Ανεξάρτητα, όμως, από το τι πιστεύουμε για το τελικό αποτέλεσμα, μια ταινία που επιχειρεί κάτι διαφορετικό (ειδικά όταν είναι θαμμένη μέσα στα πολλά κλισέ των ταινιών τρόμου) είναι άξια συζήτησης. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το τέχνασμα είναι ότι οι σκηνοθέτες Chris Kentis και Laura Lau γύρισαν την ταινία σε πολλές εκτεταμένες δωδεκάλεπτες λήψεις, χρησιμοποιώντας την απλής ποιότητας φωτογραφική μηχανή Canon EOS 5D, οι όποιες ενώθηκαν στο μοντάζ προκειμένου να δίνουν την αίσθηση συνεχόμενης λήψης, εμπνεόμενοι από τον Βρόγχο του Alfred Hitchcock. Και ακόμα και στα μόλις 87 λεπτά που διαρκεί το έργο, αυτό είναι ένα καλό κινηματογραφικό επίτευγμα, ανεξάρτητα από το αν μας αρέσει η ταινία ή όχι.
Αφαιρώντας, λοιπόν, την άνεση ενός καθαρού κοψίματος από την εξίσωση, οι σκηνοθέτες είναι αναγκασμένοι να γίνουν δημιουργικοί στην προσπάθεια τους να μας τρομοκρατήσουν. Υπάρχουν αρκετές τρομακτικές σκηνές που θα σας κάνουν να πιάσετε το χέρι του άλλου ή να αναπηδήσετε από την καρεκλά σας, οι οποίες λόγω των περιστροφικών κινήσεων, του τρέμουλου, των προσκρούσεων και γενικά του συνολικά ξέφρενου ρυθμού της κάμερας μοιάζουν ακόμα πιο αληθοφανείς, κάνοντας τις εκπλήξεις που σε περιμένουν στην πορεία ακόμα πιο αγχωτικές. Αυτό το στυλ κινηματογράφησης έχει επίσης ως συνέπεια η πρωταγωνίστρια Elisabeth Olsen να παραδίδει μια υποδειγματική ερμηνεία. Ο χαρακτήρας της καλύπτει ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων, από «casual» σε μπερδεμένη και από φοβισμένη σε εντελώς τρομοκρατημένη, χωρίς την άνεση της οικοδόμησης αυτών των συναισθημάτων εκτός κάμερας. Η Olsen, παρέχοντας μια εκπληκτική ερμηνεία που απεικονίζει τη φρίκη της κατάστασης στην όποια βρίσκεται, καταφέρνει να λάβει μια ιδιαίτερη συναισθηματική προσήλωση από τους θεατές που συνδέονται πραγματικά με τον χαρακτήρα που υποδύεται.
Για ένα αρκετά μεγάλο τμήμα, λοιπόν, η ταινία είναι συναρπαστική, διαθέτοντας εξαιρετικό ρυθμό, ικανοποιώντας πλήρως τους λάτρεις των ταινιών θρίλερ. Παρά, όμως, τα αναμφισβήτητα γεμάτα ένταση πρώτα 45 λεπτά, το τελευταίο κεφάλαιο του φιλμ είναι τόσο άγαρμπα και πρόχειρα προσεγγισμένο, που έρχεται σε αντίθεση με τη νοημοσύνη και τη φαντασία όλου του υπόλοιπου έργου και φτάνει να αναιρεί οτιδήποτε καλό είχε να επιδείξει η ταινία μέχρι τη στιγμή της γελοίας επίλυσης της.
Εν ολίγοις, το «Σιωπηλό Σπίτι» είναι μια ταινία που πρέπει να δείτε, έστω και για μία μόνο φορά. Ξεχωρίζει για μερικούς αξιοπρεπείς φόβους και για τη μεγάλη ερμηνεία της Elizabeth Olsen, αλλά δυστυχώς ανατρέπεται από κάποια αστεία και ιδιαίτερα παράλογα συμβάντα που λαμβάνουν χώρα στην τελική του πράξη καταστρέφοντας σχεδόν ολόκληρη την ταινία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου