Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Los Amantes Pasajeros [1/5]

Ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή! Φράση που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τη νέα ταινία του Pedro Almodovar, «Δεν Κρατιέμαι». Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω πώς το μυαλό που μας χάρισε το 2011 το αριστουργηματικό Το Δέρμα που Κατοικώ είναι υπεύθυνο και για τη συγκεκριμένη ταινία. Μετά από σκέψη, λοιπόν, έφτασα να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε ο σκηνοθέτης τα έχει εντελώς χαμένα, είτε (και το πιο πιθανό) του έχει δοθεί πολύ στουντιακή ελευθερία, πόσο μάλλον όταν αυτό το στούντιο τού ανήκει. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Αντιλαμβάνομαι ότι στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, με την οικονομική κρίση, μέσα σε έναν κόσμο που δυσκολεύει όλο και περισσότερο την καθημερινότητα μας, η συγκεκριμένη ταινία θα αποτελέσει ένα διάλειμμα. Θα σας κάνει να χασκογελάσετε και γενικώς να ξεχαστείτε. Όπως, επίσης, δίνω τα εύσημα από μεριάς μου στον σκηνοθέτη γιατί κατανοώ ότι θα ήταν πολύ εύκολο γι `αυτόν να κάνει μια πιο συμβατική ταινία, κάτι που θα ικανοποιούσε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού με μια απλή ιστορία, συνηθισμένους χαρακτήρες και ούτω καθεξής. Πέρα όμως από αυτά τα δυο σημεία, το τελευταίο πόνημα του Almodovar δεν μπορεί να περηφανευτεί για τίποτα περισσότερο και στο σύνολο του αποτυγχάνει παταγωδώς.

Με χαρακτήρες που περιλαμβάνουν μια παρθένα μάντισσα, μια διάσημη σαδομαζοχίστρια, ένα διεφθαρμένο τραπεζίτη και πολλούς άλλους, και μέσα από μια γκάμα σκηνών όπως μια μουσική παράσταση, ένα όργιο, μερικά περίεργα τηλεφωνήματα και την επίσκεψη σε ένα διαμέρισμα: όλα τα παραπάνω είναι απόλυτα αναγνωρίσιμες καταστάσεις και χαρακτήρες του σύμπαντος του Almodovar. Η δυσκολία της διατήρησης ενός καλού ρυθμού στον περιορισμένο χώρο του αεροπλάνου και τα συνεχή σκαμπανεβάσματα στην αποτελεσματικότητα των αστείων τους, κάνουν όμως αυτό το ταξίδι να μην πηγαίνει πουθενά και το σημαντικότερο πρόβλημα του να εντοπίζεται στην παντελή έλλειψη σεναρίου. Μέσα σε ένα συνονθύλευμα θεμάτων όπως η ομοφυλοφιλία, η κρίση, οι σχέσεις, το σεξ και η πολιτική, το συγκεκριμένο έργο απλά δεν βγάζει νόημα. Μα κανένα, όμως.

Το αφηγηματικό κομμάτι του έργου είναι τόσο εξωπραγματικό που όσο ανεκτικός κι αν είσαι, κάποια στιγμή θα απηυδήσεις από τη μηδαμινή συνεκτικότητα που διέπει το όλο εγχείρημα. Ανά πάσα στιγμή, η ταινία περιφέρεται άσκοπα, χωρίς ελάχιστη εσωτερική δομή, κάνοντας τα 90 λεπτά που διαρκεί να φαίνονται αιώνας. Από εκεί κι έπειτα, όλα τα υπόλοιπα στοιχειά της ταινίας δεν μπορούν να σώσουν την κατάσταση. Οι ηθοποιοί κάνουν ότι καλύτερο μπορούν στους μονοδιάστατους ρόλους τους, η μουσική επένδυση της ταινίας είναι πολύ καλή, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι άριστης ποιότητας. Δεν είναι, όμως, αρκετό.

Χωρίς σοβαρές κινηματογραφικές αρετές και διαθέτοντας ως επί το πλείστον χοντροκομμένα, οπτικά ή λεκτικά γκανγκ που θέλοντας και μη θα βγάλουν γέλιο, το νέο φιλμ του Almodovar είναι μια περιορισμένης πλοκής και νοημοσύνης κωμωδία.

Σχόλια

  1. ΠΟΛΥ ΛΑΘΟΣ ΚΡΙΤΙΚΗ. ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΑΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΣΑΣ. ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ.
    ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται