Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Alice Through the Looking Glass [1/5]

Το «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του 2010 είναι η μοναδική ταινία που απέφερε συνολικά πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε όλο τον κόσμο χωρίς να αρέσει πραγματικά σε κανέναν. Πάρα το οπτικό υπερθέαμα της, υπέφερε απροκάλυπτα από την αδυναμία του σκηνοθέτη Tim Burton να αφήσει στην άκρη το τερατώδη εγώ του. Ως εκ τούτου, χαρακτηριζόταν από έλλειψη συναισθημάτων και ελάχιστη αφηγηματική συνοχή. Ως ταινία επωφελήθηκε σε μεγάλο βαθμό από το να είναι η πρώτη σημαντική 3D ταινία που παίχτηκε στους κινηματογράφους μετά το «Avatar». Έξι χρόνια αργότερα, το «Η Αλίκη Μέσα από τον Καθρέφτη», υπό τη σκηνοθετική διεύθυνση του James Bobin, αν κι απομακρύνεται από τον προκάτοχό του διαθέτοντας πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, έτσι όπως έχει δημιουργηθεί είναι εμφανές ότι δεν έχει κανένα άλλον λόγο ύπαρξης παρά μόνο τα λεφτά.

Οπτικά, η οθόνη εκρήγνυται από ζωντανά χρώματα, υφές και ήχους συνθέτοντας μια ζωντανή, δημιουργική κι οπτικά εκπληκτική ταινία που είναι βέβαιο ότι θα προσελκύσει τον κόσμο. Ωστόσο, καθώς εξελίσσεται, συνειδητοποιείς ότι κάθε πλάνο της είναι εξαρτώμενο πλήρως από το CGI ξεχνώντας το πιο σημαντικό πράγμα μιας ταινίας: την ιστορία. Σεναριακά, η Linda Woolverton χρησιμοποιεί τα μυθιστορήματα ως πηγή έμπνευσης, αλλά δύσκολα βάζει τις λέξεις σε κινηματογραφική ροή. Χωρίς αφηγηματική συνοχή το σενάριο δεν έχει αρκετές εκπλήξεις, διαθέτει υποτυπώδης πλοκή και κοινότυπους χαρακτήρες, οι οποίοι πέρα από την Αλίκη, είναι είτε τρελοί ή ανόητοι. Η ταινία επίσης κάνει το κολοσσιαίο ερασιτεχνικό λάθος αφήγησης ενός ταξιδιού στον χρόνο μέσα σε έναν φανταστικό κόσμο. Καθώς δεν έχουμε ιδέα πώς η χώρα των θαυμάτων αλλάζει με την πάροδο των εποχών, τα ταξίδια στο χρόνο της Αλίκης είναι επαναλαμβανόμενα και κουραστικά. Τέλος, δεν θα σχολιάσω το δίλημμα Καπελάς-Κόσμος, θα σας αφήσω να απολαύσετε το πόσο ανούσιο και χωρίς ίχνος αγωνίας, δεδομένου ότι έχει μόνο δύο εκβάσεις, είναι βλέποντας την ταινία.

Πίσω από την κάμερα, ο Bobin καθοδηγεί τα χρονοταξίδια με την απαραίτητη βιασύνη πηδώντας από σκηνή σε σκηνή αρκετά γρήγορα, έτσι ώστε οι πλέον συγκεχυμένες πτυχές των περιπετειών της Αλίκης να μην αποσπούν ποτέ την προσοχή από την πολύχρωμη κι εκκεντρική ενέργειά τους. Ερμηνευτικά, το μόνο μέλος του καστ που πραγματικά ξεχωρίζει είναι η Helena Bonham Carter, η οποία μοιάζει να απολαμβάνει την παράλογη φύση του χαρακτήρα της. Αντίθετα, όλοι οι υπόλοιποι από τους αστέρες κάνουν ελάχιστα έως τίποτα. Ο Johnny Depp συνεχίζει το ατυχές σερί του από φρικτές αποφάσεις και κάκιστες ερμηνείες. Η Anne Hathaway είναι εδώ για κανένα άλλον λόγο, εκτός από το ό,τι η ταινία μπορεί να την αντέξει οικονομικά. Η Mia Wasikowska είναι μια από τα ίδια. Ενώ, τέλος, ο Sacha Baron Cohen το διασκεδάζει, αλλά ποτέ δεν ξεφεύγει από τη μανιέρα που συνηθίζει να παίζει. Καθώς η ταινία φτάνει στο CGI υπερφορτωμένο φινάλε της, γίνεται οδυνηρά σαφές ότι η συγκεκριμένη συνέχεια είναι λιγότερο ένα ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων και περισσότερο μια δοκιμασία αντοχής.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...