Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Avengers: Age of Ultron [3.5/5]

Ανταποκρινόμενος στις αντιδράσεις του κοινού για τον βραδύ ρυθμό της εναρκτήριας σεκάνς στην προηγουμένη ταινία, ο Whedon γνωρίζει πολύ καλά τι θέλει το κοινό και δεν σπαταλά καθόλου χρόνο στο να του το δώσει. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, γνωρίζεις ότι η δράση και τα ειδικά εφέ θα είναι σε αφθονία στο «Εκδικητές: Η Εποχή του Ultron» και πως οι ήρωες της Marvel είναι έτοιμοι, πρόθυμοι και για ακόμα μία φορά ικανοί να σώσουν τον κόσμο. Πατώντας φουλ γκάζι σε όλη τη διαδρομή, τα ισοπεδώνουν όλα και δεν αφήνουν αρκετό χρόνο για να εμπλακούμε σε κάτι άλλο πέρα από το οπτικό υπερθέαμα. Όχι ότι έχει σημασία, ούτω ή άλλως είναι δύσκολο να είναι κάποιος πάρα πολύ επικριτικός για τη συγκεκριμένη ταινία, αφού με κάθε τρόπο επιτυγχάνει αυτό που είχε βάλει ως στόχο: να είναι μια μεγαλύτερη σε κλίμακα και διασκεδαστικότερη εκδοχή του προκατόχου του.

Με τους «Εκδικητές» να έχουν εδραιώσει την ομάδα των ηρώων καθώς και την πρώτη τους συνάντηση, η «Εποχή του Ultron» μπορεί να επικεντρωθεί στην περιπέτεια, τη δυναμική μεταξύ τους και την αφηγηματική εξέλιξη. Οι δραστηριότητες και οι σχέσεις μέσα στην ομάδα είναι κεντρικής σημασίας για το έργο. Από τη μία πλευρά, αυτό παρέχει ένα μεγάλο μέρος της κωμικής ανακούφισης (η οικειότητα γεννά φιλικές νευρώσεις). Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια διάσταση της τριβής, ιδίως όσον αφορά την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι πρωταγωνιστές μεταξύ τους. Όπως και οι περισσότερες ταινίες με υπερήρωες, η πλοκή εξασφαλίζει ότι υπάρχει αφθονία σε κίνδυνο όχι μόνο για τους πρωταγωνιστές, αλλά και για τον κόσμο γενικότερα. Δοσμένη σε μια υπερβολική κλίμακα, η απειλή που οι ήρωες καλούνται να αντιμετωπίσουν είναι φοβερά κακή και λειτουργεί με έναν τέρμα κακοήθη τρόπο. Ιδιωτική ζωή, υπολείμματα του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και οι κίνδυνοι της τεχνολογίας είναι καλά πακεταρισμένα στον ανταγωνιστή της ταινίας, κάτι που κάνει το διακύβευμα ακόμα πιο εύληπτο σε εμάς.

Το όραμα του Whedon και όλα όσα καταφέρνει εδώ, είναι πραγματικά μοναδικά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο ίδιος και λαμπρός σκηνοθέτης είναι αυτός που εξακολουθεί να κρατάει ψηλά τους παλμούς και να δίνει στο κοινό αυτό που θέλει. Όμως, ενώ όλα αυτά και ευπρόσδεκτα είναι και άξια, από την ταινία μοιάζει να λείπει μια πρωτότυπη αλλά και συνεκτική ιστορία. Προσπαθώντας να μιμηθεί τον συμπιεσμένο τρόπο αφήγησης ενός κόμικ, ο Whedon μεταπηδά σεναριακά από τη μια σκηνή στην άλλη παλεύοντας να δέσει όσα περισσότερα νήματα είναι δυνατόν. Αυτό λειτουργεί άψογα μέχρι να σταματήσει κάποιος και να προσπαθήσει να συναρμολογήσει μερικές από τις διαφορετικές σκηνές. Θα αντιληφθεί ότι αντί για την ανάπτυξη μιας πληρέστερης αφήγησης, αυτό που παρακολουθούμε είναι μια σειρά από συντομεύσεις. Επιπρόσθετα, η πληθώρα των ιστοριών των πρωταγωνιστών -για να μην αναφέρουμε την εισαγωγή πολλών νέων χαρακτήρων- δημιουργεί μια δυσκολία στο να συμβαδίσεις με το τι συμβαίνει, αναλογιζόμενος και τις προηγούμενες ταινίες/σειρές.

Και μια και αναφερθήκαμε στις προηγούμενες ταινίες, όσο καλός κι αν είναι ο Whedon, δυστυχώς παίζει μόνος του. Και τι εννοώ. Υπάρχουν πολλά στοιχεία με τα οποία διαφωνεί με τις προηγούμενες ταινίες και τα οποία απορρίπτει χωρίς δεύτερη σκέψη. Όπως, παραδείγματος χάρη, η απόφαση που παίρνει ο Tony Stark στο τέλος του «Iron Man 3», αγνοείται για χάρη νέων gadget. Ή, ακόμα χειρότερα, οποιαδήποτε ουσία για τη σχέση του Captain America και της Black Widow στο «Captain America 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα» απορρίπτεται με μία μόνο ατάκα. Σε κάθε περίπτωση είναι ανέφικτο η ταινία να επιτύχει τον ίδιο ενθουσιασμό με την πρώτη. Και οι όποιες μικρές λεπτομέρειες στερούν βαθμούς από την ταινία, δύσκολα αφαιρούν πόντους από τη συνολική επίδραση. Αυτό εδώ το blockbuster θα σας παρέχει την ανώτατη απόλαυση στο σινεμά και θα σας βάλει στο τρυπάκι να φωνάξετε: Marvel phase 3, begin!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται