X-Men: Apocalypse [3/5]

Μετά από τρεις πρώτες ταινίες X-Men, μερικές ιστορίες Wolverine, μια επανεκκίνηση («X-Men: Η Πρώτη Γενιά») και μια καθηλωτική μίξη («X-Men: Ημέρες ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος»), το «X-Men: Απόκαλιψ» αντιπροσωπεύει ένα «φρέσκο» σημείο επανεκκίνησης του εικονικού franchise όπου κι αν αυτό οδηγήσει. Τα παλιά λάθη έχουν σβηστεί και η ομάδα του Charles Xavier έχει επαναπροσδιοριστεί, αλλά, αν κι ενδιαφέρουσες, όλες οι νέες αποκαλύψεις και οι εισαγωγές χαρακτήρων έχουν χάσει την αρχική τους αίγλη. O Bryan Singer αναμφισβήτητα εργάζεται προς την κατεύθυνση ενός καλύτερου κινηματογραφικού X-Men σύμπαντος, αλλά το αίσθημα που σου αφήνει είναι πως τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά. Και ως ένα βαθμό, ισχύει!

Βασιζόμενη στην εικονογραφία ως μια προσπάθεια σταθεροποίησης μιας παραφουσκωμένης κι άψητης φαντασμαγορίας, το «Απόκαλιψ» είναι η πρώτη ταινία που μετατρέπει το θέαμα σε επιτακτική ανάγκη, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα ιστορία και χαρακτήρες. Υποκύπτοντας σε όλα όσα έκαναν τις άλλες superhero ταινίες να μοιάζουν φθηνές σε σύγκριση, το έργο, ίσως για πρώτη φορά στο franchise, μοιάζει ανίκανο να ισορροπήσει με αυτοκυριαρχία ανάμεσα σε μια πολύπλοκη αφήγηση, εντυπωσιακά εφέ και ένα γιγάντιο καστ. Οι προηγούμενες X-Men ταινίες του Bryan Singer ξεχώριζαν γιατί κατάφερναν και συνδύαζαν ψυχαγωγία και σπιρτάδα μαζί με έντονα και συνδεόμενα με τον θεατή θέματα. Εδώ, όμως, τα όποια κοινωνικά και ψυχολογικά νοήματα έχουν εγκαταλειφθεί για χάρη ενός μπλε θεού. Αλλά ακόμα και όταν κάνουν την εμφάνιση τους, βαδίζουν την πεπατημένη.

Αγωνιζομένη να εξισορροπήσει διάφορες υποπλοκές και ιστορίες, η αδύναμη αφήγηση πάλλεται στις ερμηνείες των βασικών της πρωταγωνιστών αρχής γενομένης από τον κακό, ο οποίος αποτελεί και βασικό πρόβλημα του έργου. Αγνώριστος κάτω από τόνους μακιγιάζ και άφθονο CGI, ο Oscar Issac κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με έναν παντελώς αδιάφορο χαρακτήρα. Ναι, μιλάμε για τον κακό του έργου. Μονότονος και απωθητικά σχεδιασμένος, δεν είναι ποτέ συναρπαστικός ή/και τρομακτικός. Πέρα από αυτόν, οι James McAvoy και Michael Fassbender είναι αναμενόμενα καλοί ως Xavier και Magneto, ενώ η Jennifer Lawrence φανερά βαριέται μια και δεν έχει πολλά να κάνει. Από τους νέους ήρωες, οι Tye Sheridan και Kodi Smit-McPhee είναι ευπρόσδεκτες προσθήκες ως Cyclops και Nightcrawler, η Sophie Turner μια μάλλον αδιάφορη Jean Grey. Και, όπως στην περίπτωση των ημερών «ενός ξεχασμένου μέλλοντος», το highlight της ταινίας είναι ο Quicksilver του Evan Peters.

Παρά τις ατέλειές της και την περιστασιακή κενότητα, το «X-Men: Απόκαλιψ» δεν είναι κακό καθώς υπάρχουν πολλές ωραίες στιγμές διάσπαρτες στην πλοκή. Στιγμές που σε συνδυασμό με την αγάπη για τις προηγούμενες ταινίες, θα έχουν απήχηση στους φαν που επιζητούν περισσότερες και θεαματικότερες «μεταλλαγμένες» συγκινήσεις. Επιπλέον, οι αμετανόητοι κομιξάδες θα σκάσουν από τις αναφορές και οι απλοί λάτρεις της κινηματογραφικής αίθουσας θα παρακολουθήσουν μια ταινία χάρμα οφθαλμών.