It's a Movie Movie Movie World

Η έκπληξη των φετινών Όσκαρ στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων μας έρχεται από την Γαλλία και μας λέει την ιστορία ενός νεαρού κοριτσιού, της οποίας η γάτα την οδηγεί να διαλευκάνει ένα μυστήριο κατά τη διάρκεια ενός και μόνο βραδιού. Σε λίγο περισσότερο από μια ώρα, υπάρχει αφθονία δράσης και περιπέτειας ενώ διαθέτει ακόμη και μια μικρή αίσθηση του κινδύνου και της αγωνίας. Παρόλο που πάσχει από μια υπερβολικά απλοϊκή πλοκή, καταφέρνει να σε μαγέψει αφού αυτή η γοητευτική ταινία κινουμένων σχεδίων παίζει με τις συμβάσεις των ταινιών μυστηρίου και χρησιμοποιεί ένα διακριτικό στυλ με πολλές αναφορές στη σύγχρονη τέχνη, στοιχειά που θα ενθουσιάσουν το ενήλικο κοινό. Τα μικρότερα παιδιά, εν τω μεταξύ, θα ενδιαφερθούν περισσότερο για το κομμάτι της περιπέτειας με τα συναρπαστικά κυνηγητά στις ταράτσες των σπιτιών και την κορύφωση τους σε ένα εξαιρετικά σχεδιασμένο κυνηγητό στην κορυφή του καθεδρικού ναού της Παναγιάς των Παρισίων. Γλυκό και απλό, ...

Best Picture "The Artist"  "The Descendants"  "The Help" "Hugo" "Midnight in Paris" "Moneyball" Αν είναι παραπάνω με σειρά προτεραιότητας οι εξής: "The Girl With the Dragon Tattoo," "War Horse", "Bridesmaids" "Tinker, Tailor, Soldier, Spy", "The Ides Of March" Best Director Michel Hazanavicius, "The Artist"  Alexander Payne, "The Descendants" Martin Scorsese, "Hugo" Woody Allen, "Midnight in Paris"  Terrence Malick, "The Tree of Life" (alt. David Fincher, "The Girl With the Dragon Tattoo") Νομίζω ότι η τετράδα είναι ψιλοσίγουρη και η πέμπτη θέση είναι σπαζοκεφαλιά. Δεν θέλω με τίποτα Fincher οπότε βάζω τον Malick. Παίζει να έχουμε και καμία έκπληξη με κανέναν Tate Taylor για το "The Help" Best Actor George Clooney, "The Descendants"  Jean Duj...

Θυμάστε την ταινία του 2009 Funny People του Judd Apatow με πρωταγωνιστή τον Adam Sandler; Μια ταινία που υποσχόταν μια εξαιρετικά δροσιστική ματιά στην ασθένεια μέσω του χιούμορ. Τελικά, δεν το κατάφερε. Και εδώ έρχεται το «50/50» που πετυχαίνει αυτό που παρόμοιες ταινίες έχουν αποτύχει. Ο καρκίνος είναι ένα θλιβερό θέμα και οι χολιγουντιανές ταινίες που αναφέρονται σε αυτό είναι πολύ εύκολο να οριοθετηθούν. Έχουν τον καρκίνο ως θέμα τους, αλλά πολύ λίγες δίνουν έμφαση στο ανθρώπινο στοιχείο της νόσου και ακόμη λιγότερες καταφέρνουν να βρουν την αυθεντική αισιοδοξία και το χιούμορ που απορρέει από τέτοιες καταστάσεις. Δεν είναι μια ιστορία για την επικείμενη απώλεια, τη θλίψη και την αναπόφευκτη απαρηγόρητη λύπη. Σίγουρα έχει τέτοιες δυνατότητες, αλλά το έξυπνο εδώ είναι ότι η έμφαση είναι σε μεγάλο βαθμό στο ανθρώπινο ταξίδι ενός άντρα που αγωνίζεται να ξεπεράσει τις αντιξοότητες. Ο σεναριογράφος Will Reiser γνωρίζει ότι εμείς ως θεατές έχουμε γνώση των καταστροφικών φυσικών συν...

Άλλη μια ταινία (μετά τα The Iron Lady και J.Edgar) οπού ο σημαντικότερος λόγος για να την δεις είναι η πρωταγωνίστρια/ης της. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για την Glenn Close. Σπουδαία ηθοποιός, έχει προταθεί για το βραβείο Όσκαρ πέντε φορές για αξέχαστες ερμηνείες σε ταινίες όπως: Επικίνδυνες Σχέσεις, Ολέθρια Σχέση και Ο Αλλόκοτος Κόσμος του Γκαρπ. Εδώ είναι απολύτως καταπληκτική. Όχι μόνο γιατί η μεταμόρφωση της είναι εξαιρετική, αλλά και γιατί η ερμηνεία της ως ένας μπάτλερ στην Ιρλανδία του 19ου αιώνα είναι απίστευτη. Βασισμένη σε μια σύντομη ιστορία που η Close είχε ξαναπαίξει σε ένα θεατρικό έργο σχεδόν 20 χρόνια πριν, ο ομώνυμος χαρακτήρας του τίτλου της ταινίας είναι ο αρχιυπηρέτης σε ένα ιρλανδικό ξενοδοχείο, ο οποίος έχει ένα μυστικό. Σεβαστός από τους υπόλοιπους υπαλλήλους και κλειστός στον εαυτό του. Η ταινία παίρνει μπρος με την άφιξη ενός μπογιατζή που κατανοεί τον Albert καλύτερα από όσο ποτέ θα μπορούσε να έχει φανταστεί και τον φέρνει ξαφνικά αντιμέτωπο...

Πιστέψτε με, θα ήθελα πραγματικά να αγαπήσω αυτή την ταινία. Είμαι ένας φανατικός οπαδός του Steven Spielberg ειδικά όταν καταπιάνεται με συναισθηματικές ιστορίες κατά τη διάρκεια πολέμων. Για αρχή, από τεχνικής άποψης, το «Άλογο του Πολέμου» είναι πολύ καλό. Τα σκηνικά είναι εξαιρετικά, το μοντάζ είναι πρώτης τάξεως ενώ το καδράρισμα του Spielberg μετατρέπει την ταινία σε μια από τις πιο ωραίες οπτικά, με την φωτογραφία να είναι ίσως η δεύτερη καλύτερη της χρονιάς (πρώτο, φυσικά, το Δέντρο της Ζωής). Αλλά είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του 2011 συνολικά; Προς απογοήτευσή μου, δεν είναι καν κοντά. Το «Άλογο του Πολέμου» προσαρμόστηκε από τον Lee Hall και τον Richard Curtis και βασίζεται στο βραβευμένο με Tony βραβευμένο έργο του Nick Stafford καθώς και το παιδικό βιβλίο που το ενέπνευσε, γραμμένο από τον Michael Morpurgo. Παρά την ευρεία αναγνώριση του, είναι δύσκολο να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι το κοινό πρέπει να αισθανθεί μια ισχυρή συναισθηματική σύνδεση με ένα άλογο. Αυτ...

Το J.Edgar δεν είναι τόσο καλή ταινία όσο είχα ελπίσει να είναι και σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με τις προηγούμενες ταινίες του ακούραστου Eastwood. Αξίζει, όμως, να τη δείτε έστω και μόνο για να παρακολουθήσετε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς, αυτήν από τον Leonardo DiCaprio. Η ιστορία είναι για τον J. Edgar Hoover (Leonardo DiCaprio), τον άνθρωπο που ξεκίνησε το FBI. Με τη θέση της αφήγησης στα χέρια του Hoover, καθώς γράφει την αυτοβιογραφία του, η ταινία προσπαθεί να ρίξει φως σε σοβαρές και σημαντικές στιγμές στη ζωή τού, αναμφισβήτητα, ενός από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στην ιστορία της Αμερικής . Χρονικά μιλάει επίσης για τη σχέση του με τον δια βίου σύντροφο του, Clyde Tolson (Armie Hammer), τη σχέση του με την αυστηρή μητέρα του (Judi Dench) και μερικά από τα εγκλήματα που είχε λύσει στα χρόνια του στο FBI. Όπως και στο Ανίκητος, όμως, όσο ενδιαφέρουσα είναι η ιστορία που θέλει να πει, τόσο με λάθος τρόπο την εξιστορεί. Το έργο του Eastwood και του σεναρ...

Ας αρχίσουμε από τα προφανή. Η ερμηνεία της Meryl Streep ως Μάργκαρετ Θάτσερ είναι πραγματικά φοβερή και είναι από μόνη της ένας λόγος που αξίζει να δεις την ταινία. Η ταινία, αυτή καθ' αυτή, έχει κάποια προβλήματα, δεν είναι κακή, αλλά δεν είναι και εξαιρετική. Σε σκηνοθεσία της Phyllida Lloyd (Mamma Mia), η ταινία μάς διηγείται την ιστορία της Θάτσερ μέσα από τα δικά της μάτια. Με τον περισσότερο χρόνο να καταλαμβάνεται από τα πρόσφατα χρόνια της ζωής της, παρακολουθούμε μια γεροντική Θάτσερ στο διαμέρισμά της καθώς αυτή κοιτάζει αναμνηστικά, βλέπει παλιά βίντεο κι αναπολεί. Μέσα, λοιπόν, από την ζωή της στο τώρα, η ταινία παράλληλα εξιστορεί διάφορα γεγονότα της πιο αμφιλεγόμενης γυναίκας πολιτικού. Και ενώ αυτό το μπρος-πίσω μπορεί να είναι έξυπνα δομημένο και δοσμένο, με τις σκηνές να προσθέτουν πόντους στο όμορφο και νοσταλγικό ύφος της ταινίας, είναι πραγματικά δύσκολο να καταλάβει κανείς τι βρίσκει η Lloyd τόσο συναρπαστικό σε αυτό το υλικό που την αναγκάζει, ξανά και ...

Το 2005, ο Alexander Payne σκηνοθετεί το Πλαγίως, μια δραματική κομεντί γύρω από τις περιπέτειες δύο αντρών στην ενδοχώρα της Καλιφόρνια όπου έρχονται αντιμέτωποι με σκέψεις, πειρασμούς κι άφθονο κρασί. Ήταν αστείο και διασκεδαστικό σε όλη τη διαδρομή. Έξι χρόνια αργότερα, επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη για να κάνει το «Οι Απόγονοι», μια ταινία για τον Matt King (George Clooney), ο οποίος προσπαθεί να ενώσει την οικογένειά του μετά από ένα δυσάρεστο ατύχημα που άφησε τη γυναίκα του σε κόμμα. Ο Payne ειδικεύεται σε τέτοιες γλυκόπικρες κωμωδίες που σαν επίκεντρο έχουν χαρακτήρες που οδηγούνται σε ένα ταξίδι αυτό-αφύπνισης. Οι κόσμοι που δημιουργεί καθίστανται εξαιρετικά ακριβής αφού κάθε γραμμή του διαλόγου και κάθε χαρακτήρας μοιάζει αληθινός και βγαλμένος από την πραγματικότητα. Αυτό από μόνο του είναι επίτευγμα για ένα σκηνοθέτη. Στο «Οι Απόγονοι», το ηλιόλουστο περιβάλλον της Χαβάης είναι άπλα ένα εξωτικό σκηνικό στο οποίο διαδραματίζεται ένα οικογενειακό δράμα. Δεν αποτε...

Ο Johann Wolfgang von Goethe, αυτή η γερμανική ιδιοφυΐα περισσότερο γνωστή για το «Φάουστ», είναι ένα μάλλον απίθανο θέμα για μια ρομαντική κωμωδία. Αυτό δεν σταμάτησε το σκηνοθέτη και συν-σεναριογράφο Philipp Stolzl από το να γυρίσει μια. Θέλοντας να φτιάξει το γερμανικό Ερωτευμένος Σαίξπηρ κάνει το λάθος να χρησιμοποιήσει ότι κλισέ κι οποιαδήποτε κοινοτοπία υπάρχει διαθέσιμη. Φυσικά, μια ερωτική ιστορία για να ειπωθεί θα πρέπει πιστεύω να διαθέτει κάποια από τα κλισέ του είδους, το θέμα όμως είναι πώς θα τα προβάλλεις και θα τα εισάγεις στην ταινία σου έτσι ώστε να μην βγάζουν μάτι... Η πρώτη μισή ώρα μάς παρουσιάζει τον νεαρό Goethe ξέγνοιαστο να διασκεδάζει και να το παλεύει να πετύχει ως ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, υπό την πίεση όμως του δικηγόρου πατέρα του ώστε να ακολουθήσει τα βήματά του. Πιστεύοντας ότι δεν έχει ταλέντο, θα λυγίσει και πάνω που αρχίζει να μελετά το νόμο θα συναντήσει τη Lotte, η οποία έχει τη φωνή ενός αγγέλου. Σαν τετριμμένη παλιά ταινία θα προσβά...

Ο David Fincher είναι ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες. Υπεύθυνος για ταινίες όπως τα Seven, Fight Club, Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον και το περσινό The Social Network. Μια ταινία που κέρδισε ότι βραβείο υπήρχε από κριτικούς και που αδικαιολόγητα έχασε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Μια ταινία που του έφερε όλο τον κόσμο στα πόδια του. Οπότε, και μόνο στο άκουσμα ότι σαν επομένη ταινία του θα καταπιανόταν με ένα ριμέικ, ήταν κάτι το αναπάντεχο και μη λογικό. Ακόμα πιο παράλογο ήταν όταν αποφάσισε να κάνει όχι ένα οποιοδήποτε ριμέικ, αλλά να ξαναγυρίσει μια ήδη εξαιρετική ευρωπαϊκή ταινία σε κάτι λιγότερο από έναν χρόνο, αφού μόλις το 2010 βγήκε το πρωτότυπο. Άμεσα, λοιπόν, η ταινία φαντάζει σαν μια προφανή απόδειξη ότι η Αμερική δεν διαβάζει βιβλία ή υποτιτλισμένες ταινίες... Βλέποντας την, λοιπόν, αισθανόμουν όπως όταν έβλεπα το Ψυχώ του Gus Van Sant και αυτό γιατί η ταινία του Fincher δεν διαφέρει σε τίποτα από τη Σουηδική. Μπορεί να έχουν αλλάξει ένα-δυο π...

Αξιόλογο, γλυκό και απλό. Τρεις λέξεις που μπορούν να περιγράψουν την νέα ταινία του Aki Kaurismaki. Το Λιμάνι της Χάβρης ευτελίζει περίπλοκα ζητήματα αφού καταφέρνει και υφαίνει την παγκόσμια πολιτική με την τοπική κοινωνία. Μιλάει για την καλοσύνη και το θάρρος, αλλά και για τη σοβαρή κρίση που αντιμετωπίζει η Ευρώπη με τους πρόσφυγες από την Αφρική, οι οποίοι έρχονται στην χώρα ανεπιθύμητοι χωρίς χαρτιά . Όμως, στα χέρια του Φιλανδού σκηνοθέτη η ταινία καταφέρνει να είναι μια ιστορία για τους ανθρώπους, όχι για την πολιτική. Με επίκεντρο δύο πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες που ο ένας, μέσω της φιλίας, βοηθά τον άλλο να αποκτήσει αυτό που πραγματικά επιθυμεί, την ελευθερία, ο Kaurismaki σκηνοθετεί ένα πολύ όμορφο, αξιοπρεπές, συγκινητικό φιλμ, με ένα επάξια αίσιο τέλος. Έχουμε, όμως, να κάνουμε και με μια συγκρατημένη ταινία σε όλα τα επίπεδα. Συναισθηματικά, αφού δεν υπήρχαν τραβηγμένες σκηνές αγάπης κι αισθημάτων, αντ' αυτού υπάρχουν απλές ανταλλαγές λέξεων. Επιπλέον, η ιστο...