Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Double [3/5]

Ο βρετανικός κωμικός ηθοποιός Richard Ayoade τράβηξε την προσοχή της κινηματογραφικής βιομηχανίας το 2010 με το ντεμπούτο του, «Υποβρύχιο», μια έξυπνη προσαρμογή του μυθιστορήματος του Joe Dunthorne με το ίδιο όνομα. Σχεδόν τρία χρόνια μετά επιστρέφει με το «Ο Σωσίας», μια ταινία βασισμένη πάλι σε λογοτεχνική πηγή, αυτή τη φορά όμως από τον ρώσο συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και τη δυστοπική νουβέλα του. Μεταφέροντας την ιστορία του Ντοστογιέφσκι από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα στη Ρωσία σε μια εναλλακτική εκδοχή της μεταπολεμικής Αμερικής, ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Richard Ayoade έχει δημιουργήσει μια θαυμάσια ψυχολογική μαύρη κωμωδία μεν, με δυο-τρία προβληματάκια δε.

Εμφανέστατα επηρεασμένη από το έργο άλλων σκηνοθετών, η ταινία του Ayoade είναι από εκείνες που διαθέτουν εξαιρετικές επιμέρους στιγμές και όχι ένα συνεκτικό σύνολο. Σεναριακά μοιάζει παγιδευμένη ανάμεσα σε μια μάζα ιδεών που ποτέ δεν σταθεροποιείται σε μια πραγματικά ικανοποιητική κινηματογραφική ροή. Είναι μια ταινία για την απομόνωση; Την παράνοια; Την αυτοκαταστροφή; Την έννοια του εαυτού; Τις πιέσεις της κοινωνίας; Όλα αυτά τα υπαινίσσεται, αλλά ποτέ δεν εμβαθύνει σε κάποιο συνολικά στην περιπλοκή πλοκή του.

Στην προσπάθεια του να καλύψει τα όποια σεναριακά θέματα, ο Ayoade διαπρέπει στη σκηνοθεσία. Χρησιμοποιώντας εκλεκτικές μεθόδους για να τραβήξει την προσοχή του κοινού, καταφέρνει να δημιουργήσει μια απτή αίσθηση απειλής και μια σκοτεινών αποχρώσεων ατμόσφαιρα. Κάθε πλαίσιο πνίγεται σε μια τεχνητή μαυρίλα, σκληρά μέταλλα και ξεπερασμένα τεχνολογικά αμαλγάματα χρησιμοποιούνται ως φαινομενικά υψηλής τεχνολογίας συστήματα γραφείου. Καταφέρνει και κατασκευάζει έναν σουρεαλιστικό, συναισθηματικό κόσμο, απόλυτα συνυφασμένο με τον τίτλο του έργου. Μια πραγματική απόλαυση για τα μάτια και τα αυτιά.

Φυσικά, το όλο εγχείρημα ανεβάζει και το ερμηνευτικό κομμάτι του έργου. Έχοντας τον δύσκολο ρόλο της ερμηνείας δύο εκδοχών του ίδιου χαρακτήρα, ο Eisenberg είναι εντυπωσιακός αποδίδοντας λεπτομερέστατα, συναισθηματικά, αλλά και κινησιολογικά τις διαφορές των δύο χαρακτήρων. Η Wasikowska, από την άλλη, έχοντας τον πιο σημαντικό υποστηρικτικό ρόλο, είναι εξίσου εξαιρετική υπενθυμίζοντας μας την ερμηνευτική της αξία. Και γενικά, ολόκληρο το υπέροχο καστ των μυστηριωδών χαρακτήρων προσθέτει στρώματα βάθους κι ανθρωπιάς σε μια ιστορία που απειλείται από το ίδιο της το σκοτάδι.

Στο δια ταύτα, όμως, είναι ο «Σωσίας» μια ταινία που απευθύνεται σε όλους; Όχι, φυσικά όχι. Αλλά ο ταυτόχρονα φουτουριστικός και vintage σχεδιασμός της παραγωγής, οι ερμηνείες και η σουρεαλιστική κι αλλοπαρμένη ατμόσφαιρα του είναι αρκετά για να διατηρήσουν το ενδιαφέρον σε μια ταινία που ποτέ δεν είναι σίγουρη για το τι θέλει να είναι, τι θέλει να πει ή το πώς θέλει να το πει.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται