Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Magic Mike [1/5]

Το μεγαλύτερο τρικ που κρύβει στο μανίκι του το «Magic Mike» είναι η ταχυδακτυλουργία με την οποία το τμήμα μάρκετινγκ έχει πλασάρει την ταινία, κάνοντας το κοινό να πιστεύει ότι πηγαίνοντας να τη δει, θα παρακολουθήσει μια κωμωδία γεμάτη από γυμνούς άντρες και ρομαντικά καμώματα. Ναι, και γυμνό υπάρχει και τα πράγματα μπερδεύονται, αλλά η ταινία δεν είναι ούτε πολύ διασκεδαστική, ούτε πολύ αστεία.

Και αυτό γιατί το «Magic Mike» δεν φαίνεται να ξέρει τι ταινία θέλει να είναι και τι ιστορία θέλει να πει. Ή για να το θέσω διαφορετικά, το κύριο πρόβλημα με το έργο είναι ότι δεν διαθέτει καν μια πειστική ιστορία. Αυτό που έχουμε εδώ είναι μια απλουστευτική και ηθικοπλαστική μάτια στον πολύ σκοτεινό κόσμο του ανδρικού στριπτίζ, πασπαλισμένη με αρκετές δόσεις Αμερικανικού Ονείρου και με τα απαραίτητα μηνύματα περί φιλίας, αγάπης, καριέρας, δόξας να δίνουν, κλασσικά, το παρόν.

Περά από το πολλά υποσχόμενο πρώτο μέρος, όπου η ταινία ισορροπεί ελαφριές χιουμοριστικές στιγμές με μια αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή, η στροφή στο ύφος της ταινίας κάπου στη μέση, με το χιούμορ να χάνεται προς τέρψιν μιας πιο σοβαρής ατμόσφαιρας, δεν είναι μια επιτυχημένη κίνηση. Έτσι, στο δεύτερο μισό είναι πλέον εμφανές ότι αυτή η πειραματική κι ελαφρώς αυτοσχέδια ταινία μοιάζει να είναι πολύ περισσότερο μια σταθερή ροή από «Instagram» φωτογραφίες που ούτε πολύ πρόστυχες όπως διαφημίζεται είναι, ούτε σου προκαλούν τη σκέψη.

Τέλος πάντων, με εμφανή τη προσπάθεια του να πουλήσει, το «Magic Mike» είναι ένα φλύαρο και συντηρητικό εργάκι που χρειάζεται καλοκαιρινά κέφια για να χωνευτεί πλήρως. Αν δεν τα έχετε, προσπεράστε το.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται