Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όταν το «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ» άλλαξε ημερομηνία κυκλοφορίας από το καλοκαίρι του 2014 στον Φεβρουάριο του 2015, η Warner Bros εξέδωσε μια δήλωση υποστηρίζοντας ότι οι σκηνοθέτες χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώσουν τα πολλά ειδικά εφέ της ταινίας. Αυτή η εξήγηση ήταν, σε μεγάλο βαθμό, ύποπτη τότε, και ακόμα περισσότερο τώρα που έχουμε δει το τελικό προϊόν. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι μόλις είδε η εταιρία παραγωγής το υλικό που έχει στα χέρια της, πιθανόν να φρίκαρε. Η μετακίνηση του όμως δεν κατάφερε τίποτα παρά να δώσει στο έργο μια κακή φήμη και ακόμη λιγότερες πιθανότητες να πετύχει. Από πλευράς μου, δεν θα υπήρχε τίποτα πιο ευχάριστο από το να σας πω ότι η ταινία είναι κατά πολύ ανώτερη από το πρώιμο αρνητικό buzz, και πως πρόκειται για ένα sci-fi έργο που προορίζεται να γίνει κλασικό τα επόμενα χρόνια. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στην καλύτερη περίπτωση, το «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ» είναι το όνειρο κάθε λάτρη του camp.
Βλέποντάς τη, θα χαρακτήριζα την ταινία ως έναν μεγάλου προϋπολογισμού ψυχαγωγικό ανεμοστρόβιλο με λανθασμένες κρίσεις κι αποφάσεις. Και αυτό γιατί το έργο, παρόλα τα λάθη του, είναι μαγευτικό, επιδέξια χορογραφημένο και άκρως διασκεδαστικό στην παρακολούθηση του. Τα αδέλφια Wachowski έχουν ένα τεράστιο ταλέντο στο να δημιουργούν συγκλονιστικούς κόσμους που μοιάζουν πλήρεις κι ολοκληρωμένοι. Εδώ έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο sci-fi σύμπαν που παρόμοιο δεν έχουμε δει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Δεν καινοτομεί με τον τρόπο που οι ταινίες των αδελφών Wachowski έχουν καταφέρει στο παρελθόν, αλλά δεν σταματάει ποτέ να προσπαθεί να μας εντυπωσιάσει. Από τη γεμάτη δράση μονομαχία πάνω από την πόλη μέχρι τον, από άποψη σκηνικών και κοστουμιών, τρομερά επιμελημένο βασιλικό γάμο, η ταινία σαγηνεύει οπτικά. Είναι σαφές ότι η φιλοδοξία τους εκτείνεται πέρα από τα όρια αυτής της μίας ιστορίας. Έχουν ξεκάθαρα ως στόχο τη δημιουργία ενός μοναδικού σύμπαντος και, κατά την εκτίμησή μου, το κατάφεραν.
Είναι κρίμα λοιπόν που αυτή η φιλοδοξία σπαταλιέται σε μια ιστορία που δεν εκμεταλλεύεται τίποτα. Η ιδέα με την οποία καταπιάνονται, αν και διαχρονική, δεν καταφέρνει να αποδώσει τα απαραίτητα αφού το σενάριο με το οποίο προσπαθούν να υφάνουν αυτή την ιδέα θα έλεγε κανείς ότι είναι ανύπαρκτο. Εμπλουτισμένο με χαρακτήρες που έχουν ως μοναδικό σκοπό να μας εισάγουν, με καρικατουρίστικο τρόπο, στον κόσμο που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, το «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ» μοιάζει άψυχο και κενό συναισθηματικά. Δεν υπάρχει τίποτα που να σε κρατήσει και να σε κάνει να ενδιαφερθείς. Χωρίς αξιόλογο πληθυσμό και σκοπό, όμως, αυτός ο ιδιαίτερα εντυπωσιακός κόσμος παραμένει καταστροφικά άδειος. Όλα αυτά βέβαια έχουν αντίκτυπο και στους ηθοποιούς. Ο Tatum είναι σε όλη τη διάρκεια στωικός και υπάκουος έχοντας ανάγκη από μια προσωπικότητα. Ενώ η Kunis τραβιέται από εδώ κι από εκεί έχοντας συνεχώς την ίδια ήρεμη και μη-εντυπωσιασμένη φάτσα λες και δεν συμβαίνουν όλα αυτά τα απίστευτα πράγματα σε αυτήν. Ο Eddie Redmayne είναι ακατανόητα παράξενος και ανά στιγμές αστείος ενώ δεν θα έπρεπε. Οι Douglas Booth και Tuppence Middleton περνούν απαρατήρητοι, ενώ η Gugu Mbatha-Raw του «Belle» σπαταλιέται παντελώς στον ανύπαρκτο ρόλο της Famulus (!!).
Συμπερασματικά, αν η ταινία ήταν ελάχιστα περισσότερο επικεντρωμένη στους χαρακτήρες, τότε πιστεύω ότι θα μιλούσαμε για μια σύγχρονη κλασική sci-fi ταινία. Με το αποτέλεσμα που έχουμε στα χέρια μας, όλα τα παραπάνω συμπυκνώνονται σε δύο ερωτήματα: 1) Είναι το «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ» εντελώς μουρλό; Σίγουρα. 2) Θα περάσετε ωραία βλέποντας το; Εφόσον είστε εντάξει με την απάντηση στο πρώτο ερώτημα, δεν βλέπω γιατί όχι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου