The Dictator [2/5]

Με το Borat, ο Sacha Baron Cohen έγινε αμέσως ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς του πλανήτη. Πολύ εύκολα επινόησε έναν φανταστικό χαρακτήρα εμπλουτισμένο με κάθε γνωστό στερεότυπο του δυτικού πολιτισμού και μέσα από αυτόν δημιούργησε ένα αβίαστα ξεκαρδιστικό αλλά και ενοχλητικό mockumentary (είδος φιλμ όπου πλασματικά γεγονότα παρουσιάζονται σε μορφή ντοκιμαντέρ) που ήταν τόσο πολιτικό όσο και κωμικό. Ο Baron Cohen έμοιαζε προορισμένος για «κωμικά» μεγαλεία, αλλά εδώ, με τον τρίτο (ή τέταρτο αν μετράτε και τον Ali G) χαρακτήρα του, τον δικτάτορα Aladeen, ότι διαγραφόταν σαν μια πολλά υποσχόμενη καριέρα, τώρα φαντάζει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου μέτρια.

Όπως και οι δυο προηγούμενοι χαρακτήρες του Cohen, ο δικτάτορας Aladeen είναι μια προσωπικότητα που έχει δημιουργηθεί ειδικά για να υπάρχει έξω από την πολιτική ορθότητα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό επιτυγχάνεται στα πρώτα είκοσι λεπτά της ταινίας, που αποτελούν και την πιο επιτυχημένη στιγμή της. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά μονό μια δικαιολογία για τον Baron Cohen και τους συγγραφείς-συνεργάτες να βρουν τις πιο γελοίες καταστάσεις προκειμένου να εξερευνήσουν τον απολύτως διεφθαρμένο ηγέτη και μέσω αυτού να σατιρίσουν τα πάντα. Ο Baron Cohen ούτως ή άλλως έχει αποδείξει περίτρανα το ποσό καλός είναι στο να συμπεριφέρεται με τρόπο που είναι ταυτόχρονα αποτρόπαιος και ξεκαρδιστικός. Μετά από αυτά τα πρώτα λεπτά, όμως, η ταινία αγγίζει τα όρια της γελοιότητας.

Παρόλο που και το Borat και το Bruno διέθεταν κι αυτά ένα κάποιο σενάριο, ήταν ουσιαστικά μια σειρά από σκετς που αφορούσαν έναν εξωφρενικό χαρακτήρα. Παρατηρώντας πραγματικούς ανθρώπους προσπαθώντας να αντιδράσουν σε αυτόν, δημιουργόντουσαν συναρπαστικές για τον θεατή καταστάσεις. Αυτό που κάνει τον «Δικτάτορα» να διαφέρει από τις δυο προηγούμενες κινηματογραφικές δουλείες του, είναι ότι διαθέτει μια πιο παραδοσιακή αφήγηση, μια δομή τριών πράξεων, στην οποία ο Aladeen υποτίθεται ότι πρέπει να υποστεί μια ουσιαστική αλλαγή, κάτι που το σενάριο αποτύχει πλήρως να επιτύχει πειστικά. Πρώτον γιατί καταπιάνεται και σπαταλά πολύ χρόνο σε ένα παντελώς ηλίθιο love-story, δεύτερον γιατί υπάρχει μηδενική χημεία μεταξύ Cohen και των συμπρωταγωνιστών του (Anna Faris και Jason Mantzoukas) και τρίτον γιατί το σενάριο δεν κάνει ποτέ τον Aladeen ελκυστικό ή έστω λίγο συμπαθητικό στο κοινό, παρά μόνο τον αφήνει να είναι ένας κρετίνος σε ολόκληρη τη διάρκεια του έργου.

Τίποτα από όλα αυτά ,όμως, δεν θα είχε πραγματικά σημασία αν η ταινία ήταν αστεία. Δυστυχώς, δεν είναι. Προκαλεί σπάνια κάτι περισσότερο από ένα χάχανο. Περά από ένα δυο, τα περισσότερα αστεία είναι πέρα για πέρα ανέμπνευστα και χοντροκομμένα σε τέτοιο βαθμό που μοιάζουν περισσότερο σαν στεγνές υπερβολές παρά ως σάτιρα. Και όλα πάνω στα ίδια αναμασημένα και προφανή θέματα του ρατσισμού, της ομοφοβίας και του μισογυνισμού. Χωρίς να υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο βάθος και ενθουσιασμός στο όλο εγχείρημα, το «Ο Δικτάτορας» δεν είναι παρά μια τεμπέλικη ταινία που η μονή της φιλοδοξία είναι να προσθέσει ακόμα έναν χαρακτήρα στο ρεπερτόριο του διασήμου ηθοποιού.