Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

X-Men: Days of Future Past [4/5]

Είμαι στην ευχάριστη θέση να αναφέρω ότι το «X-Men: Ημέρες ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος» είναι η ταινία X-Men που όλοι περιμέναμε. Απαλλαγμένη από την απαραίτητη παρουσίαση κι επεξήγηση των χαρακτήρων, αυτή η επιδέξια και ταχύτατη ταινία αποτελεί μια επιστροφή στη δράση των κόμικς σε συνδυασμό με πλούσιο συναίσθημα, δημιουργώντας ένα ελκυστικό πακέτο για τους φαν του κόμικς, τους φαν των προηγούμενων ταινιών, αλλά και όσους αγαπούν το σινεμά.

Με τον σκηνοθέτη Bryan Singer στη σκηνοθετική καρέκλα, αυτή η φιλόδοξη περιπέτεια της Marvel χρησιμοποίει το στοιχείο του ταξιδιού στον χρόνο ως εφαλτήριο για το ξεδίπλωμα μιας αχαλίνωτης δημιουργικότητας και φαντασίας. Με τον Matthew Vaughn να έχει καλύψει στην προηγούμενη ταινία τη δεκαετία του 1960, ο Singer αναλαμβάνει τη δεκαετία του 1970 και τα δίνει όλα. Λαμπτήρες λάβας, στρώματα νερού, δερμάτινα μπουφάν, φωτοβολίδες και κιτς μαλλιά αφθονούν, οι τοποθεσίες αλλάζουν από τη Νέα Υόρκη στη Μόσχα, την Κίνα, το Βιετνάμ, το Παρίσι και την Ουάσιγκτον, για να φτάσουμε στην άκρως θεαματική και κλιμακούμενη σεκάνς μπροστά από τον Λευκό Οίκο, κάθε κομμάτι της δράσης αλλά και τα ειδικά εφέ χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση της αφήγηση, ενώ το καστ -τόσο από την κλασική τριλογία, όσο κι από το First Class- βρίσκεται σε άριστη κατάσταση, με τους Jackman, McAvoy, Fassbender και Lawrence να αποτελούν την καρδιά της ταινίας και να την ανυψώνουν στο μέγιστο.

Ίσως, όμως, το πιο εκπληκτικό πράγμα σε αυτή την ταινία να είναι το πόσο σημαντική είναι. Διατηρώντας την αίσθηση του κίνδυνου και της διασκέδασης σε υψηλή δοσολογία, είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι για ακόμη μία φορά, αλλά πολύ πιο ουσιαστικά, το σενάριο της τελευταίας ιστορίας των X-Men είναι έντονα ανθρωπιστικό. Δεν μένει όμως μόνο στον παραλληλισμό του «μεταλλαγμένου» σε σχέση με τον παράλογο φόβο των ανθρώπων για ανθρώπους που είναι λίγο διαφορετικοί. Όχι, καταφέρνει και τονίζει τη σημασία ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον που διαμορφώνουμε τώρα. Τα πράγματα που κάνουμε τώρα έχουν σημασία και μπορεί να έχουν επιπτώσεις πολύ πιο πέρα από αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή. Και εκεί είναι το μεγαλείο της. Η πλοκή σαν πλοκή μπορεί περιστασιακά να αψηφά τη λογική, αλλά η λογική δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, αφού η λάμψη των ιδεών και η εκτέλεσή τους είναι κάτι περισσότερο από αρκετή για να κάνει αυτό το X-Men μια πέρα για πέρα εξαιρετική ταινία.

Φρέσκο και πολυεπίπεδο, το «X-Men: Ημέρες ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος» είναι ένα καλά ισορροπημένο, έξυπνο κι ευφάνταστο σίκουελ που ανεβάζει τον πήχη στα ήδη γερά θεμέλια του συγκεκριμένου franchise. Ο Bryan Singer τιθασεύει ένα λαμπρό καστ, ανανεώνει τις απόψεις μας για τους X-Men και δημιουργεί μια ταινία με εκθαμβωτικά ειδικά εφέ, γρήγορο ρυθμό, τεταμένη σκηνοθεσία και σπουδαίο νόημα. Με λίγα λόγια: Καθηλωτική!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται