Ice Age: Continental Drift [1.5/5]

Στην προσπάθεια της να μπει στο παιχνίδι των ψηφιακών κινούμενων σχεδίων, η Fox κυκλοφόρησε την άκρως επιτυχημένη και υποψήφια για Όσκαρ πρώτη ταινία του συγκεκριμένου franchise το 2002. Η ιστορία της είχε να κάνει με τις περιπέτειες τριών προϊστορικών ζώων, ενός μαμούθ, ενός σλοθ κι ενός τίγρη. Με γκεστ σταρ την εμφάνιση ενός σκίουρου, του Scrat, που κυνηγάει να πιάσει ένα βελανίδι. Το 2006, ακολούθησε το, λογικό για ένα κινούμενο σχέδιο που κάνει επιτυχία, σίκουελ η Εποχή των Παγετώνων 2: Η Απόψυξη και το 2009 στους κινηματόγραφους βγήκε η τρίτη συνέχεια, Η Εποχή των Παγετώνων 3: Η Αυγή των Δεινοσαύρων. Και φυσικά, η Fox είχε στα χεριά της την κότα με τα χρυσά αυγά. Με τις τρεις πρώτες ταινίες του franchice να έχουν αποφέρει πάνω από δύο δισεκατομμύρια δολάρια στο παγκόσμιο box-office και η τρίτη συνέχεια να γίνεται η τέταρτη με τον μεγαλύτερο τζίρο ταινία κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών, μια ακόμα συνέχεια ήταν και αυτονόητη και αναπόφευκτη. Έτσι, δέκα χρόνια μετά από την πρώτη ταινία, έχουμε ακόμα ένα «Ice Age» που βρίσκει τους ιδίους χαρακτήρες μαζί με μια πλειάδα νέων σε καινούργιες περιπέτειες. Ωστόσο, το πραγματικό ερώτημα είναι: πόσα περισσότερα μπορεί ειλικρινά να προσφέρει η σειρά στην τέταρτη συνέχεια της; Εν ολίγοις, πολύ λίγα.

Μετά από μια ξεκαρδιστική εναρκτήρια σεκάνς (την οποία όμως είχαμε ξαναδεί αφού αποτελεί το τρέιλερ της ταινίας) που αφορά τον πανταχού παρών σκίουρο Σκρατ, η, όπως λέει και ο τίτλος, τεκτονική διαταραχή χωρίζει το τρίο των Manny (Ray Romano), Diego (Denis Leary) και Sid (John Leguizamo) από το κοπάδι τους. Απομονωμένοι στον ωκεανό και στην προσπάθεια τους να επιστρέψουν σπίτι, έρχονται αντιμέτωποι με μια ποικιλία ναυτικών εμποδίων  συμπεριλαμβανομένων και το πλήρωμα ενός πειρατικού πλοίου που έχουν ως αρχηγό τους τον κακόβουλο καπετάνιο Gutt (Peter Dinklage).

Δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερα πρωτότυπο ή νέο στον «Χορό των Ηπείρων». Το αντίθετο, μάλιστα, αφού η κραυγαλέα έλλειψη φιλοδοξίας για ένα καλό αποτέλεσμα είναι περισσότερο από προφανής. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, η ταινία δεν αποκλίνει ούτε για μια στιγμή από τις συνηθισμένες πλέον διαδρομές της σειράς. Οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με εμπόδια που ξεπερνούν μάλλον εύκολα, ο Scrat συνεχίζει να κυνηγάει το βελανίδι (ή, στην περίπτωση αυτή, τη γη της επαγγελίας με βελανίδια) και υπάρχει ένα εύκολα εύπεπτο μήνυμα σχετικά με τη σημασία τού να παραμένεις πιστός στις αρχές σου. Το τελευταίο πλασάρεται με την ιστορία της κόρης του Manny, Peaches. Όποτε, η πλοκή της ταινίας δεν επικεντρώνεται στους βασικούς πρωταγωνιστές, μετατοπίζεται στα εφηβικά προβλήματα της Peaches, καθιστώντας ουσιαστικά το μισό της ταινίας μια επιφανειακή κι αδιάφορη νεανικοδραματικοκομεντί που σώζεται μόνο από τους Eddie και Crash, τα δύο οπόσουμ που μέσα στην χαζομάρα τους παρέχουν από τα λίγα γνήσια γέλια της ταινίας. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η προσπάθεια αυτής της τρίτης συνέχειας να προσελκύσει το μικρό σε ηλικία κοινό είναι πιο φανερή από ποτέ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι τρεις πρώτες ταινίες της εποχής των παγετώνων δεν ήταν πάρα πολύ παιδικά προσανατολισμένες, αυτή τη φορά γίνεται ξεκάθαρο πως τα μικρά παιδιά έγιναν το βασικό κοινό της ταινίας. Οπτικά και τεχνικά, φυσικά, η ταινία είναι χάρμα οφθαλμών, με το 3D της είναι ένα από τα καλύτερα που έχω δει.

Εν κατακλείδι, οι ταινίες του συγκεκριμένου franchice δεν είχαν ποτέ στόχο να φτάσουν τα δημιουργικά ύψη της Pixar, αλλά και οι τρεις πρώτες πρόσφεραν μια αναμφισβήτητα ευχάριστα διασκέδαση και κάποιες ώρες γέλιου. Ωστόσο, δεδομένου ότι η σειρά προχωρούσε, τα αστεία γινόντουσαν σίγουρα πιο χαζά και οι χαρακτήρες πιο συχνά ενοχλητικοί παρά χαριτωμένοι. Το «Η Εποχή των Παγετώνων 4: Ο Χορός των Ηπείρων» είναι χειρότερο και από την μέτρια τρίτη ταινία. Και ενώ οι κάτω των 12 ετών θα την απολαύσουν 100%, όλοι οι άλλοι σίγουρα θα βγουν ανικανοποίητοι από την αίθουσα περιμένοντας κάτι καλύτερο.