Πολλοί θα δουν το έργο ως ένα μείγμα του πρώτου Captain America, όπου ένας ιδεαλιστής ήρωας στέλνεται στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και την πρώτη περιπέτεια του Thor, στην οποία ένας θεός έρχεται στην ανθρωπότητα. Και οι δύο συγκρίσεις είναι προφανείς, ειδικά για τον Captain America, καθώς δεν υπάρχει μόνο η ομοιότητα μεταξύ της ρετρό σκηνής και της ηθικά αλάθητης στάσης των κύριων χαρακτήρων, αλλά και μεταξύ των αντίστοιχων ρομαντικών εταίρων. Ωστόσο, μέσα από το δικό της στυλ και με δικά της θέματα να την απασχολούν, η Γουόντερ Γούμαν βρίσκει τη δική της ταυτότητα μακριά από αυτές τις συγκρίσεις. Οι συντελεστές του «Wonder Woman» γνωρίζουν ότι η υπερβολική δύναμη αυτής της ταινίας δεν είναι μόνο στο franchise, αλλά και σε ολόκληρο το σινεμά. Και δικαίως, αφού το έργο έχει διπλό στόχο: να τερματίσει την κατάρα που μαστίζει τις γυναικείες ταινίες με υπερήρωες (βλέπε «Elektra» και «Catwoman»), αλλά και να παρέχει ένα ικανοποιητικό δίωρο στον θεατή.
Η ιστορία, επινοημένη από τους Ζακ Σνάιντερ, Τζέισον Φουξ και Άλαν Χέινμπεργκ, είναι εμπνευσμένη από τη μυθολογία του κόμικ χαρακτήρα και προσφέρει μια κλασική ιστορία προέλευσης. Αυτή υλοποιείται με εξαιρετικό CGI και πολλές σκηνές δράσης. Ένα σημαντικό κομμάτι των πραγμάτων που κάνει σωστά είναι ότι δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά. Στην πραγματικότητα, η ταινία έχει τις απαιτούμενες ποσότητες ανοησίας και δράσης σε συνδυασμό με σπιρτόζικους διαλόγους αποδομένους με άφθονη γοητεία. Η Τζένκινς σκηνοθετεί με άφθονο μπρίο ένα έπος για τον κόσμο των αμαζόνων, χωρίς να κουράζει. Αλλά η «Wonder Woman» δεν είναι μόνο περιπέτεια. Αντίθετα, η σκηνοθέτης καταφέρνει να εξοπλίσει την ηρωίδα της με μια αφελή κατάπληξη και μια εγκάρδια περιέργεια. Η Γουόντερ Γούμαν ακολουθεί πολλά ιδεώδη, αλλά συγκρούεται τακτικά με μια σκληρή και ιστορικά ενσωματωμένη πραγματικότητα. Η ταινία σκόπιμα επέλεξε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αντί του Δεύτερου (όπως στο κόμικ) ως ένα περιβάλλον για την αντιμετώπιση της σκοτεινής πλευράς. Επειδή τα όρια μεταξύ καλού και κακού ήταν ακόμα πιο ασαφή.
Ο ψυχολόγος Γουίλιαμ Μάρστον ανέπτυξε την εικόνα της ηρωίδας στις αρχές της δεκαετίας του 1940 ρητά ως πρότυπο για τις γυναίκες και τα κορίτσια, προκειμένου να μεταδώσει αξίες και να παράσχει τη φυσική επίλυση των συγκρούσεων του κόσμου. Ενώ η Νταϊάνα στην ταινία είναι αρκετά πολεμική, είναι η έκφραση της νεανικής αθωότητας, η οποία αλλάζει κατά τη διάρκεια της δράσης δείχνοντας την ανάπτυξη του χαρακτήρα της. Ανάμεσα στις απολύτως εντυπωσιακές σκηνές δράσης, μέσα σε αυτά τα 140 λεπτά διάρκειας, κρύβονται μερικές μικρές θαυμάσιες στιγμές, οι οποίες ενώνουν όλους τους χαρακτήρες του συνόλου, ανεξάρτητα από την προέλευση και το φύλο. Και ως δια μαγείας το σενάριο και η σκηνοθεσία της Τζένκινς κάνει αυτό του είδους το «μεγάλωμα» και την ένωση των ηρώων να πάλλεται, και το κοινό να συμπάσχει και να αισθάνεται. Ωστόσο, η Γουόντερ Γούμαν δεν έχει ακόμη ελευθερωθεί πλήρως από όλες τις κληρονομιές των προκάτοχων της και αυτές εμφανίζονται στην τελευταία πράξη, ειδικά στη φουλ στο CGI, υπερβολική τελική αναμέτρηση.
Ευτυχώς, αυτό είναι μόνο μια ατυχής υποσημείωση σε μια κατά τα άλλα επιτυχημένη ταινία, η οποία ίσως δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά τουλάχιστον οδηγεί το σύμπαν στο σωστό μονοπάτι και υπόσχεται ένα καλύτερο και ίσως ακόμη πιο υπέροχο μέλλον.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου