται με λόγια.

1. O Hugh Jackman στο "Les Misérables"
Γιατί χρησιμοποιήσει τα πάντα στο οπλοστάσιό του (τη φωνή του, τη σωματική δύναμη και διάπλαση του και το ερμηνευτικό του ταλέντο) προκειμένου να ενσαρκώσει τον Jean Valjean. Γιατί κουβαλώντας ολόκληρη την ταινία στην πλάτη του, είναι συναρπαστικός. Και γιατί η ταινία τού ανήκει ολοκληρωτικά και σε έναν δίκαιο κόσμο, το Όσκαρ θα ήταν δικό του.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...