Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Jupiter Ascending [2/5]

Προσπαθώντας να βάλω τον εαυτό μου στη θέση άλλων, θα έλεγα ότι θα υπάρξουν πολλοί που θα τη μισήσουν. Παρόλα αυτά, εγώ κλίνω προς την πλευρά αυτών (ίσως λίγων) που τους άρεσε η ταινία. Δεν ξετρελάθηκα βέβαια, γιατί αντικειμενικά μιλάμε για μέτρια πράγματα. Σίγουρα αρκετά από αυτά (τα ειδικά εφέ, η δράση, η καλλιτεχνική διεύθυνση) είναι φανταστικά. Αλλά η ταινία κάνει ελάχιστα για να αναπτύξει τον δικό της χαρακτήρα πέρα από τα αρχέτυπα και το σενάριο μοιάζει ικανοποιημένο στο να είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μέτριο.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όταν το «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ» άλλαξε ημερομηνία κυκλοφορίας από το καλοκαίρι του 2014 στον Φεβρουάριο του 2015, η Warner Bros εξέδωσε μια δήλωση υποστηρίζοντας ότι οι σκηνοθέτες χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώσουν τα πολλά ειδικά εφέ της ταινίας. Αυτή η εξήγηση ήταν, σε μεγάλο βαθμό, ύποπτη τότε, και ακόμα περισσότερο τώρα που έχουμε δει το τελικό προϊόν. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι μόλις είδε η εταιρία παραγωγής το υλικό που έχει στα χέρια της, πιθανόν να φρίκαρε. Η μετακίνηση του όμως δεν κατάφερε τίποτα παρά να δώσει στο έργο μια κακή φήμη και ακόμη λιγότερες πιθανότητες να πετύχει. Από πλευράς μου, δεν θα υπήρχε τίποτα πιο ευχάριστο από το να σας πω ότι η ταινία είναι κατά πολύ ανώτερη από το πρώιμο αρνητικό buzz, και πως πρόκειται για ένα sci-fi έργο που προορίζεται να γίνει κλασικό τα επόμενα χρόνια. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στην καλύτερη περίπτωση, το «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ» είναι το όνειρο κάθε λάτρη του camp.

Βλέποντάς τη, θα χαρακτήριζα την ταινία ως έναν μεγάλου προϋπολογισμού ψυχαγωγικό ανεμοστρόβιλο με λανθασμένες κρίσεις κι αποφάσεις. Και αυτό γιατί το έργο, παρόλα τα λάθη του, είναι μαγευτικό, επιδέξια χορογραφημένο και άκρως διασκεδαστικό στην παρακολούθηση του. Τα αδέλφια Wachowski έχουν ένα τεράστιο ταλέντο στο να δημιουργούν συγκλονιστικούς κόσμους που μοιάζουν πλήρεις κι ολοκληρωμένοι. Εδώ έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο sci-fi σύμπαν που παρόμοιο δεν έχουμε δει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Δεν καινοτομεί με τον τρόπο που οι ταινίες των αδελφών Wachowski έχουν καταφέρει στο παρελθόν, αλλά δεν σταματάει ποτέ να προσπαθεί να μας εντυπωσιάσει. Από τη γεμάτη δράση μονομαχία πάνω από την πόλη μέχρι τον, από άποψη σκηνικών και κοστουμιών, τρομερά επιμελημένο βασιλικό γάμο, η ταινία σαγηνεύει οπτικά. Είναι σαφές ότι η φιλοδοξία τους εκτείνεται πέρα από τα όρια αυτής της μίας ιστορίας. Έχουν ξεκάθαρα ως στόχο τη δημιουργία ενός μοναδικού σύμπαντος και, κατά την εκτίμησή μου, το κατάφεραν.

Είναι κρίμα λοιπόν που αυτή η φιλοδοξία σπαταλιέται σε μια ιστορία που δεν εκμεταλλεύεται τίποτα. Η ιδέα με την οποία καταπιάνονται, αν και διαχρονική, δεν καταφέρνει να αποδώσει τα απαραίτητα αφού το σενάριο με το οποίο προσπαθούν να υφάνουν αυτή την ιδέα θα έλεγε κανείς ότι είναι ανύπαρκτο. Εμπλουτισμένο με χαρακτήρες που έχουν ως μοναδικό σκοπό να μας εισάγουν, με καρικατουρίστικο τρόπο, στον κόσμο που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, το «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ» μοιάζει άψυχο και κενό συναισθηματικά. Δεν υπάρχει τίποτα που να σε κρατήσει και να σε κάνει να ενδιαφερθείς. Χωρίς αξιόλογο πληθυσμό και σκοπό, όμως, αυτός ο ιδιαίτερα εντυπωσιακός κόσμος παραμένει καταστροφικά άδειος. Όλα αυτά βέβαια έχουν αντίκτυπο και στους ηθοποιούς. Ο Tatum είναι σε όλη τη διάρκεια στωικός και υπάκουος έχοντας ανάγκη από μια προσωπικότητα. Ενώ η Kunis τραβιέται από εδώ κι από εκεί έχοντας συνεχώς την ίδια ήρεμη και μη-εντυπωσιασμένη φάτσα λες και δεν συμβαίνουν όλα αυτά τα απίστευτα πράγματα σε αυτήν. Ο Eddie Redmayne είναι ακατανόητα παράξενος και ανά στιγμές αστείος ενώ δεν θα έπρεπε. Οι Douglas Booth και Tuppence Middleton περνούν απαρατήρητοι, ενώ η Gugu Mbatha-Raw του «Belle» σπαταλιέται παντελώς στον ανύπαρκτο ρόλο της Famulus (!!).

Συμπερασματικά, αν η ταινία ήταν ελάχιστα περισσότερο επικεντρωμένη στους χαρακτήρες, τότε πιστεύω ότι θα μιλούσαμε για μια σύγχρονη κλασική sci-fi ταινία. Με το αποτέλεσμα που έχουμε στα χέρια μας, όλα τα παραπάνω συμπυκνώνονται σε δύο ερωτήματα: 1) Είναι το «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ» εντελώς μουρλό; Σίγουρα. 2) Θα περάσετε ωραία βλέποντας το; Εφόσον είστε εντάξει με την απάντηση στο πρώτο ερώτημα, δεν βλέπω γιατί όχι.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται