RoboCop [2/5]

Η νέα επανεκκίνηση του franchise υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Jose Padilha («Οι Επίλεκτοι») είναι ξεκάθαρο ότι στοχεύει στη σημερινή γένια. Ο «RoboCop» είναι βγαλμένος σαν από βιντεοπαιχνίδι τελευταίας τεχνολογίας, ο ρομποτικός τρόπος ομιλίας δεν υπάρχει πια, ενώ τέλος σαν χαρακτήρας διαθέτει συναισθήματα και ανθρωπιά. Ως μια ταινία του 2014, το CGI είναι λίγο-πολύ κορυφαίο, το φουτουριστικό κομμάτι του έργου απεικονίζεται επαρκώς, οι καλοσχεδιασμένες σκηνές δράσης δεν λείπουν και όλοι οι ηθοποιοί παραδίδουν σωστές ερμηνείες.

Όμως, η ιδέα της ύπαρξης ρομπότ που περιπολούν τις πόλεις ήταν μια φρέσκια ιδέα το 1987. Το 2014, και μετά από αμέτρητες ταινίες επιστημονικής φαντασίας, η ιδέα αυτή φαντάζει πολύ πιο πιθανή και πραγματοποιήσιμη. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας. Όσο κι αν προσπαθεί, δεν γίνεται πότε κάτι το καινούργιο και καινοτόμο, αλλά παραμένει καθόλη τη διάρκεια της μια καλογυαλισμένη παλιά ιστορία. Υπάρχει το ίδιο χριστιανικό μοτίβο ενός ανθρώπου που σκοτώνεται, ανασταίνεται και σώζει την πόλη του από τα δεινά της. Το παρόν δίνει, υπερβολικά αποτυχημένα στη συγκεκριμένη περίπτωση, και το αγαπημένο πρότυπο οικογενειακής ζωής.

Ενώ σαν να μην έφταναν αυτά, οι συντελεστές του έργου καταφέρνουν να αφαιρέσουν το μεγαλύτερο μέρος της διασκέδασης που μια ταινία «RoboCop» απαιτεί, εις βάρος πρώτον ενός σεναρίου με βαρύ πολιτικό κι επιχειρηματικό τόνο, εμπλουτισμένο με όλα τα πιθανά ιδεολογικά κι αμερικανικά κλισέ, και δεύτερον μιας καθαρά PG-13 («κατάλληλο για ανηλίκους άνω των 13 χρόνων») αισθητικής. Εν ολίγοις, αυτός ο νέος και πιο γυαλιστερός «RoboCop» μπορεί να σου παρέχει δύο ώρες διασκέδασης, δεν γίνεται όμως πότε μια καλή ταινία παρά την πραγματική δυναμική της, τόσο δραματικά όσο και θεματικά.