Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Belle [3/5]

Αντίθετα με τη σωματική κακοποίηση που απεικονίζεται στο «12 Χρόνια Σκλάβος», αυτή η 18ου αιώνα ιστορία αντιμετωπίζει τα θέματα των φυλετικών διακρίσεων, της δουλείας και της κοινωνικής τάξης μέσα από το πρίσμα των νόμων, της ηθικής και των αποδεκτά κοινωνικών πρακτικών, σε μια εποχή που οι γυναίκες θεωρούνταν τα υπάρχοντα των ανδρών.

Βοηθούμενο από το ξεχωριστής ομορφιάς σκορ της Rachel Portman, το έργο της Amma Asante είναι μια απολαυστική ταινία εποχής εμπλουτισμένη με στοιχεία ρομαντικά, ενηλικίωσης και προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το σενάριο της Misan Sagay υφαίνει μια πλούσια και σύνθετη αφήγηση που διερευνά τα δεινά μιας παράνομης νεαρής έγχρωμης γυναίκας, της οποίας ολόκληρη η ύπαρξη είναι μια αντίφαση.

Με την πραγματική βάση της ιστορίας να εξελίσσει ομαλά την πολυπλοκότητα του θέματος, η Asante ελέγχει την ένταση σε όλη την ταινία, προσθέτει έρωτες, ίντριγκες, κληρονομιές και σχόλια που κινούν το ενδιαφέρον του θεατή, χωρίς ποτέ όμως να ξεχνά το πολιτικά και ιστορικά σημαντικό σκηνικό της. Διατηρεί την εστίαση στην πρωταγωνίστρια χωρίς ποτέ να τη διαχωρίζει από την ευρύτερη εικόνα της κοινωνικο-πολιτικής ζωής γύρω της. Και είναι χάρη στη σταθερή σκηνοθεσία της που όλα τα διαφορετικά σκέλη ενώνονται σε μια απόλυτη ομοιομορφία, οδηγώντας το φιλμ σε μια συγκινητική κι άκρως δυνατή κατάληξη.

Τα όποια κενά της πλοκής (σαφέστατα υπάρχουν) καλύπτουν οι υπέροχες ερμηνείες. Με επικεφαλής την πολλά υποσχόμενη νεαρή ηθοποιό Gugu Mbatha-Raw, η οποία χωρίς αμφιβολία είναι η καρδιά και η ψυχή της «Belle», όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί συνθέτουν ένα ταλαντούχο καστ, το οποίο είτε μιλάμε για νέα ταλέντα είτε για στιβαρά ερμηνευτικά ονόματα, όλοι τους διαπρέπουν.

Συνδυάζοντας την ατμόσφαιρα της εποχής, που προσφέρει ο εξαιρετικός σχεδιασμός παραγωγής, και την ανάδειξη της σκληρότητας των δομών του 18ου αιώνα σε θέματα ρατσισμού και σεξισμού, το «Belle» είναι μια αναμφισβήτητα σημαντική ταινία που προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...