It's a Movie Movie Movie World

Το «Μαθήματα Ενηλικίωσης» είναι η αληθινή ιστορία του Mark O`Brien, ο οποίος προσβλήθηκε με πολιομυελίτιδα στην ηλικία των έξι. Έκτοτε ζει ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι και χρειάζεται τη βοήθεια ενός μηχανήματος για να μπορεί να αναπνέει. Δεν έχει καμία κινητικότητα, πέρα από την ικανότητά του να κουνάει το κεφάλι του και να χαμογελάει. Ξεπερνώντας σημαντικές δυσκολίες, και υπερνικώντας τις διάφορες στατιστικές περί προσδόκιμου ζωής, έχει καταφέρει πολλά στη ζωή του. Η προσπάθεια του να χάσει την παρθενία του, με την βοήθεια μιας σεξο-θεραπεύτριας, είναι το κύριο θέμα σε αυτό το ειλικρινή, αστείο και άκρως συγκινητικό, ανεξάρτητης παραγωγής, δράμα. Ο συγγραφέας/σκηνοθέτης Ben Lewin έχει δεξιοτεχνικά γράψει μια πρωτότυπη από όποια πλευρά και αν το δεις ιστορία που θα τρυπώσει μέσα στη καρδιά σας και θα μείνει εκεί. Αυτό που εδώ καταφέρνει, πέρα από το να αποσπάσει μια αξιοθαύμαστη ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή του, John Hawkes, είναι ότι του επιτρέπει να πλάσει ένα αγαπητό χαρ...

Το «Teddy Bear» είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία από τον Δανό σκηνοθέτη Mads Mathiesen, σκηνοθέτη πολλών μικρού μήκους ταινιών, συμπεριλαμβανομένου του «Dennis» (2007), της αρχικής ταινίας που εισήγαγε τον χαρακτήρα του 38άρη μπόντι μπίλντερ με τον οποίο θα περάσετε ευχάριστα μια ώρα και κάτι σε αυτή τη γλυκιά και περίεργη ταινία ενηλικίωσης του. Ο Dennis (Kim Kold) είναι ένας καλός άνθρωπος. Περνά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας προσέχοντας τη διατροφή του και σηκώνοντας βάρη στο γυμναστήριο της περιοχής του μέχρις ότου επιστρέψει στο μικροσκοπικό δωμάτιο του σε ένα μικρό σπίτι όπου έχει περάσει σαφώς το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Εκεί ζει μαζί με τη δεσποτική και αυταρχική μητέρα του. Η ταινία συναντά τον Dennis λίγο αφότου έχει πάρει την απόφαση να αλλάξει τη ζωή του. Η αφοσίωση στην μητέρα του είναι εμφανής, παρά την ακατάλληλη συμμετοχή της στην καθημερινή ζωή του. Μετά από μια σειρά από κακά ραντεβού, τα μάτια του ανοίγουν στην προοπτική του να βρει μια νύφη σ...

Η Kate (Mary Elizabeth Winstead) και ο Charlie (Aaron Paul) είναι ένα ευτυχισμένο παντρεμένο ζευγάρι που μοιράζεται ένα κοινό χαρακτηριστικό: την αγάπη τους για το ποτό. Μετά από μια σειρά από ολοένα και πιο μεθυσμένα βράδια, και έχοντας πιάσει πάτο, η Kate αποφασίζει ότι είναι καιρός για μια αλλαγή. Η προσπάθεια της Kate να παραμείνει νηφάλια αποδεικνύεται πολύ δύσκολη αφού ο Charlie δεν έχει καμία επιθυμία να σταματήσει να πίνει. Κλασική ταινία για τον αλκοολισμό μπορεί να σκεφτείτε. Κι όμως όχι. Παρόλο που το «Λιώμα» δεν λέει κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο με κάποιο τρόπο καταφέρνει να μοιάζει μια φρέσκια ιδέα. Και αυτό γιατί επιλέγει να επικεντρωθεί στο γεγονός ότι η θεραπεία μπορεί μερικές φορές να είναι το ίδιο κακή με τον εθισμό. Είναι ουσιαστικά μια ταινία που εξερευνά το πώς τόσο ο αλκοολισμός όσο και νηφαλιότητα μπορεί να επηρεάσουν μια σχέση. Υπάρχει η απεικόνιση των οικογενειακών επιρροών , του συζυγικού άγχους και των υποτροπών, αλλά είναι ενδιαφέρον αυτό που η ταινία εξερ...

Ο κύριος χαρακτήρας του «Citadel», Tommy Cowley (Aneurin Barnard), γίνεται αγοραφοβικός μετά από τη δολοφονία της εγκύου συζύγου του από κάποια παιδιά την ημέρα της μετακόμισης τους. Η κόρη του επιζεί και έτσι ο Tommy έχει αναλάβει ο ίδιος εξ ολοκλήρου την ευθύνη της. Όταν η μυστηριώδης συμμορία επανεμφανίζεται, ο Tommy θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει το παρελθόν. Με την ταινία να αντλεί δύναμη από μια ποικιλία πηγών τρόμου καταφέρνει να παραμένει αρκετά τρομακτική καθόλη τη διάρκεια της. Είναι η πηγή του τρόμου κάτι απόκοσμο; Είναι κάτι πραγματικό ή απλά η παράνοια ενός άρρωστου μυαλού; Ή μήπως ένα σύμπτωμα της κοινωνίας που πάει στραβά, ενός κακού που παραμονεύει μέσα στην ανθρωπότητα και εξελίσσεται σε ένα αποκρουστικό πλάσμα; Αυτή η άγνωστη προέλευση του τρόμου σε συνδυασμό με κάποιες αλληγορικές και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, μετατρέπουν το «Citadel» σε μια άκρως ενδιαφέρουσα ταινία. Όλα αυτά, όμως, μέχρι περίπου τη μέση καθώς το σενάριο του Ciaran Foy εξαντλεί την προσπά...

Σαν θέμα, το «38 Μάρτυρες» είναι εξαιρετικό. Καταπιάνεται κυρίως με την ευθύνη του ατόμου απέναντι στον συνάνθρωπο του και μέσα από αυτήν παρουσιάζει τη θλιβερή, σημερινή, κατάσταση της ανθρωπότητας. Βασισμένο στη δολοφονία της Kitty Genovese στη περιοχή Queens της Νέας Υόρκης το 1964 το έργο είναι επιτομή του πως μπορείς να πάρεις ένα σενάριο με ένα εξαιρετικό υπόβαθρο και να το μετατρέψεις σε μια εντελώς αδιάφορη ταινία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό συμβαίνει γιατί οι δημιουργοί της ταινίας μάλλον είχαν τη λανθασμένη εντύπωση ότι τα παρατεταμένα αργά χρονικά διαστήματα θα κάνουν πάντα, και σε κάθε περίπτωση, τις σποραδικές έντονες δραματικές εκρήξεις πιο ισχυρές. Κάτι τέτοιο όμως εδώ δεν επιτυγχάνεται σωστά με αποτέλεσμα να καταλήγουμε να έχουμε μια ταινία που, πέρα από την άκρως ενδιαφέρουσα εναρκτήρια σεκάνς, χάνει στροφές από τα πρώτα κιόλας λεπτά της. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερο όταν ο Βέλγος σκηνοθέτης Lucas Belvaux κάνει το λάθος (δεν έχω διαβάσει το β...

«Μη σου δώσει ο Θεός όσα μπορείς ν’ αντέξεις», λέει μια γνωστή παροιμία. Και πραγματικά, ο πόνος τον οποίο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος και να βγει αλώβητος από αυτόν, είναι συχνά πολύ πιο μεγάλος από ό,τι θα περίμενε κανείς. Η νέα ταινία του Γάλλου σκηνοθέτη Jacques Audiard είναι μια ειλικρινής κι έντιμη υπενθύμιση τού πόσο πολύ πόνο μπορούμε να αντέξουμε. Η ιστορία αφορά την τραγωδία ενός ατυχήματος, τη συνάντηση δύο ανθρώπων, δύο κατεστραμμένων χαρακτήρων που προέρχονται από δύο ριζικά διαφορετικούς κόσμους και μια ιστορία αγάπης που θα δημιουργηθεί ανάμεσά τους με τις αναπόφευκτες συνέπειες της σύνδεσής τους. Και τέλος, ο αγώνας και η πάλη για την επιβίωση. Ως σύνολο το «Σώμα με Σώμα» δεν συγκλονίζει. Διαθέτει, όμως, τόσα πολλά προτερήματα, που το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από καλό. Χωρίς ποτέ να είναι κλαψιάρικη, αλλά διαθέτοντας έναν έντονο μελοδραματικό τόνο, η ταινία του Audiard απαιτεί μια ορισμένη ικανότητα από την πλευρά του θεατή προκειμένου να χειριστ...

Είναι εντυπωσιακό αν σκεφτείς ότι έχουν περάσει δέκα χρόνια από το πρώτο Resident Evil. Και είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό αν σκεφτείς ότι αυτά τα δέκα ολόκληρα χρόνια η Alice (ο χαρακτήρας της Milla Jovovich ) δεν έχει ουσιαστικά καταφέρει τίποτα. Σοβαρά τώρα, για όλα τα πάνδεινα που έχει αντιμετωπίσει, έχει επιτύχει το απόλυτο τίποτα. Μαινόμενα ζόμπι ακόμα τρέχουν στους δρόμους. Η ίδια συνεχίζει να ξυπνάει σε ένα εργαστήριο της εταιρίας Umbrella προσπαθώντας να ξεφύγει και φυσικά ύστερα από 10 χρόνια η Κόκκινη Βασίλισσα συνεχίζει να απειλεί λέγοντας «Όλοι πρόκειται να πεθάνετε εδώ κάτω». Η τελευταία προσθήκη, λοιπόν, σε αυτό το απέθαντο franchise είναι κατά τη γνώμη μου ένα βήμα προς τη λάθος κατεύθυνση. Και αυτό γιατί παρόλο που οι «Resident Evil» ταινίες ούτως ή άλλως δεν βασίζονταν ποτέ σε μια ισχυρή ιστορία, εδώ μοιάζει να έχει εγκαταλειφθεί τελείως ακόμα και οποιοδήποτε προσποίηση ότι υπάρχει έστω κι ένα υποτυπώδες σενάριο, αφού το «Resident Evil: Η Τιμωρία» δεν έχει σκηνές, έ...

Αρχικώς, το stop-motion animation δεν είναι μια επαναστατική μέθοδος του κινηματογράφου, αλλά με κάθε ταινία που βλέπω θεωρώ ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολο να εντοπίσεις τους μηχανισμούς του. Η τεχνολογία έχει γίνει τόσο προηγμένη και η τεχνική τόσο καλά διαμορφωμένη, έτσι ώστε να νομίζεις ότι αυτό που βλέπεις είναι σχεδιασμένο στο χέρι ή μια καθαρά από υπολογιστή ταινία κινουμένων σχεδίων. Οι σκηνοθέτες Butler και Fell γνωρίζουν καλά αυτό το μέσο κι εδώ συνδυάζουν τα ταλέντα τους εξαιρετικά καλά προκειμένου να δημιουργήσουν έναν κόσμο που είναι νέος στα μάτια μας, αλλά ταυτόχρονα είμαστε εξοικειωμένοι με αυτόν, και μέσα του τοποθετούν την ιστορία τους. Και το κλειδί για την επιτυχία του «ParaNorman» βρίσκεται ξεκάθαρα στην ιστορία του. Ο σεναριογράφος Chris Butler έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια έξυπνη πλοκή που παίζει με τις συμβάσεις των ταινιών τρόμου, παρέχοντας παράλληλα κι ένα θέμα σχετικά με τους κινδύνους του εκφοβισμού. Ο κύριος χαρακτήρας της υπόθεσης του, ο Norman,...

Δυστυχώς, αν θα μπορούσε μία και μονό λέξη να χαρακτηρίσει όλη την ταινία, τότε αυτή θα ήταν «ό,τι να ‘ναι». Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν σημαίνει πάντα ότι μια «άκυρη» ταινία είναι αυτομάτως και κακή, στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως τα πράγματα δεν είναι καλά… Στα χαρτιά, το «Γείτονες σε Περιπολία» φαίνεται άκρως ενδιαφέρον. Διαθέτει τρεις αξιοπρεπέστατους σταρ του Χόλυγουντ (Stiller, Vaughan και Hill) μαζί με τον πολύ-αγαπημένο Richard Ayoade (από την κωμική σειρά «It Crowd») στο ενεργητικό του, καθώς και μια υπόθεση που θα μπορούσε, αν είχε αξιοποιηθεί σωστά, να αποτελέσει τη βάση για μια έξυπνη και διασκεδαστικότατη κωμωδία. Το πρόβλημα, όμως, εδώ είναι ότι οι δημιουργοί της ταινίας μάλλον φοβήθηκαν να πάρουν κάποιο ρίσκο κι αποφάσισαν να ακολουθήσουν την εύκολη διαδρομή και να κάνουν μια πολύ συμβατική και τυπική χολιγουντιανή κωμωδία. Έτσι, παρά την αρχικά υποσχόμενη ιστορία και τον αρχικό σατιρικό του τόνο, το έργο όσο προχωράει τόσο βυθίζεται στη μετριότητα του. Από τη ...

«Μην προσπαθήσετε να με ψυχολογήσετε. Πολλοί προσπάθησαν, όλοι απέτυχαν». Κάτι τέτοιο ακούγεται δια στόματος Woody Allen, ο όποιος εμφανίζεται για πρώτη φορά μπροστά από την κάμερα μετά το Scoop του 2006, και φυσικά είναι δύσκολο να μην χασκογελάσεις με την αμεσότητα του. Και πιστέψτε με, αν ο Woody αισθάνθηκε ότι έπρεπε να εμφανιστεί ξανά σαν ηθοποιός προκειμένου να πει στους κριτικούς και στον κόσμο να μην μπει στον κόπο να προσπαθήσει να τον καταλάβει, τότε αυτό είναι σίγουρα δικαίωμά του. Από την άλλη, όμως, κάνεις δεν λέει ότι πρέπει να τον ακούσουμε… Έχοντας παρατείνει την διαμονή του στο Λονδίνο και μετά από μια σύντομη κι ευχάριστη παραμονή στο Παρίσι, ο Woody Allen συνεχίζει την ευρωπαϊκή περιοδεία του και αυτή τη φορά σειρά έχει η Ρώμη. Σε περίπτωση που δεν κρατάτε σκορ το «Στη Ρώμη με Αγάπη», είναι η 44η μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη. Και μέχρι τώρα, νομίζω, ότι οι περισσότεροι θεατές πιθανώς θα έχουν στο μυαλό τους ένα βασικό προφίλ των ταινιών του Woody Allen κα...