It's a Movie Movie Movie World

Να πω την αμαρτία μου την ταινία την έχω δει πολλές μέρες τώρα, αλλά απέφευγα να γράψω γιατί ήθελα να περάσει λίγο αυτή η πρώτη εντύπωση και να σκεφτώ τι είδα, πως ήταν κ.ο.κ. Μετά από σκέψεις λοιπόν και συζητήσεις, αποφάσισα να μη μπω σε λεπτομέρειες, ούτε και να το πολύ-αναλύσω και να μείνω στο έξης: το «Αν…» είναι μια καλή ταινία. Είναι τόσο απλό. Θα ακούσετε ότι είναι μια τηλεταινία, θα πουν ότι η βασική ιδέα είναι κλεμμένη, ότι το τέλος θυμίζει την τάδε ταινία και γενικά επικριτές υπάρχουν πολλοί. Το κακό βέβαια στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι η κακή άποψη και το κακεντρεχές σχόλιο είναι έτοιμο να γραφτεί και να ειπωθεί πριν καλά-καλά δουν την ταινία, απλά και μόνο επειδή την υπογράφει ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Να ξεκαθαρίσω κάπου εδώ ότι δεν είμαι φαν του κ. Παπακαλιάτη. Σαφώς και έχω δει τις σειρές του, όπως όλοι άλλωστε, αλλά μέχρι εκεί. Τον θεωρώ έναν καλό καλλιτέχνη, ότι κι αν αυτό περιλαμβάνει. Το πρώτο κινηματογραφικό εγχείρημα του, τώρα, περιλαμβάνει κάποια ...

Ίσως θα έχετε ακούσει ότι το «The Paperboy» είναι η ταινία στην οποία η Nicole Kidman «κατουράει» τον Zac Efron. Όντως συμβαίνει, αλλά είναι για να απαλύνει τον Efron από ένα τσίμπημα μέδουσας, οπότε ίσως δεν είναι τόσο kinky όσο νομίζατε ή ελπίζατε. Βέβαια, αν επικεντρωθεί κάποιος σε αυτή τη σκηνή, θα παραβλέψει όλα τα άλλα εξεζητημένα κι εξευτελιστικά γελοία περίεργα στοιχεία που περιέχονται σε αυτό το ψευτο-κουλτουρέ χάος. Σε σκηνοθεσία του Lee Daniels (Μονάκριβη), με ένα σενάριο γραμμένο από τον ίδιο και τον Peter Dexter, βασισμένο σε μυθιστόρημα του 1995 του ιδίου του Dexter, το «Paperboy» είναι μια ακραία trash ταινία που θέλει τον Zac Efron να προσπαθεί να κάνει σεξ με μια υπερσεξουαλική Nicole Kidman και τον Matthew McConaughey να παίζει έναν κρυφά ομοφυλόφιλο άνδρα με πολύ αυτοκαταστροφικές σεξουαλικές προτιμήσεις. Υπάρχει, επίσης, ένας χαρακτήρας με βρετανική προφορά, προκειμένου να τον παίρνουν στα σοβαρά. Θα έρθετε αντιμέτωποι με το γραφικό ξεκοίλιασμα ενός αλιγάτορα. ...

Πρέπει να σταματήσω να υποτιμώ τη DreamWorks Animation. Σίγουρα έχουν κυκλοφορήσει κάποιες πατάτες, όπως το Καρχαριο-μάχος και κάποιες από τις ταινίες «Σρεκ». Αλλά αυτό το στούντιο animation πολλές φορές έχει καταφέρει να με εντυπωσιάσει, ειδικά με ταινίες που η υπόθεση τους ακούγεται αρχικά απαίσια (βλέπε Kung Fu Panda και Τέρατα κι Εξωγήινοι). Νόμιζα ότι βρισκόμουν σε μια χρονική περίοδο όπου θα μου ήταν δύσκολο να καθίσω και, πραγματικά, να απολαύσω μια ταινία κινουμένων σχεδίων που το κοινό στο οποίο στοχεύει είναι, ξεκάθαρα, τα μικρά παιδιά. Ειδικά μετά από τις ταινίες τις Pixar, πίστευα ότι θα ήταν πολύ πιο δύσκολο. Γι’ αυτό έμεινα πραγματικά έκπληκτος από το πόσο το «Οι Πέντε Θρύλοι», βασισμένο στο «The Guardians of Childhood» του William Joyce, στην πραγματικότητα εμπεριέχουν όλα τα καλά συστατικά, από την ποιότητα των κινουμένων σχεδίων, την επιλογή των ηθοποιών που δανείζουν τη φωνή τους, μέχρι την απόδοση των χαρακτήρων και, πολύ βασικό, την ψυχαγωγία. Υπάρχουν πολλές τ...

Ανακοινώθηκαν σήμερα οι υποψηφιότητες των πρώτων σημαντικών βραβείων που μας βάζουν δυναμικά στην Οσκαρική περίοδο Αυτά δεν είναι άλλα από τα Independent Spirit Awards ή ελληνιστί τα Ανεξάρτητα Βραβεία Κινηματογράφου. Τα συγκεκριμένα βραβεία δίδονται από την μη κερδοσκοπική οργάνωση Film Independent αποκλειστικά σε ανεξάρτητες ταινίες και ανεξάρτητους δημιουργούς. Οι φετινοί υποψήφιοι έχουν ως εξής: Best Feature "Beasts of the Southern Wild" "Bernie" "Keep the Lights On" "Moonrise Kingdom" "Silver Linings Playbook" Σχολιασμός : "Beasts of the Southern Wild", "Bernie" και "Moonrise Kingdom" τα έχω δει. Αισθητή η απουσία του "The Sessions" από την πεντάδα. Ενημερωτικά το "Silver Linings Playbook" θα φιγουράρει σε πολλές κατηγορίες στα επερχόμενα Όσκαρ. Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013. Best Director Benh Zeitlin, "Beasts of the Southern ...

Το ιστορικό δράμα του Nikolaj Arcel, «A Royal Affair», με πρωταγωνιστές τον κορυφαίο ηθοποιό Mads Mikkelsen, τον βραβευμένο με Αργυρή Άρκτο καλύτερου ανδρικού ρόλου στο 62o Φεστιβάλ Βερολίνου Mikkel Folsgaard και το νέο, πολλά υποσχόμενο, αστέρι Alicia Vikander, είναι ένα καλό παράδειγμα μιας εξαιρετικά καλοφτιαγμένης κι απολαυστικής ταινίας εποχής που ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στο ρομάντζο και την πολιτική με φόντο την Δανία του 18ου αιώνα. Η ιστορία εξιστορεί το πώς ο επαρχιακός Γερμανός γιατρός κι ερασιτέχνης φιλόσοφος Johan Struensee (Mads Mikkelsen) έγινε η κινητήριος δύναμη πίσω από τον βασιλιά της Δανίας, μετατρέποντας, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, μια από τις πιο οπισθοδρομικές χώρες τις Ευρώπης σε ένα προοδευτικό μοντέλο του διαφωτισμού αρκετές δεκαετίες πριν την Γαλλική Επανάσταση, εξερευνώντας παράλληλα και την παράνομη σχέση του με τη βασίλισσα της Δανίας, Caroline Matilda (Alicia Vikander), και τις επιπτώσεις που αυτή αποφέρει. Το κλειδί για την επιτυχία του έργου...

Το στόρι (πάνω-κάτω) είναι το έξης: Ο Christian (Anders W Berthelsen) ταξιδεύει μαζί με τον γιο του, Oscar (Jamie Morton), στο Μπουένος Άιρες, ελπίζοντας να κερδίσει πίσω τη δύστροπη γυναίκα του, Anna (Paprika Steen). Εκείνη, όμως, ετοιμάζεται να παντρευτεί με έναν πολύ δημοφιλή, ιδιαίτερα όμορφο, αστέρα του ποδοσφαίρου. Σαν θεατές ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια σχεδόν υπερβολικά ανάλαφρη κωμωδία. Χωρίς να υπάρχει αμφιβολία, το έργο λειτουργεί καλύτερα την πρώτη μισή ώρα, καθώς ο σκηνοθέτης Ole Christian Madsen έχει εμποτίσει την ταινία με μια ακαταμάχητα χαλαρή ατμόσφαιρα, η οποία ενισχύεται από τον γρήγορο ρυθμό και τις συμπαθέστατες ερμηνείες. Καθώς περνά η ώρα, η ταινία, παρόλο που έχει κουτσοκαταφέρει να δημιουργήσει ένα διασκεδαστικό κλίμα και να σε βάλει μέσα σε αυτό, αρχίζει να σε φοβίζει. Ο λόγος: τα κωμικά στοιχειά που διαθέτει και επιτυγχάνουν τον στόχο τους (να σε κάνουν να γελάσεις, δηλαδή) είναι πολύ λίγα συγκριτικά με τις κρυάδες και τα παντελώς αδικαιολόγητα πράγματα...

Το «Frankenweenie» αποτελεί μια μεγάλου μήκους απόπειρα αναδιατύπωσης και αναθεώρησης της μικρού μήκους live-action ταινίας που ο ίδιος ο Tim Burton είχε γυρίσει το 1984. Το νέο αυτό stop-motion παραμύθι αναστημένων κατοικίδιων σίγουρα παρακολουθείται ευχάριστα και είναι άκρως διασκεδαστικό, αλλά σου δίνει πάρα πολύ την αίσθηση μιας μαλθακής αναμάσησης παλιών επιτυχιών. Αυτοί που ψάχνουν κάτι νέο και φρέσκο από τον μακάβριο Αμερικανό σκηνοθέτη, θα πρέπει να περιμένουν λίγο περισσότερο. Εδώ, ο Burton το καραδιασκεδάζει και φαίνεται. Καταφέρνει και αναφέρεται σε μια πλειάδα από κλασσικά και εικονικά τέρατα διαφόρων ταινιών τρόμου (Δράκουλας, Φρανκενστάιν, Γκρέμλιν κ.ο.κ.), ενώ το ίδιο εμφανή είναι και το κλείσιμο του ματιού στο δικό του έργο. Και αυτό λειτουργεί στο μεγαλύτερο κομμάτι του έργου, στα σημεία όμως το «Frankenweenie» μοιάζει περισσότερο με ένα ερωτικό γράμμα προς τον κινηματογραφικό κόσμο του Burton, παρά ως ένα νέο, εντελώς πρωτότυπο φιλμ. Το τετριμμ...

Ο Βρετανός σκηνοθέτης Joe Wright σίγουρα δεν είναι ξένος στην κινηματογραφική μεταφορά μυθιστορημάτων εποχής στο κινηματογράφο, έχοντας σκηνοθετήσει το Περηφάνια και Προκατάληψη της Jane Austen και την Εξιλέωση του Ian McEwan, τα τελευταία χρόνια. Η τελευταία του ταινία, η «Άννα Καρένινα», είναι εύκολα το πιο τολμηρό δράμα περιόδου που έχει γυρίσει μέχρι σήμερα, αξιοποιώντας όλα τα τεχνάσματα της θεατρικής σκηνής προκειμένου να μεταφέρει το μυθιστόρημα του Λέων Τολστόι στη μεγάλη οθόνη. Ο Wright μπορεί να μην είναι ο νέος David Lean, αλλά οι, αναμφισβήτητα ασυνεπής, προσπάθειές του απαιτούν τόσο τον σεβασμό, όσο και τον θαυμασμό μας. Η πολιτικά θεμελιωμένη ρωσική σαπουνόπερα του Τολστόι δεν είναι κάτι νέο για το κοινό που πάει σινεμά, αφού έχουν γίνει αρκετές προσαρμογές στη διάρκεια των περασμένων δεκαετιών. Προς τιμή του, ο Wright προσπάθησε πραγματικά να δώσει στο τετριμμένο παραμύθι τη δική του πομπώδη, γεμάτη οπτική ζωντάνια και δυναμικότητα, ερμηνεία. Αυτό που κάνει την προσ...

Έχω την εντύπωση πως κάποιος μας κοροϊδεύει. Μόνο έτσι μπορώ να δικαιολογήσω με το κλείσιμο της πενταλογίας (!), για ποιο λόγο οι συγκεκριμένες ταινίες και ταυτόχρονα και τα βιβλία απέκτησαν τόσους οπαδούς και απέφεραν εκατομμύρια εισπράξεις στο αμερικανικό αλλά και διεθνές box-office. Ο λόγος που πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε ένα όνειρο και εύχομαι κάποια στιγμή να μας ξυπνήσουν και το συγκεκριμένο franchise να πάψει να υπάρχει, είναι γιατί ερχόμαστε αντιμέτωποι με το απόλυτο τίποτα. Η συγγραφέας του βιβλίου και παράλληλα οι συντελεστές των συγκεκριμένων ταινιών βασίστηκαν… όχι λάθος, εκμεταλλεύτηκαν τους καιρούς και τις συνθήκες και κατάφεραν να μας πουλήσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Το κλείσιμο τις παρωδίας, λοιπόν, που λέγεται «Twilight» έρχεται με το «Χαραυγή: Μέρος 2». Μια άνευ προηγούμενου ανεκδιήγητη ταινία όπου αποτελεί τον θρίαμβο της σεναριακής κενότητας. Στα πρώτα σαράντα λεπτά της ταινίας παρακολουθούμε κάποιες αργόσυρτες και άκρως βαρετές σκηνές, όπου κόσμος πάει κ...

Ένα γήπεδο γκολφ, ένα μπαλάκι και μία τρύπα. Σκοπός: ποιος θα βάλει πρώτος το μπαλάκι μέσα σε αυτήν. Έτσι ξεκινάει το «Capital». Με ένα παιχνίδι. Παρόμοιο παιχνίδι είναι και οι χρηματοοικονομικές συναλλαγές και από πολλές απόψεις, αυτά τα δυο παιχνίδια μοιάζουν κατά πολύ. Ο στόχος είναι ο ίδιος, να προωθήσεις κάτι με αρκετή ισχύ. Το κίνητρο είναι επίσης το ίδιο. Παίζεις για να κερδίσεις. Τεχνική, τσαγανό, θάρρος, στρατηγική και γνώση είναι το παν. Σε αντίθεση με το γκολφ, όμως, το παιχνίδι των συναλλαγών παίζεται καλύτερα όταν παραβιάζονται οι κανόνες. Κανείς δεν θαυμάζει έναν απατεώνα στο γκολφ. Και είναι κατά τη διάρκεια αυτού του αρχικού παιχνιδιού που συμβαίνει ένα γεγονός το οποίο θα αποτελέσει εφαλτήριο για την ιστορία που ο Κώστας Γαβράς θέλει να μας διηγηθεί. Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια του Marc Tourneuil (Gad Elmaleh), νεοδιοριζόμενου προέδρου της τράπεζας Phenix της Γαλλίας. Το διοικητικό συμβούλιο νομίζει ότι έχει διαλέξει έναν πρόεδρο που θα έχει τα ηνία τη...