It's a Movie Movie Movie World

Το «Μείνε Δίπλα μου» είναι η ιστορία ενός ερωτικού τρίγωνου στο Τέξας, κινηματογραφημένη με ποιητικό τρόπο έτσι ώστε να τονίζονται περισσότερο τα συναισθήματα παρά η δράση. Σαφέστατα επηρεασμένο από τον κόσμο του Terrence Malick, δυστυχώς το έργο δεν λέει πολλά. Αποτυγχάνοντας να μας παρέχει το απαραίτητο υπόβαθρο προκειμένου να ενδιαφερθούμε πλήρως για το τι βλέπουμε, το «Μείνε Δίπλα μου» είναι μια νωχελική ταινία που χρησιμοποιεί σκοτεινό φωτισμό και διάσπαρτο διάλογο προκειμένου να συλλάβει ένα συναίσθημα διαπεραστικού πόθου. Υπό την καθοδήγηση του κινηματογραφιστή Bradford Young και την υποστήριξη του μελαγχολικού σκορ του Daniel Hart, είναι μια ταινία που, ως έναν βαθμό, δεσμεύει τις αισθήσεις και μας ελκύει με στιγμές συγκινητικής ομορφιάς. Τελικά, όμως, η προχειρότητα του όλου εγχειρήματος επικρατεί, κάνοντας μας να πούμε ότι η ταινία είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις που κάποιοι θα θαυμάσουν, κανένας όμως δεν θα αγαπήσει.

Με την πρόβλεψη ότι στο μέλλον θα αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι συμβαίνει στις ταινίες όταν το Χόλιγουντ θέλει να βγάλει λεφτά, το «Βρέχει Κεφτέδες 2» απλά δεν βλέπεται. Είναι απορίας άξιο το πώς το στούντιο παραγωγής διάβασε, έγκρινε, είδε και κυκλοφόρησε αυτή την ταινία. Η ταινία του 2009 μπορεί να μην αποτελεί και κάποιο φωτεινό παράδειγμα στον θαυμαστό κόσμο των κινούμενων σχεδίων, ήταν, αν μη τι άλλο, δημιουργική κι αξιοπρεπέστατη. Εδώ, όμως, τα πράγματα γράφουν μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Η ιστορία του σίκουελ ξεκινά ακριβώς εκεί που τέλειωσε το πρώτο. Η μηχανή που παράγει φαγητό με κάποιον τρόπο συγχωνεύτηκε με το περιβάλλον και τα ζώα και τώρα πια παράγει «foodimals». Ναι, σωστά διαβάσατε, παράγει «foodimals» υπό τη μορφή καρπουζοελέφαντων, αραχνομπέργκερ και ούτω καθεξής. Όπως αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, τέτοια παιδαριώδη λογοπαίγνια θέτουν τον τόνο για ηθελημένες νεανικές γελοιότητες σε αυτό το απωθητικό δεύτερο μέρος. Μπορεί το νέο σκηνοθετικό δίδυμο, Cod...

Με βάση την πρώτη πειρατεία που έγινε σε φορτηγό πλοίο των ΗΠΑ εδώ και διακόσια χρόνια, το «Captain Phillips» είναι μια τεταμένη κινηματογραφική εμπειρία. Ο Paul Greengrass, καθόλου ξένος στη δημιουργία ταινιών με πολύ σασπένς («Πτήση 93», η τριλογία «Bourne»), σκηνοθετεί αυτή την αληθινή ιστορία με το χαρακτηριστικό ντοκιμαντερίστικο στυλ του, παρέχοντας μας ένα τεχνικά άρτιο αλλά άνισα δομημένο έργο. Ο Tom Hanks πρωταγωνιστεί ως καπετάν Phillips, ένας αυστηρός τύπος που ξεκίνα από το Ομάν για να παραδώσει τα τρόφιμα και τις προμήθειες του στη Μομπάσα. Ωστόσο, σομαλοί πειρατές καταλαμβάνουν στα μέσα της διαδρομής το πλοίο ζητώντας λεφτά. Με τους πολιτισμούς των ΗΠΑ και της Σομαλίας να παρουσιάζονται από μια χούφτα σύντομων σκηνών αναμεμιγμένων μεταξύ τους, ένας αρκετά έξυπνος τρόπος επίδειξης των έντονων αντιθέσεων στις πολιτιστικές συμπεριφορές κι ανάγκες επιβίωσης, αυτή η πρώτη πράξη, η οποία καταλαμβάνει περίπου το ήμισυ της συνολικής διάρκειας της ταινίας, είναι αρκετά συγκλ...

Με βάση μια αξιοσημείωτη αληθινή ιστορία και σκηνοθετημένη με ένα περίεργο μείγμα κινηματογραφικών ειδών που συνήθως δεν βλέπουμε να συνυπάρχουν στην ίδια ταινία, η νέα ταινία του Stephen Frears είναι ένα συγκινητικό, γλυκόπικρο φιλμ για τα μυστικά, καθώς και μια εξερεύνηση της θνησιμότητας και της λύτρωσης. Το πρωτεύον στοιχείο που κάνει την ταινία τόσο επιτυχημένη είναι το σενάριο της. Με επιτακτική την ανάγκη να δείτε την ταινία μην έχοντας καμία γνώση για αυτήν, τα μόνα που μπορώ να αναφέρω είναι ότι η ταινία βασίζεται στο βιβλίο «The Lost Child of Philomena Lee» του Martin Sixsmith και πως αξίζει όλα τα βραβεία που θα πάρει. Οι Steve Coogan και Jeff Pope έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια ιστορία γεμάτη από ολοκληρωμένους χαρακτήρες, διάλογους ρεαλιστικούς και μερικές φόρες τολμηρούς και αρκετές δόσεις χιούμορ και γοητείας χωρίς ποτέ να ξεχνούν την πραγματική σημασία της υπόθεσης. Από εκεί και πέρα, οι υπόλοιποι παράγοντες που συμβάλουν στην επιτυχία της ταινία είναι πολλοί....

Υπάρχουν ταινίες που αποφασίζουν να πάρουν την ευθύνη και να ασχοληθούν με δύσκολα θέματα. Όσο δύσκολο κι αν είναι να τις παρακολουθήσεις, αποτελούν έναν αποτελεσματικό τρόπο για να «ριχτεί φως» και σε τούτη την πλευρά της ζωής. Έχοντας στον πυρήνα του ένα τέτοιο δύσκολο θέμα, το «Miss Violence» ανοίγει εντυπωσιακά. Ένα μινιμαλιστικό διαμέρισμα διακοσμημένο με παστέλ κι απαλά χρώματα αποτελεί τον τόπο διεξαγωγής του πάρτι γενεθλίων ενός κοριτσιού. Λίγο μετά το κόψιμο της τούρτας και καθώς η μουσική παίζει για τη μικρή εορτάζουσα, η εντεκάχρονη Αγγελική πηδάει απροσδόκητα από το μπαλκόνι του διαμερίσματος. Με ένα πέπλο μυστήριου να καλύπτει τους λογούς αυτή της η πράξης, το υπόλοιπο της ταινίας ακολουθεί την οικογένεια καθώς προσπαθεί να κρύψει τα, άξια θανάτου, μυστικά που κρύβει. Θυμίζοντας την αισθητική του «Κυνόδοντα», η ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά αφήνει την ιστορία της να εξελιχτεί σίγα-σίγα, αναπτύσσοντας και παρουσιάζοντας τις σχέσεις των χαρακτήρων μεταξύ τους, αλλά και με ...

Το «Μια Στάση Πριν το Τέλος», η πρώτη μεγάλου μήκους του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Ryan Coogler, κέρδισε το βραβείο κοινού και της Κριτικής Επιτροπής στο φεστιβάλ Sundance του τρέχοντος έτους, καθώς κι ένα βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Κανών, και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί. Αυτό το συναισθηματικά έξυπνο δράμα κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, καθώς μπροστά σου ξεδιπλώνεται η ζωή του Oscar Grant (Michael B. Jordan). Αν δεν γνωρίζετε πράγματα για την ταινία, θα ήθελα να σας προτείνω να πατέ να τη δείτε διαβάζοντας όσο το δυνατόν λιγότερα. Παρά το γεγονός ότι βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, η ταινία είναι κάτι πολύ παραπάνω απ’ ότι οι άξιες λόγου λεπτομέρειές του. Διαθέτοντας μια πολύ ξεκάθαρη ιστορία, είναι πραγματικά εκπληκτικό το πόσα καταφέρνει και επιτυγχάνει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Ryan Coogler. Σε μόλις 85 λεπτά, σκηνοθετεί ένα έργο γεμάτο αυτοπεποίθηση, ένταση και ρυθμό...

Αν και με την πρώτη εντύπωση το Prisoners μοιάζει σαν μια στοιχειώδης ταινία γύρω από την απαγωγή, κάθε άλλο παρά τέτοια είναι. Χάρη στον αντισυμβατικό τρόπο αφήγησης, το περίπλοκο σενάριο και το γεγονός ότι προκαλεί συνεχώς την ηθική του θεατή, το Prisoners καταφέρνει και ξεχωρίσει υπενθυμίζοντας μας ότι οποιοδήποτε είδος πλοκής μπορεί να εξελιχτεί σε μια πολύ καλή ταινία, ανεξάρτητα από το πόσες φορές έχει ειπωθεί. Αν και κατά κύριο λόγο ένα θρίλερ αγωνίας, το είδος εκείνο στο οποίο καλούμαστε να «λύσουμε» την υπόθεση, το Prisoners διαφέρει γιατί μας προκαλεί συνεχώς σε μια επανεξέταση της ένοχης. Χωρίς να χάνει χρόνο και θέλοντας να βάλει το κοινό στο «παιχνίδι», το σενάριο του Aaron Guzikowski, από τα πρώτα κιόλας λεπτά, καταφέρνει να σκιαγραφήσει ρεαλιστικές προσωπικότητες με κίνητρα, ηθικές και αρχές, αφήνοντας όμως έξυπνα τον θεατή να αντιληφθεί τους χαρακτήρες όπως εκείνος θέλει και να πάρει το μέρος οποιουδήποτε επιθυμεί. Κάνοντας μας μάρτυρες των συγκλονιστικών πράξεων που...

Ο αμερικανός σκηνοθέτης J.C. Chandor εμφανίστηκε πρώτη φορά στα κινηματογραφικά δρώμενα με την υποψηφία για Όσκαρ ταινία του, «Ο Δρόμος του Χρήματος», η οποία, με τη χρήση διαλογών κι ομιλιών προσπάθησε να παρουσιάσει και να μας εξηγήσει την οικονομική κρίση σαν να ήμασταν «ένα μικρό παιδί». Η νέα του ταινία «Όλα Χάθηκαν» δεν έχει σχεδόν καθόλου ομιλία. Υπάρχει ένας σύντομος μονόλογος (που χρησιμεύει ως πρόλογος) και κάνα δύο φωνές, αλλά μέχρι εκεί. Η υπόθεση θέλει τον Robert Redford να παίζει έναν ανώνυμο και μοναχικό ιστιοπλόο που ξυπνά ένα πρωί για να βρει το σκάφος του να έχει πέσει πάνω σε ένα κοντέινερ, με αποτέλεσμα να υπάρχει διαρροή νερού στην καμπίνα του. Διαθέτοντας μια εξαιρετική προσοχή στη λεπτομέρεια, η ταινία επικεντρώνεται στην προσπάθεια επιβίωσης του πρωταγωνιστή, καθώς ήρεμα αλλά με προσοχή κάνει τα σωστά πράγματα, ξεπερνώντας μια σειρά από καταστροφικά και δραματικά γεγονότα, προκειμένου να βεβαιωθεί ότι δεν θα πεθαίνει στη μέση του ωκεανού. Κι εδώ κρύβεται η δύ...

Όπως στα περισσότερα σίκουελ διάσημων κι επιτυχημένων ταινιών, έτσι και στο «Εγώ, ο Απαισιότατος 2» το στοιχειό της πρωτοτυπίας αλλά και της έκπληξης έχει ελαττωθεί κατά πολύ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, αυτό δεν πειράζει καθόλου αφού οι σεναριογράφοι Cinco Paul και Ken Daurio καταφέρνουν και κρατούν όλα τα θετικά της πρώτης, πατούν πάνω σε αυτά και διατηρούν σε έναν μεγάλο βαθμό τη μαγεία του πρώτου επεισοδίου. Ενώ η αρχική ταινία του 2010 μετέτρεπε έξυπνα τον κακό του πρωταγωνιστή Gru σε έναν ήρωα, αυτό το ακαταμάχητο σίκουελ καταφέρνει κι αξιοποιεί πλήρως τη νέα ιδιότητά του. Αν κι ένας σωφρονισμένος πρώην σούπερ-κακοποιός και νυν υπεύθυνος οικογενειάρχης, η πλοκή του έργου θέλει τον Gru να προσλαμβάνεται για να βοηθήσει την Anti-Villain League, προκειμένου να σώσει τον κόσμο από την εμφάνιση ενός νέου κακού. Χρησιμοποιώντας πλήρως τις δυνατότητες αυτής της ολοκαίνουργιας βάσης, η ταινία χτίζει έναν γνώριμο αλλά και νέο κόσμο. Σε αυτό το νέο σύμπαν, η χαριτωμενιά των τριών ...

Δεν μπορώ να πω, το «Επικίνδυνο Κύκλωμα» είναι ένα διασκεδαστικό θρίλερ συνωμοσίας για την επικρατούσα αγγλοαμερικανική κατάσταση στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, που δεν πασχίζει να είναι κάτι παραπάνω από αυτό που είναι, και στα 95 λεπτά της διάρκειας του, αν μη τι άλλο, δεν κουράζει. Το κακό όμως είναι έχουμε δει τόσες πολλές τέτοιους είδους ταινίες, που είναι πραγματικά δύσκολο να εκπλαγείς ή να ενθουσιαστείς ξανά. Ακόμα κι αν η ταινία διαθέτει ένα «μίνι-τουίστ», αυτό δεν σημαίνει ότι το κοινό θα ενδιαφερθεί για ένα, κατά τα αλλά, τετριμμένο έργο. Αναμφίβολα, βάση για κάτι καλό υπάρχει. Ο σεναριογράφος Steven Knight θέτει μια ενδιαφέρουσα ερώτηση: πώς μπορεί κάποιος να προβεί σε δίκαιη δίκη σε περιπτώσεις όπου οι απαιτήσεις της δικαιοσύνης και της ασφάλειας της χώρας φαίνεται να αντιτίθενται μεταξύ τους τόσο άμεσα; Η κατάσταση αυτή προσφέρει ένα σαφέστατο πρόβλημα και ενδεχομένως θα αποτελούσε έναν πρωτότυπο τρόπο δόμησης του σεναρίου. Αντ’ αυτού, όμως, τα πράγματα παίρνουν τη...

Ως ταινία-συναυλία, το «Through the Never» είναι κάτι το σύνηθες που όμως, αντικειμενικά, θα σε απορροφήσει χάρη στη δύναμη της μουσικής. Εδώ, όμως, δεν μιλάμε για μια αυστηρά ταινία-συναυλίας. Η προσθήκη μιας εκπληκτικά κακοσχεδιασμένης, φανταστικής δευτερεύουσας πλοκής, που θέλει έναν βοηθό (ερμηνευμένο από τον Dane DeHaan) να ψάχνει μια μυστηριώδη τσάντα, ωθεί την ταινία του Antal στη σφαίρα της ανοησίας. Είναι σαφές ότι η πρόθεση αυτής της ιστορίας, πέρα από το να μετατρέψει τη συναυλία σε κάτι περισσότερο από μια απλή κινηματογραφική αναπαραγωγή ενός live-event, είναι να δώσει νέα οπτική αναπαράσταση και δυναμισμό στα εξαιρετικά γνωστά τραγούδια. Αντ’ αυτού, καταλήγει να είναι περισσότερο μια απογοητευτική απόσπαση της προσοχής σου από μια συναυλία που λειτουργεί αρκετά καλά από μόνη της. Δεδομένου όμως ότι είναι ως επί το πλείστον μια ταινία-συναυλία, είναι δύσκολο να δώσει κάποιος στο «Through the Never» μια σωστή αξιολόγηση. Ας το θέσω έτσι: αν είστε φαν των Metallica, να τρ...

Εντυπωσιακά παρόμοιο στον τόνο με το «Ένας Χωρισμός», η νέα ταινία του Asghar Farhadi ασχολείται, κυρίως, με ένα τρίο χαρακτήρων γεμάτων προσωπικά προβλήματα, που συνδέονται με απρόβλεπτους τρόπους. Εξελισσόμενο σαν μια σαπουνόπερα, όσον αφορά τις λεπτομέρειες των σχέσεων και τα προσωπικά διλήμματα του κάθε χαρακτήρα, το νέο κινηματογραφικό πόνημα του Farhadi, μπαίνοντας σε σύγκριση με το αριστουργηματικό «Ένας Χωρισμός», με την πρώτη εντύπωση μοιάζει ανεπαρκές. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του είναι ότι στην προσπάθεια εξέτασης, όσο πληρέστερα γίνεται, του κεντρικού θέματος, ο σκηνοθέτης κάνει χρήση περισσότερων ηρώων και καταστάσεων από ότι πρέπει ή μπορεί να κουμαντάρει. Είναι τόσες οι ανατροπές και οι προσωπικότητες, που η ταινία μοιάζει να χάνει την εστίαση της όλο και περισσότερο καθώς εξελίσσεται, εκπέμποντας παράλληλα μια εμφανή αίσθηση νοικοκυροσύνης των καταστάσεων εις βάρος του ρεαλισμού. Ακόμα και έτσι, όμως, το όλο εγχείρημα σώζεται από τη λεπτών αποχρώσεων σκηνοθεσία του Far...