Transformers: The Last Knight [0.5/5]

Χωρίς αμφιβολία, το «Transformers 5: Ο Τελευταίος Ιππότης» θα προσελκύσει τις μάζες στον κινηματογράφο προσφέροντας στο κοινό τα ιδία με τους προκατόχους του σε όλους τους τομείς. Το να υπερνικάς όμως τον προηγούμενο εαυτό σου και τις δικές σου ηλίθιες ιδέες ξανά και ξανά, οδηγεί επιτακτικά είτε σε μια θεϊκή ύπαρξη είτε σε μια φάρσα, η οποία περιπαίζει πολύ εμφανές τους πάντες και είναι πολύ δύσκολο να την κρίνεις.

Όπως και στο «Transformers 4: Εποχή Αφανισμού», έτσι και εδώ η υποτιθέμενη ιστορία, η οποία θα ήταν εύκολο να ειπωθεί σε μία ώρα και μισή αλλά εδώ ξεχειλώνεται για πάνω από δυόμισι ώρες, για ακόμα μια φορά κατακλέβει τους πάντες και τα πάντα. Το μαγικό εδώ όμως είναι ότι το κάνει με λιγότερη ντροπή και με ακόμα λιγότερη συνεκτικότητα. Χωρίς να ασχολείται σε επίπεδο συνέχειας, το «Transformers 5» όχι μόνο αντιφάσκει με τα προηγούμενα, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό σκηνή με σκηνή. Φράσεις, αποφάσεις χαρακτήρων, αλλά κι ολόκληρες σκηνές είναι εντελώς χωρίς νόημα και εξυπηρετούν τον σκοπό της εφαρμογής μιας υποτιθέμενης ενιαίας ιδέας χωρίς πολλή σκέψη. Όλα τα υπόλοιπα είναι το διάσημο μίγμα εκρήξεων του Μάικλ Μπέι: μέταλλα που χτυπάνε το ένα με το άλλο, φουλ sci-fi ανοησία, χιούμορ που δεν μπορεί να υποστηριχθεί, χαοτικό μοντάζ και την αναλογία εικόνας να αλλάζει ανά δευτερόλεπτο.

Το franchise συνεχίζει να μας προσφέρει αυτή την αναλογία ακολουθώντας πιστά ακριβώς όλα όσα έχουμε συνηθίσει εδώ και χρόνια. Το μόνο που αλλάζει είναι τα ρομπότ. Την τελευταία φορά ήταν δεινόσαυροι. Αυτή τη φορά είναι ιππότες και δράκοι. Όσοι επιθυμούν και τους αρέσει, να πάνε να το δουν. Όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι τα Transformers εισπρακτικά συνεχίζουν να τα καταφέρνουν περίφημα. Και για όσο χρόνο θα αρμέγουν τα λεφτά του κοινού, θα συνεχίζουν να υπάρχουν.