Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Comme un Chef [2.5/5]

Ο Jacky Bonnot (Michael Youn) είναι ένας λαμπρός νέος σεφ που πότε δεν συμβιβάζεται και ως εκ τούτου δεν μπορεί να κρατήσει μια δουλειά, απογοητεύοντας συνεχώς την έγκυο φίλη του, Beatrice (Raphaelle Agogue). Κατά τη διάρκεια μιας έκτακτης δουλειάς ως ελαιοχρωματιστής, η τύχη του φαίνεται να αλλάζει και προσλαμβάνεται για μια δοκιμή από τon μεγάλο σεφ Alexandre Lagarde (Jean Reno), ο οποίος είναι υπό την απειλή να χάσει ένα από τα τρία αστέρια του, και μαζί τη δουλειά του στο εστιατόριο που φέρει το όνομα του, αλλά ανήκει σε έναν μεγιστάνα και τον εγωκεντρικό του γιο, Stanislas Matter (Julien Boisselier).

Απλές αλλά και υπερβάλλουσες κωμικές καταστάσεις συγχωνεύονται αρμονικά σε αυτήν την επιπόλαιη κωμωδία που εξελίσσεται στον κόσμο των εστιατόριων, στον οποίο η κουζίνα, οι σχέσεις και οι σταδιοδρομίες είναι ανακατεμένες μέσα σε ένα μπολ. Στον δρόμο της αναπόφευκτης σύγκρουσης καλού και κακού, το καλοχτισμένο σενάριο του Daniel Cohen προσφέρει μια καθαρή και τίμια ψυχαγωγία που εκμεταλλεύεται πλήρως το κωμικό ταλέντο του Jean Reno και κυρίως του Michael Youn που μαζί συνθέτουν ένα όμορφο ντουέτο.

Φυσικά, μην περιμένετε να δείτε κάποιο αριστούργημα ή οποιαδήποτε προσπάθεια για πρωτότυπη πλοκή ή κάτι τέτοιο. Αυτή εδώ είναι μια mainstream παραγωγή και αυτό που πρέπει να περιμένουμε από αυτήν είναι να είναι αστεία, καλογυρισμένη και χωρίς άσχημα συστατικά στη συνταγή της. Και αυτό ακριβώς είναι. Μια ωραία κωμωδία, με καλό ρυθμό, υποφερτούς διάλογους κι ωραίους και σαφείς χαρακτήρες, χορταστική από την αρχή μέχρι το τέλος.

Πραγματικά, δεν υπάρχει κάτι άλλο να προσθέσω. Εκτός από το ότι ακόμα κι αν όλα ήταν αναμενόμενα όσον αφορά τη πλοκή, αυτό που δεν ήταν από την αρχή προφανές είναι ότι θα περνάγαμε τόσο ωραία βλέποντας το.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται