Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

RoboCop [2/5]

Η νέα επανεκκίνηση του franchise υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Jose Padilha («Οι Επίλεκτοι») είναι ξεκάθαρο ότι στοχεύει στη σημερινή γένια. Ο «RoboCop» είναι βγαλμένος σαν από βιντεοπαιχνίδι τελευταίας τεχνολογίας, ο ρομποτικός τρόπος ομιλίας δεν υπάρχει πια, ενώ τέλος σαν χαρακτήρας διαθέτει συναισθήματα και ανθρωπιά. Ως μια ταινία του 2014, το CGI είναι λίγο-πολύ κορυφαίο, το φουτουριστικό κομμάτι του έργου απεικονίζεται επαρκώς, οι καλοσχεδιασμένες σκηνές δράσης δεν λείπουν και όλοι οι ηθοποιοί παραδίδουν σωστές ερμηνείες.

Όμως, η ιδέα της ύπαρξης ρομπότ που περιπολούν τις πόλεις ήταν μια φρέσκια ιδέα το 1987. Το 2014, και μετά από αμέτρητες ταινίες επιστημονικής φαντασίας, η ιδέα αυτή φαντάζει πολύ πιο πιθανή και πραγματοποιήσιμη. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας. Όσο κι αν προσπαθεί, δεν γίνεται πότε κάτι το καινούργιο και καινοτόμο, αλλά παραμένει καθόλη τη διάρκεια της μια καλογυαλισμένη παλιά ιστορία. Υπάρχει το ίδιο χριστιανικό μοτίβο ενός ανθρώπου που σκοτώνεται, ανασταίνεται και σώζει την πόλη του από τα δεινά της. Το παρόν δίνει, υπερβολικά αποτυχημένα στη συγκεκριμένη περίπτωση, και το αγαπημένο πρότυπο οικογενειακής ζωής.

Ενώ σαν να μην έφταναν αυτά, οι συντελεστές του έργου καταφέρνουν να αφαιρέσουν το μεγαλύτερο μέρος της διασκέδασης που μια ταινία «RoboCop» απαιτεί, εις βάρος πρώτον ενός σεναρίου με βαρύ πολιτικό κι επιχειρηματικό τόνο, εμπλουτισμένο με όλα τα πιθανά ιδεολογικά κι αμερικανικά κλισέ, και δεύτερον μιας καθαρά PG-13 («κατάλληλο για ανηλίκους άνω των 13 χρόνων») αισθητικής. Εν ολίγοις, αυτός ο νέος και πιο γυαλιστερός «RoboCop» μπορεί να σου παρέχει δύο ώρες διασκέδασης, δεν γίνεται όμως πότε μια καλή ταινία παρά την πραγματική δυναμική της, τόσο δραματικά όσο και θεματικά.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...
6 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα