It's a Movie Movie Movie World

Η επιτυχία του «Underworld» το 2003 δημιούργησε ένα νέο υπο-είδος ταινιών μεσαίου προϋπολογισμού, που θολώνει τα όρια μεταξύ τρόμου και περιπέτειας. Μυθικοί ήρωες και κακοποιοί μάχονται στους δρόμους των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, συνήθως τη νύχτα, στη βροχή, περιβαλλόμενοι από μη αληθοφανή εφέ. Απαίσιες ταινίες, συμπεριλαμβανομένης και της τελευταίας προσθήκης: το «Ο Τελευταίος Κυνηγός Μαγισσών» του Breck Eisner. Όπως γίνεται συνήθως, οι συγκεκριμένες ταινίες ξεκινούν παρουσιάζοντας μας τον εκάστοτε ήρωα στο παρελθόν, σε κάποια αδιευκρίνιστα μεσαιωνική εποχή σε μια γενική ευρωπαϊκή χώρα. Έτσι κι εδώ, η ταινία ξεκινά με τον Vin Diesel, πλήρη με παράλογη γενειάδα και αλογοουρά, να βαδίζει προς μια σπηλιά για να δώσει μάχη με τη βασίλισσα των μαγισσών. Φυσικά, αυτός κερδίζει, αλλά του δίνεται η κατάρα της αθανασίας. 800 χρόνια αργότερα (!!), ο ίδιος ψάχνει για αρχαία αντικείμενα και συνεχίζει το κυνήγι μαγισσών παρέα με έναν βοηθό, ο οποίος δολοφονείται εν μία νυκτί. Τέλος πάντων, για ν...

Τις περισσότερες φορές που κάποιος αντιμετωπίζει καταστάσεις και ζητήματα ζωής και θανάτου, έχει μια αξιοσημείωτη ικανότητα να παλέψει για να μείνει ασφαλής. Ο ήρωας του «Χωρίς Διέξοδο», Jack Dwyer, και η πολιορκούμενη οικογένειά του είναι μια απλή και συνηθισμένη οικογένεια που ποτέ δεν αντιμετώπισε τέτοιον κίνδυνο και δεν έχει καμία ξεχωριστή ικανότητα. Είναι συνηθισμένοι άνθρωποι όπως εσείς κι εγώ. Όταν λοιπόν ρίχτηκαν στο μάτι του κυκλώνα, εν μέσω πολιτικών αναταραχών, με τους επαναστάτες να επιτίθονται κατά κύματα στην πόλη, άρχισαν να ψάχνουν απεγνωσμένα για ασφάλεια με οποιοδήποτε τρόπο. Η παραπάνω παραδοχή είναι αυτή που θέτει τις βάσεις και ως ένα βαθμό δημιουργεί ένα συναρπαστικό και πραγματικά ψυχαγωγικό έργο. Τα πρώτα λεπτά της ταινίας διαθέτουν έντονες κι ενοχλητικές σκηνές, γεμάτες ένταση, που σε κρατούν στην άκρη του καθίσματός σου με τον τρόμο της απειλής να γίνεται αισθητός ακόμα και στον θεατή. Από ένα σημείο και μετά, όμως, όσο μανιωδώς κι αν προσπαθεί η ταινία να...

Σε μια εποχή που οι ταινίες τρόμου προσπαθούν να εκσυγχρονιστούν επαναλαμβάνοντας τα κλισέ της found-footage κινηματογράφησης και των ξαφνικών φόβων, είναι αναζωογονητικό να βλέπεις την επιστροφή του Guillermo del Toro με μια πραγματική προσπάθεια αναβίωσης του κλασικού βικτοριανού στοιχειωμένου σπιτιού. Τριξίματα και πόρτες ακούγονται στους σκοτεινούς διαδρόμους, σκιές εμφανίζονται στο ανατριχιαστικό ντεκόρ και η ετοιμόρροπη φύση του σπιτιού παρέχει μια αίσθηση θανάτου σε όλες τις σκηνές, είτε αυτές λαμβάνουν χώρα υπό το φως ή το σκοτάδι. Αλλά όσο κι αν διαπρέπει η ταινία στην ατμόσφαιρα και τις ερμηνείες, η πλοκή μοιάζει να υποφέρει. Πέρα από μια-δύο ανιαρές ανατροπές, η υπόθεση είναι λίγο πολύ αυτό που περιμένεις. Μια φοβερή τραγωδία αναγκάζει μια νεαρή αφελέστατη γυναίκα να φύγει μακριά με έναν όμορφο άντρα που μόλις γνώρισε, καθώς αυτό πάντα είναι μια καλή ιδέα. Το κτήριο που πάει να φτιάξει το σπιτικό της περιλαμβάνει μια τρομακτική αδερφή και φαντάσματα που κραυγάζουν (κυριολ...

Έχουν περάσει τρία χρόνια από την ημέρα κυκλοφορίας του «Ξενοδοχείου για Τέρατα», μια ταινία που μας σύστησε τον Δράκουλα ως τον διευθυντή του Τρανσυλβανία, ενός ξενοδοχείου πέντε αστέρων για όλα τα τέρατα. Από τότε, το έργο απέκτησε κάποιους ένθερμους οπαδούς και, το πιο σημαντικό για τη Sony, είχε υψηλότερη από την αναμενόμενη εμπορική επιτυχία. Αυτός είναι ο λόγος που είμαστε εδώ σήμερα, με το «Ξενοδοχείο για Τέρατα 2» να βγαίνει στις αίθουσες με νέα, αλλά καθόλου αναπάντεχη πλοκή: τη γονεϊκή ιδιότητα. Ακριβώς όπως και ο προκάτοχός της, η νέα ταινία είναι γλυκιά και άκρως χιουμοριστική, αλλά αυτό είναι επίσης και το πρόβλημα της. Δυστυχώς, η πλοκή της δυσλειτουργικής οικογένειας είναι τόσο απασχολημένη με ένα απλοϊκό μήνυμα ανοχής κι αποδοχής, με αποτέλεσμα τα αστεία της να είναι χονδροειδή και να θυμίζουν διαρκώς ένα ακόμα buddy-movie του Adam Sandler που απλά βλέπεται. Ένα κατόρθωμα από μόνο του, ας είμαστε ειλικρινείς, τίποτα ξεχωριστό. Το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής της αναλώ...

Σκηνοθετημένη από τον Joe Wright, η ταινία είχε υποσχεθεί, τουλάχιστον στο τρέιλερ, οπτικές απολαύσεις και μια φρέσκια μεταφορά αυτής της 111χρονης ιστορίας. Αντ` αυτού, αυτό που βλέπουμε είναι ένα έργο με καμία πρωτότυπη σκέψη. Μια μίμηση σχεδόν κάθε άλλης ταινίας δράσης, περιπέτειας, φαντασίας που δημιουργήθηκε ποτέ, αποδεικνύοντας ότι το να κλέβεις από καλύτερα (ή απλά παλιότερα) φιλμ, δεν σημαίνει ποιοτική παραγωγή. Θα προσπεράσω τη σύγκριση με το «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής» γιατί αμφιβάλλω ότι μια ταινία που βγήκε τον Οκτώβριο θα μπορούσε πραγματικά να αντιγράψει μια ταινία του Μαΐου, αλλά, ούτως ή άλλως, τα πάντα προέρχονται από κάπου αλλού. Οι σκηνές στο ορφανοτροφείο είναι ένα μείγμα «Όλιβερ Τουίστ» και «Ματίλντα». Οι στιγμές στο δάσος είναι φανερά κλεμμένες από το «Avatar», ενώ υπάρχουν και στοιχεία από το «Ψηλά στον Ουρανό» της Pixar. Οι «Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού» αλλά και το «Star Wars» παράλληλα με τους «Πειρατές την Καραϊβικής» δίνουν το παρόν. Και αυτά είναι μόνο ...

Η «Ανίερη Συμμαχία» έχει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά που θα τη μετέτρεπαν σε μια εξαιρετική γκανγκστερική ταινία. Παρόλη τη βία, με ένα από τα καλύτερα υποκριτικά ensemble της χρονιάς και μια ιστορία βασισμένη σε μια από τις πιο εμβληματικές συμμορίες στην αμερικανική ιστορία, το έργο δεν είναι καθόλου αξέχαστο όσο η προσωπικότητα στον πυρήνα του. Η ταινία μοιάζει άδεια από τη στιγμή που θα εγκαταλείψεις το σινεμά, συνειδητοποιώντας ότι οι μόνες σκηνές που άρπαξαν πραγματικά την προσοχή σου, ήταν αυτές που εμπλέκονταν ο Depp ως Bulger. Θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν υπήρξε μια αληθινά γκανγκστερική ταινία αυτού του διαμετρήματος εδώ κι αρκετά χρόνια, και αυτός από μόνος του είναι ένας λόγος να τη δεις. Τούτου λεχθέντος, αυτό δεν κρύβει το γεγονός ότι η αυτή η «συμμαχία» κάνει πολύ λίγα για να εκπλήξει ή εντυπωσιάσει. Δεν εκμεταλλεύεται τις δελεαστικές ανατροπές, δεν αναπτύσσει έξυπνους διαλόγους και δεν διαθέτει αυτή την ιδιαίτερη οπτική εκτέλεση που έκανε τους προκατόχους της ν...

Είναι δύσκολο να βρεις ένα άθλημα λιγότερο κατάλληλο για τον κινηματογράφο από το σκάκι. Ένα παιχνίδι το οποίο περιλαμβάνει δαιδαλώδη πνευματική στρατηγική και μεγάλα χρονικά διαστήματα, κατά τη διάρκεια των οποίων τίποτα δεν γίνεται. Και όμως, παρόλο που ο σκηνοθέτης Edward Zwick δεν καταφέρνει απόλυτα να βρει έναν τρόπο να αποδώσει οπτικά την ευστροφία και την πονηριά του παιχνιδιού, δημιουργεί ένα συμπαγές κι αρκετά ακριβές βιογραφικό δράμα που θα διασκεδάσει ακόμα κι όσους δεν γνωρίζουν πώς να παίζουν σκάκι. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το «Θυσιάζοντας ένα Πιόνι» θέλει τους υποψήφιους για Χρυσή Σφαίρα Tobey Maguire και Liev Schreiber να πρωταγωνιστούν ως ο αμερικανός Bobby Fisher και ο ρώσσος Boris Spassky. Δύο ανθρώπων των οποίων τα ονόματα θα είναι για πάντα συνδεδεμένα στην ιστορία για την αντιπαλότητα τους, τους επικούς αγώνες τους και, κυρίως, για το Παγκόσμιο Σκακιστικό Πρωτάθλημα του 1972 που έλαβε χώρα στην πολιτικά ουδέτερη περιοχή του Ρέικιαβικ στην Ισλανδία. Φτιαγμ...

Αν προσέξετε καλά τη φιλμογραφία του Robert Zemeckis, θα διακρίνετε ένα μοτίβο. Περιλαμβάνουν οι περισσότερες έναν επαναλαμβανόμενο χαρακτήρα: έναν ονειροπόλο με δονκιχωτικά χαρακτηριστικά. Ένα άτομο που βλέπει διαφορετικά τον κόσμο και έχει την επίμονη πεποίθηση ότι και οι άλλοι θα τον δουν από τη δική του οπτική σύντομα, αρκεί να του δοθεί η ευκαιρία να τους πείσει. Αποχρώσεις αυτού του αρχέτυπου μπορούν να βρεθούν στον Δρ Emmett L. Brown του «Επιστροφή στο Μέλλον», στη Δρ Eleanor Ann Arroway της «Επαφής» και φυσικά στον Forrest Gump. Με τον Philippe Petit, ο χαρακτήρας αυτός φτάνει στο απόγειο του στο «Βόλτα στο Κενό». Τη δραματοποίηση της πραγματικής ζωής ενός σχοινοβάτη με θρασύτατη φιλοδοξία, τόσο σωματική όσο και μεταφυσική. Ενώ κάθε φαινομενικά λογικός άνθρωπος λέει στον Petit ότι δεν θα καταφέρει να πετύχει τον στόχο του -να περπατήσει σε ένα τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στις κορυφές των Δίδυμων Πύργων- ο ριψοκίνδυνος Γάλλος επιμένει βαδίζοντας προς το ακατόρθωτο. Και αυτό συ...

Μετά τη δυσνόητη ασυναρτησία του «Συνηγόρου», την ανιαρή «Έξοδο» και τον απογοητευτικό «Προμηθέα», μπορεί κανείς εύκολα να αντιληφθεί την ανησυχία των απανταχού σινεφίλ για το αν η «Διάσωση» θα προστεθεί στην λίστα με τις απογοητεύσεις του Ridley Scott, ή θα αγγίξει τα στάνταρ που ο ίδιος ο 77χρόνος σκηνοθέτης έθεσε στην αρχή της καριέρας του. Ευτυχώς, τα νέα είναι καλά και το τελευταίο σκηνοθετικό εγχείρημα του Scott, αν κι ίσως όχι απόλυτα η ταινία που θα περιμένατε από το τρέιλερ, είναι ένα φρέσκα εύθυμο και αφοπλιστικά διασκεδαστικό έργο που σηματοδοτεί και μια πρωτιά: είναι η πρώτη εκ προθέσεως ψυχαγωγική ταινία του σκηνοθέτη με ένα βαθύ νόημα. Ως το τρίτο συνεχόμενο φθινοπωρινό blockbuster που εξελίσσεται στον διάστημα (και το δεύτερο με πρωταγωνιστή τον Matt Damon), η «Διάσωση» μπορεί να μη διαθέτει την τεχνική φιλοδοξία του «Gravity» ή τη φιλόδοξη υπέρβαση του «Interstellar», διαθέτει όμως τα απαραίτητα εκείνα συστατικά που το μετατρέπουν στην πιο cinema-friendly ταινία των ...