Poltergeist [1/5)]

Ο κύριος λόγος ύπαρξης των ριμέικ είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο γυρίζονται οι περισσότερες ταινίες κάθε είδους: τα χρήματα. Δεν υπάρχει τίποτα λανθασμένο σε αυτή τη λογική, εφόσον οι σκηνοθέτες παρέχουν στους θεατές τη διασκεδαστική ή μη εμπειρία που πληρώνουν. Είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον, όταν στις νέες εκδόσεις των ταινιών υπάρχουν κίνητρα εκτός από τα χρήματα, όπως, για παράδειγμα, την αναβάθμιση της ιστορίας για μια νέα γενιά χρησιμοποιώντας την πρόοδο της τεχνολογίας, ή ακόμα και την επανερμήνευση της πλοκής με σύγχρονες αντιλήψεις. Εάν δεν υπάρχει κανένα κίνητρο εκτός από το κέρδος, αυτό θα φανερωθεί στην οθόνη και, εντέλει, στο box-office. Επιπλέον, η αναπόφευκτη σύγκριση του πρωτότυπου με το καινούργιο θα είναι πιθανότατα θετική, αν ο συγγραφέας ή/και ο σκηνοθέτης έχει κάτι νέο να πει. Αν όχι, τότε το αποτέλεσμα είναι έργα όπως το «Πνεύμα του Κακού»…

Κανείς σε καμία δημιουργική ομάδα δεν θα έπρεπε να μπει στον κόπο ακόμη και να προσποιηθεί ότι έχει κάτι φρέσκο να προσθέσει που δεν ειπώθηκε πίσω στο 1982. Προς τιμήν του νέου «Poltergeist», πρέπει να παραδεχτώ ότι ξεκινάει τα ανατριχιαστικά γεγονότα πιο γρήγορα από ό,τι οι περισσότερες ταινίες τρόμου. Από εκεί και πέρα, όμως, το χάος. Με το σενάριο του έργου να ακολουθεί την πλοκή του πρωτότυπου πολύ στενά, το «Πνεύμα του Κακού» μοιάζει σαν μια ευσυνείδητα επαναδιατυπωμένη ταινία δημιουργημένη με ελάχιστη προσπάθεια, στην οποία οι όποιες αλλαγές γίνονται, κυμαίνονται από ασήμαντες σε αυτοκαταστροφικές.

Οι απόπειρες του Gil Kenan να αντιγράψει ή να αλλάξει τα πράγματα δεν προσθέτουν ούτε φέρνουν κάτι καινούργιο και φυσικά ωχριούν σε σύγκριση με τις εικονικές σκηνές του αρχικού. Η μεταβολή της οικονομικής τάξης της οικογένειας δεν χρησιμεύει πουθενά. Οι σύγχρονες συσκευές στο σπίτι (π.χ. κινητά τηλέφωνα) αν και επιτρέπουν στιγμές που θα μπορούσαν να ήταν φρέσκες και τρομακτικές, είτε εκμεταλλεύονται ελάχιστα, είτε χάνονται εντελώς. Οι χαρακτήρες αποδυναμωμένοι συμπεριφέρονται απρόσμενα μέσα στην πλοκή, κάνοντας πράγματα που δεν έχουν νόημα. Εκεί που κάποτε ήταν μια τρομακτική κούκλα κλόουν, τώρα υπάρχουν πολλές. Και ούτω καθεξής… Πράγματα που εγείρουν το ερώτημα: αν δεν επρόκειτο να δοκιμάσεις κάτι νέο ή διαφορετικό, τότε γιατί να μπεις στον κόπο να τα κάνεις όλα αυτά;

Τα προβλήματα με αυτή την ταινία πάνε και πέρα από μια δυσμενή σύγκριση με τον κινηματογραφικό πρόγονό του. Η νέα βερσιόν δεν είναι ενδιαφέρουσα, και το σημαντικότερο δεν είναι τρομακτική ή έστω ανατριχιαστική. Οι τρομάρες είναι προφανείς και η εξάρτηση της ταινίας από το CGI και τα κλισέ του στοιχειωμένου σπιτιού γίνεται κουραστική μετά από λίγο. Επιπροσθέτως, ο υπερφυσικός ερευνητής που κλασσικά έρχεται να δει τι τρέχει, είναι ένα τόσο φρικτό μπαγιάτικο αρχέτυπο των ταινιών τρόμου που δεν θα το πιστεύεις. Αν και δεν είναι το χειρότερο πράγμα που έχω δει ποτέ, το «Πνεύμα του Κακού» δεν παύει να είναι μια δυσάρεστη εμπειρία λαμβάνοντας υπόψη ότι τα ταλέντα που συμμετέχουν θα μπορούσαν να θέσουν τις προσπάθειές τους αλλού, δημιουργώντας ένα πιο πρωτότυπο προϊόν. Μοναδική θετική πλευρά όλου αυτού είναι ότι πιθανόν θα κινητοποιήσει θεατές να ανακαλύψουν τις απολαύσεις που ο Hooper και ο Spielberg μάς παρείχαν πριν από τρεις δεκαετίες.