Η ιστορία: οι Beth (Keaton) και Joseph (Kline) είναι ένα χρόνια παντρεμένο ζευγάρι με δύο μεγάλες κόρες. Μια μέρα, η Beth ανακαλύπτει ένα εγκαταλειμμένο σκυλί σε έναν αυτοκινητόδρομο, το διασώζει και το κρατά ονομάζοντας το «Freeway». Η κόρη τους, Grace, κρατά επαφή με τον κτηνίατρο που κουράρει τον Freeway και τον παντρεύεται έναν χρόνο αργότερα, στο σπίτι διακοπών της οικογένειας στα Βραχώδη Όρη (μας δίνεται αυτή η πληροφορία μέσω του παρακάτω κειμένου επί της οθόνης: «One year later. Beth and Joseph`s vacation home in the Rockies»!!!!!!!!). Κατά την διάρκεια μιας βόλτας με τον Joseph, ο Freeway το σκάει και όλη η οικογένεια τρέχει πανικόβλητη στα δάση για να τον βρει φυσώντας σφυρίχτρες και ουρλιάζοντας «FREEWAY».
Η όλη «ιδέα» (μερικοί θα έλεγαν ιστορία ή σενάριο αλλά, πιστέψτε με, δεν αξίζει αυτή τη διάκριση) της ταινίας πληροί στο μέγιστο τις προϋποθέσεις για το βραβείο της «πιο ηλιθίας ταινίας της χρονιάς». Η αναζήτηση για τον Freeway μοιάζει να είναι αιωνία. Οι μισοί χάνονται το βράδυ στο δάσος. Έντονες καταιγίδες ξεσπάνε. Σε ένα, εντελώς ανεξήγητο και περιττό, καρτούν κομμάτι της ταινίας, ο σκύλος δέχεται επίθεση από λύκους. Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και μια κουλή τσιγγάνα ονόματι Carmen (πόσο κλισέ;) να έχει την 6η αίσθηση και να τους στέλνει από εδώ κι από εκεί σε άσκοπες αναζητήσεις τραβώντας ακόμα περισσότερο από τα μαλλιά και την διάρκεια αλλά και την «υπόθεση» του έργου. Ολόκληρες σκηνές διαδέχονται η μια την άλλη χωρίς καμιά λογική μετάβαση και όλος αυτός ο κακός χαμός που μένεις αποσβολωμένος να παρακολουθείς, σκέπτεσαι ότι θα μπορούσε να επιλυθεί σε λιγότερο από πέντε λεπτά εάν ένας και μόνο χαρακτήρας έμπαινε στον κόπο να διερωτηθεί οποιαδήποτε απορία ή καθόταν να σκεφτεί την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν. Αλλά όχι, πού τέτοια τύχη…
Από τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας, είναι εύκολο να καταλάβεις ότι κάτι δεν πάει καλά δεδομένου του ότι η ψηφιακά γυρισμένη ταινία μοιάζει να γυρίστηκε με ένα παλιάς εποχής handycam. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, όταν οι χαρακτήρες αρχίζουν να ανοίγουν τα στόματά τους και οι επιτηδευμένοι διάλογοι αρχίζουν να ηχούν στα αυτιά σου, αντιλαμβάνεσαι πλήρως ότι δεν υπάρχει κάτι που αυτό το καστ των ταλαντούχων ανθρώπων μπορεί να κάνει προκειμένου να σώσει την ταινία. Καθώς το έργο βυθίζεται όλο και πιο γρήγορα στα πιο προφανή συμπεράσματα, καθίσταται προφανές ότι το μόνο που ενδιαφέρει τους Kasdan είναι να παραγεμίσουν την ταινία με όσο το περισσότερο ψευδή μυστικισμό και γλυκανάλατες στιγμές μπορούν, αδιαφορώντας πλήρως για οτιδήποτε άλλο. Είναι σε τέτοιο βαθμό η αδιαφορία του που κατάφεραν και γύρισαν μια ταινία για ένα σκυλί χωρίς να υπάρχει σκυλί! Χωρίς ουσιαστικές σκηνές να δείχνουν τον σκύλο και τις αλληλεπιδράσεις του με την οικογένεια σκοτιστήκαμε αν θα το βρουν ή όχι!
Δεν θα μπω σε περισσότερη ανάλυση και θα κλείσω με το εξής: εκεί που τελειώνει η μαγεία του κινηματογράφου, εκεί ξεκινά το «Ατίθαση Συντροφιά». Αποφύγετε το με κάθε κόστος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου