Παρά τις γεμάτες αυτοπεποίθηση στατικές λήψεις και την άψογη σκηνοθεσία του Seidl, δυστυχώς οι τακτικές σοκ που ο σκηνοθέτης επιλέγει και χρησιμοποιεί σε όλη την ταινία αρχίζουν να μοιάζουν όλο και πιο απελπιστικές, καθώς η υπόθεση προχωράει και οι αποκρουστικές εικόνες του αρχίζουν να συσσωρεύονται, μετατρέποντας το όλο εγχείρημα σε τίποτε άλλο από μια art-house άσκηση τονισμένη με αρκετά ισχυρό σεξουαλικό περιεχόμενο και βωμολοχίες.
Ακόμα χειρότερη, δε, είναι η εμφανή αβεβαιότητα με την οποία ο Seidl αντιμετωπίζει τη γυναίκα που αποτελεί τον κύριο χαρακτήρα του έργου. Την χλευάζει, την παρατηρεί, την αποδέχεται, τίποτα δεν είναι σίγουρο καθώς ο κεντρικός χαρακτήρας μένει μια καρικατούρα και το φιλμ φτάνει στην κορύφωση χωρίς κανένα ενδιαφέρον.
Ως εκ τούτου, αν και ισχυρός ανά διαστήματα, αλλά ωμός κι άβολος για ακόμα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αυτός ο παράδεισος σε αντίθεση με ό,τι μπορεί να φαίνεται, δεν λέει ούτε παρουσιάζει τίποτα σημαντικό και καινούργιο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου