Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Third Person [1/5]

Νομίζοντας ότι θα μπορέσει να επαναλάβει την επιτυχία του «Crash», ταινίας που το 2004 τον έχρισε βασιλιά των Όσκαρ, ο Paul Haggis επανέρχεται στο ίδιο μοτίβο και φτιάχνει ένα δράμα με πολλαπλές ιστορίες σε εξέλιξη, που καταλήγουν να έχουν σχέση μεταξύ τους. Δομημένο κατά κάποιο τρόπο ως παζλ που εναλλάσσεται μυστηριωδώς μεταξύ των χαρακτήρων και των πόλεων, το «Τρίτο Πρόσωπο», αν κι ασχολείται με κάτι πιο ελαφρύ από το ρατσισμό όπως οι σχέσεις και τα ζητήματα εμπιστοσύνης, δυστυχώς δεν είναι καλό.

Με τον ισχυρισμό του Paul Haggis ότι είχε γράψει πάνω από πενήντα προσχέδια μέχρι να καταλήξει στον τελικό, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται κατανοητό βλέποντας την ταινία. Προσπαθώντας να προσελκύσει ένα συγκεκριμένο κοινό, αποτυγχάνει να κερδίσει τους θεατές που μπορούν να δουν πίσω από τα στιλιστικά σκηνοθετικά τρικ και να διακρίνουν την αδύναμη πλοκή του έργου. Με το σενάριο να ελίσσεται και να περιπλανιέται πάσχοντας από έναν ασυνήθιστα αργό ρυθμό που θα μπορούσε να έχει διορθωθεί έστω στο μοντάζ, το πρόβλημα με τις ιστορίες που συνδέονται με περισσότερους από έναν τρόπους σε διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές και χρόνο είναι ότι η αφήγηση μοιάζει βεβιασμένη. Και αυτό σίγουρα ισχύει εδώ. Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι μοιάζει ημιτελές, σαν κάπου να υπάρχει μια συγκλονιστική ιστορία, αλλά είναι παγιδευμένη μέσα στην πρησμένη και υπερβολική ευαρέσκεια του Haggis. Έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με ένα επιφανειακό ρομαντικό θρίλερ που έχει μεταμφιεστεί σε μια καλλιτεχνική ταινία υψηλής αισθητικής.

Οι ερμηνείες της ταινίας, επίσης, δεν είναι κάτι άξιο αναφοράς παρά το ισχυρό καστ που περιλαμβάνει ονόματα όπως Liam Neeson, Adrien Brody, Olivia Wilde και James Franco. Επιτρέποντας στους χαρακτήρες τους να ενεργούν χωρίς λογική, οι ηθοποιοί προσπαθούν να λάμψουν στην οθόνη αντί να συμβάλουν ουσιαστικά στο έργο και στην εξέλιξή του, με αποτέλεσμα οι αποδόσεις τους να είναι μαλθακές και με έλλειψη συνεκτικότητας. Μόνο οι Mila Kunis και Olivia Wilde θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές σε αυτό που κάνουν. Όπως και να `χει, αυτό που σου μένει από το «Τρίτο Πρόσωπο» δεν είναι ούτε η ιστορία που αφηγείται, ούτε οι ερμηνείες, αλλά η (αυτοβιογραφική;) πορεία ενός καλλιτέχνη που παλεύει με τις πιέσεις και τις προσδοκίες μιας βραβευμένης επιτυχίας του και η προσπάθεια του να ανακτήσει τη μαγεία που του έφερε αυτή την επιτυχία. Για τον Haggis ως σκηνοθέτη, ίσως αργήσει ακόμη λίγο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται