It's a Movie Movie Movie World

Το στόρι έχει ως εξής: η Lawrence παίζει την Tiffany, ένα μυστηριώδες κορίτσι με ένα πρόσφατο τραγικό παρελθόν, που μπαίνει στη ζωή του Pat (Bradley Cooper), ο οποίος προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την πρώην γυναίκα του και ως έναν κάποιο βαθμό με τους γονείς του (Robert De Niro και Jacki Weaver) μετά από την έξοδο του από ένα τοπικό ψυχιατρικό ίδρυμα. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας έλκεται από τις σπασμένες ψυχές του Pat και της Tiffany. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ιστορία για δύο συναισθηματικά λαβωμένους ανθρώπους που βρίσκουν δύναμη ο ένας από τον άλλο, προσπαθώντας παράλληλα να εντοπίσουν και να αναγνωρίσουν το καλό στους ανθρώπους που τους έχουν βλάψει. Με αφοπλιστική ευκολία, η προσαρμογή από τον σεναριογράφο/σκηνοθέτη David O. Russell του μυθιστορήματος του Matthew Quick είναι αμφότερα γοητευτική και θαρραλέα. Το άγχος και οι δυσκολίες τόσο της διπολικής διαταραχής όσο και άλλων ψυχικών νοσημάτων δεν είναι δυσδιάκριτα για τον κόσμο, δεν έχουν λουστραριστεί για να απεικονιστού...

Με τον Jonathan Levine, δημιουργό του πολύ καλού 50/50, στη σκηνοθετική καρέκλα και τα φρέσκια πρόσωπα των Nicholas Hoult (Για Ένα Αγόρι) και Teresa Palmer (Είμαι το Νούμερο Τέσσερα) ως πρωταγωνιστικό ζευγάρι, είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι το «Αγάπησα ένα Ζόμπι» δεν εντυπωσιάζει. Με κοινωνικό σχολιασμό που ούτε στιγμή δεν επισκιάζει το λαμπρό Ξύσιμο των Νεκρών, έναν αναποτελεσματικό στην καλύτερη περίπτωση και δυσάρεστο στη χειρότερη ρομαντισμό και μια αίσθηση του χιούμορ θλιβερά ανεκμετάλλευτη, όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια άνιση εμπειρία. Μπορεί, εάν η τελευταία δεκαετία δεν είχε κατακλυστεί με ταινίες, βιβλία και τηλεοπτικά προγράμματα για ζόμπι, το όλο εγχείρημα να θεωρούταν ενδιαφέρον, ίσως και πρωτότυπο, όμως είναι πλέον αργά. Βαρετό και καθόλου συναρπαστικό, το μεγαλύτερο μειονέκτημα της ταινίας είναι αυτή καθεαυτή η σαθρή ιστορία του. Ούτε υπερβολικά σοβαρό, ούτε κιτς, στην αρχή φαινόταν ότι ίσως κάνει τη διαφορά και καταφέρει να μας δώσει μια πιο σωστή και τεκμηριωμέ...

Φαινόταν αναπόφευκτο ότι αν υπάρχει ένας σύγχρονος σκηνοθέτης που θα μπορούσε να ζωντανέψει τον δέκατο έκτο, και πιο διάσημο, πρόεδρο της Αμερικής, δεν θα ήταν άλλος από τον Steven Spielberg. Αν το Χόλιγουντ κάνει ποτέ το δικό του Όρος Ράσμορ, χωρίς αμφιβολία το πρόσωπό του θα είναι το πρώτο που θα λαξευτεί στον βράχο. Με μια φιλμογραφία γεμάτη από καλλιτεχνικά κι εμπορικά επιτυχημένες ταινίες, που όμοια της δεν υπάρχει, το όνομα του σκηνοθέτη είναι ακλόνητα συνυφασμένο με την αμερικανική ποπ, κι όχι μόνο, κουλτούρα. Ο Λίνκολν, από την άλλη, είναι ένας από τους σπουδαιότερους της αμερικανικής πολιτικής. Ο άνθρωπος που δεν θα μπορούσε να κάνει κανένα λάθος στα μάτια της αμερικανικής κοινής γνώμης. Είναι, λοιπόν, ο «Λίνκολν» του Spielberg κάτι παραπάνω από ένα κινηματογραφικό μνημείο για τον 16ο Πρόεδρο; Η απάντηση είναι ναι. Ίσως το πιο συγκρατημένο ιστορικό δράμα του μέχρι σήμερα, το «Λίνκολν» πολύ έξυπνα εστιάζει αποκλειστικά στο μικρό τμήμα της ζωής του προέδρου κατά τη διάρκεια τ...

Η υπόσταση του Άλφρεντ Χίτσκοκ, αυτή η μυστηριώδης και κυριαρχούσα φύση, είναι καλά αποτυπωμένη σε αυτό το διασκεδαστικό δράμα, προσφέροντας μια σε βάθος ματιά στην δημιουργία του, αναμφισβήτητα καλύτερου έργου του, Ψυχώ. Με βάση το βιβλίο του Stephen Rebello προσαρμοσμένο από τον σεναριογράφο του Μαύρου Κύκνου, John J. McLaughlin, η ταινία έχει μια δελεαστική ηδονοβλεπτική αίσθηση, καθώς μας προσκαλεί να εισέλθουμε τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον ιδιωτικό κόσμο του master της αγωνίας και για όποιον έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για τον κινηματογράφο, κάτι τέτοιο είναι τουλάχιστον ακαταμάχητο. Το έργο αποτελείται από δύο παράλληλες ιστορίες: η μια είναι η γενεσιουργία του Ψυχώ και η δεύτερη ο γεμάτος ένταση γάμος του Χίτσκοκ με τη γυναίκα του, Alma. Προς έκπληξη μου, έπιασα τον εαυτό μου να ενδιαφέρεται περισσότερο για την προσωπική πλευρά της ζωής του εξαιρετικού σκηνοθέτη, παρά για την επαγγελματική. Αυτό συμβαίνει, γιατί, πέρα από τις τονικές ασυνέπειες στην ταινία, τυπικό χα...

Ο Ben Affleck συνεχίζει την αξιοσημείωτη καλλιτεχνική άνοδο του ως ένας από τους καλύτερους νέους σκηνοθέτες της Αμερικής. Το «Επιχείρηση: Argo» είναι ένα υποδειγματικό παράδειγμα του τύπου των συναρπαστικών θρίλερ που μόνο το Χόλιγουντ ξέρει και πρέπει συχνότερα να φτιάχνει. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία της τολμηρής απόδρασης έξι μελών του προσωπικού της πρεσβείας των ΗΠΑ από την Τεχεράνη, αυτό το καλά κρυμμένο κρατικό μυστικό είναι από μόνο του μια καθηλωτική ιστορία. Αυτή η συναρπαστική αληθινή υπόθεση, λοιπόν, σε συνδυασμό με υπέροχα κοστούμια και εξαιρετικά σκηνικά, δεν επρόκειτο ποτέ να είναι τίποτα λιγότερο από μια αξιοσημείωτη ταινία. Ο τρόπος, όμως, με τον όποιο ο Affleck σκηνοθετεί το έργο βοηθά στο να μετατρέψει το φιλμ σε μια από εκείνες τις σπάνιες περιστάσεις ενός πανέξυπνου αλλά και διασκεδαστικού μπλοκ-μπάστερ. Ο χαρακτηρισμός μπλοκ-μπάστερ, φυσικά, δεν του στερεί καθόλου τις ιδιότητες ενός πολιτικού θρίλερ. Ισορροπώντας πάνω σε μια πολύ λεπτή γραμμή όταν...

Κανείς δεν γυρίζει ταινίες όπως ο Tarantino. Με μια κάπως υπερβολική, σκοτεινά κωμική βία, ευφυείς διαλόγους κι αγάπη για το ρετρό στυλ, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα παραπάνω αποτελούν ενδείξεις ότι αυτό που παρακολουθούμε είναι δημιούργημα του πολυβραβευμένου, αμφιλεγόμενου κι αθυρόστομου σκηνοθέτη. Τώρα, κάτι λιγότερο από τρία χρόνια από την τελευταία και πιο επιτυχημένη ταινία του, Άδωξοι Μπάσταρδη, έρχεται το πολυαναμενόμενο «Django, ο Τιμωρός» για το οποίο οι οπαδοί του Tarantino θα ενθουσιαστούν όταν μάθουν ότι ξεπερνά τις προσδοκίες. Είμαι βέβαιος, διαβάζοντας την υπόθεση και μόνο, ότι οι περισσότεροι (συμπεριλαμβανομένου κι έμενα) πιστέψαμε ότι η ταινία πρόκειται να είναι μια ταινία εκδίκησης ενός σκλάβου με τον τρόπο που οι Άδωξοι Μπάσταρδη ήταν μια εβραϊκή ταινία εκδίκησης. Αυτό ισχύει αλλά όχι καθόλη τη διάρκεια του έργου. Και αυτό γιατί το έργο διαθέτει μια σταθερή τονική αλλαγή σε ολόκληρα τα 165 λεπτά του, με αποτέλεσμα η παρακολούθηση του να είναι μια πραγματική...

Το «Η Πτήση» είναι μια ταινία για δύο συντριβές. Η πρώτη είναι γρήγορη, εξωτερική και κυριολεκτική, η δεύτερη είναι παρατεταμένη, εσωτερική και μεταφορική, αλλά και οι δύο είναι εξίσου οδυνηρές. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ταινία να μοιάζει να χωρίζεται σε δύο μέρη. Για την πρώτη μισή ώρα και κάτι, μας κρατά απορροφημένους με συναρπαστική δράση κι ένα ανησυχητικό ηθικό δίλημμα. Στη συνεχεία και καθώς η υπόθεση κατεβαίνει από τα «ψηλά» και γίνεται πιο γήινη, μετασχηματίζεται σε μια αρκετά στάνταρντ ιστορία για έναν αλκοολικό και τη δυσκολία του να παραμείνει νηφάλιος. Διαθέτοντας σίγουρα τη δύναμη να κρατήσει την προσοχή σας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι σαν σύνολο η «Πτήση» είναι ένα άνισο δράμα και όπως όλα τα άνισα πράγματα διαθέτει θετικά κι αρνητικά. Το σημαντικότερο μείον είναι ότι η απότομη αλλαγή τόνου λειτουργεί μειονεκτικά για την ταινία, μιας και σχεδόν ποτέ το άκρως δραματικό κομμάτι του έργου δεν ισούται με τον ενθουσιασμό της δράσης στην αρχή. Πρόκειται για μια τα...

Η νορβηγική πρόταση για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας στα 85α βραβεία είναι ένα ιστορικό δραματικό έργο που εξιστορεί την ιστορία της αποστολής Κον-Τίκι του 1947. Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες για την υπόθεση, θα πω όμως ότι αρκεί να τη δεις απλά και μόνο για το θέμα με το οποίο ασχολείται, αφού είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις όπου αν δεν έβλεπες το έργο, ίσως να μην μάθαινες ποτέ για το συγκεκριμένο γεγονός. Σε μια οπτικά στυλιζαρισμένη δραματοποίηση αληθινών γεγονότων, βλέποντας τη συγκεκριμένη ταινία ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια τεχνικά επιτυχημένη παράγωγη (δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, ούτως η άλλως, αφού είναι η πιο ακριβή νορβηγική ταινία που έγινε ποτέ) με απίστευτα όμορφη φωτογραφία. Οι καλύτερες στιγμές του «Kon-Tiki» είναι σαφέστατα εκείνες που είναι γεμάτες με ένταση. Καρχαρίες, απειλητικές καταιγίδες και ύφαλοι δίνουν το παρόν ανεβάζοντας την αδρεναλίνη στα ύψη. Οι σκηνοθέτες Joachim Ronning και Espen Sandberg κινηματογραφούν την ταινία με αρκετ...

Ξεκάθαρα εμπνευσμένο από την επιτυχία της τηλεοπτικής εκπομπής «Glee» και ελευθέρα βασιζόμενο από το βιβλίο με το ίδιο όνομα του Mickey Rapkin, το «Pitch Perfect» προς έκπληξη μου είναι μια έξυπνη, πιασιάρικη και με καλή αίσθηση του χιούμορ ταινία. Το μεγαλύτερο προτέρημα και ο λόγος που πρέπει να επαινεθεί το έργο είναι ότι πάρα την προβλέψιμη φύση του είναι, ανεξάρτητος φύλου, άκρως διασκεδαστικό στην παρακολούθηση του. Φορτωμένο με μερικές λαμπρές μουσικές παραστάσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας «riff-off» που αξίζει επευφημίες, το «Pitch Perfect», γραμμένο από την Kay Cannon, διαθέτει άφθονο χιούμορ και καλά συνειδητοποιημένες ατάκες και καταστάσεις. Υπάρχει μικρή ανάπτυξη χαρακτήρων αλλά αυτό δεν ενοχλεί, αφού η ύπαρξη καρικατουρίστικων προσωπικοτήτων εξυπηρετούν τον σκοπό τους καλά. Επιπλέον, οι αντιπαλότητες μεταξύ ομάδων είναι η βάση παραγωγής μερικών ξεκαρδιστικών στιγμών. Τον πήχη, όσον αφορά την ποιότητα της ταινίας, τον ανεβάζει πολύ το καστ. Η υποψήφια για Όσκαρ Kendrick...

Καλή χρόνια σε όλους και ευτυχισμένο το νέος έτος. Να είμαστε καλά και να περνάμε ακόμα καλύτερα εύχομαι. Μακάρι ο καθένας να βρει αυτό που ψάχνει και θέλει περισσότερο στη ζωή του.  Όσον αφορά το «It’s A Movie Movie Movie World», μετά την παύση λόγω γιορτών θα επανέλθω (σύντομα) δριμύτερος με κριτικές για τα: Argo Pitch Perfect Kon-Tiki Flight Django Unchained Lincoln