It's a Movie Movie Movie World

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &...

Άλλο ένα μυθιστόρημα του Nicholas Sparks βρίσκει το δρόμο προς τη μεγάλη οθόνη. Το «The Lucky One» για την ακρίβεια είναι το έβδομο κατά σειρά βιβλίο του που μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη. Με τον Efron να προσπαθεί να ξεπεράσει την εικόνα του ειδώλου μικρών κοριτσιών που απέκτησε από το High School Musical, αναλαμβάνει εδώ τον ρόλο του Logan Thibault, ενός πεζοναύτη που επιστρέφει στις ΗΠΑ μετά τον τρίτο γύρο του στο Ιράκ. Μαζί του έχει μια φωτογραφία μιας ανώνυμης γυναικάς που βρήκε στα ερείπια ενός σπιτιού μετά από έκρηξη. Αφού πρώτα πιστώνει την εικόνα με τη διάσωση της ζωής του, αποφασίζει να βρει την άγνωστη γυναίκα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι πάνω-κάτω γνωστά. Και αυτό είναι το κύριο πρόβλημα της ταινίας, το γεγονός ότι μπορείτε να μαντέψετε το τέλος μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά. Συναισθηματικά σημαδεμένος πρωταγωνιστής: τσεκ. Όμορφη ανύπαντρη μητέρα: τσεκ. Εκκεντρική γιαγιά (η πάντα εξαιρετική Danner): τσεκ. Χαριτωμένο μικρό αγόρι: τσεκ. Όχι και τόσο καλός πρώην σύ...

Πάντα θα υπάρχει κάτι αναμφισβήτητα ευχάριστο στις ταινίες του Wes Anderson. Μπορεί να είναι ο νούμερο ένα ένοχος στην αναπαραγωγή του ιδίου στυλ ξανά και ξανά, αλλά οι απόψεις του πάνω σε διαφορετικά θέματα είναι αναπόφευκτα ενδιαφέρουσες. Εδώ, σπάζοντας την αλήθεια κάπως το καλούπι του, χρησιμοποιεί ως ραχοκοκαλιά την ιστορία μιας νεανικής αγάπης, προκειμένου να μιλήσει για ουσιώδη πράγματα. Η ιστορία έχει ως έξης: σε ένα απόμερο νησί της Νέας Αγγλίας, ένα νεαρό αγόρι είχε εξαφανιστεί από τους προσκόπους. Ο αρχηγός των προσκόπων (Edward Norton) μαζί με τη βοήθεια του αρχηγού της τοπικής αστυνομίας (Bruce Willis) ξεκινούν την έρευνα για την ανεύρεση του. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι στην πραγματικότητα, το αγόρι το έχει σκάσει μαζί με την κόρη του Bill Murray και της Frances McDormand. Συγχυσμένα και προβληματισμένα, τα δυο δωδεκάχρονα παιδιά τρέχουν μακριά μαζί, ελπίζοντας να βρουν ο ένας στον άλλον αυτά που δεν τους δίνουν οι μεγαλύτεροι. Καθώς η οικογένεια της κοπέλας, οι ...

Πολλές απατημένες σύζυγοι, απεγνωσμένες απόπειρες αποπλάνησης, Λολίτες, ζευγάρια σε κρίση, είναι μερικά από τα θέματα με τα όποια καταπιάνονται επτά διαφορετικοί σκηνοθέτες έχοντας πάντα σαν πρωταγωνιστές τον πρόσφατα βραβευμένο με Όσκαρ Jean Dujardin και τον Gilles Lellouche. Όπως συμβαίνει σε κάθε σπονδυλωτή ταινία, οι ιστορίες που την αποτελούν είναι και καλές και κακές. Το «6+1 Απιστίες», λοιπόν, είναι μια συλλογή από έξι επιμέρους επεισόδια που απεικονίζουν διαφορετικές καταστάσεις. Όλες, όμως, έχοντας σαν άξονα τους το ίδιο θέμα: τη μοιχεία ή πιο συγκεκριμένα την ανδρική απιστία στις διάφορες εκδοχές της. Δυστυχώς, η παραπάνω σύνθεση δεν βγαίνει στο πανί, όπως πιστεύω θα περίμεναν οι συντελεστές τις. Η ιδέα που έχουν εξαντλείται γρήγορα και το έργο προσπαθεί να βγάλει ζουμί από την τελική ανατροπή της ταινίας. Με μονό μια ιστορία να είναι κάπως έξυπνη, οι υπόλοιπες βρίθουν από κλισέ και σποραδικά έξυπνες ατάκες, με αποτέλεσμα να παρακολουθείς μια σειρά από μικροαστικές αρλού...

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι έχουν περάσει 13 χρόνια από τότε που πρωτοσυναντήσαμε τους Jim, Michelle, Oz και Stiffler στο πρώτο (και καλύτερο) American Pie. Στο «American Reunion», όλοι οι γνώριμοι μας χαρακτήρες επιστρέφουν και μας προσφέρει όλα όσα προσδοκούσαμε. Όπως και με τις τρεις πρώτες ταινίες (δεν μετράω τις υπόλοιπες, κατευθείαν σε DVD, συνέχειες), δεν είναι η δράση, η περιπέτεια ή η σύνθετη πλοκή που το κοινό αναζητά από το συγκεκριμένο franchise. Όχι, αυτό που θέλει είναι το γέλιο. Ομολογουμένως, δεν είναι όλα τα αστεία επιτυχημένα και υπάρχει ακόμα άφθονο χιούμορ τουαλέτας, αλλά η ταινία θα σας κάνει να γελάσετε. Αρκετά, κιόλας. Η έξυπνη γραφή του διδύμου Jon Hurwitz και Hayden Schlossberg χειρίζεται με τρυφερότητα και κατανόηση του χαρακτήρες, με την πλοκή του καθενός να εξελίσσεται φυσιολογικά και σωστά. Υπάρχει μια ωραία ισορροπία μεταξύ του χαζού και του έξυπνου, του γελοίου και του εγκάρδιου. Με τους Hurwitz, Schlossberg να είναι σίγουρα οπαδοί του πρωτο...

Σκηνοθετημένο από την Anne Fontaine, το «Ούτε στον Εχθρό μου!» ακολουθεί την Isabelle Huppert καθώς αυτή είναι αναγκασμένη να υποστεί τα καμώματα ενός αγροίκου φαφλατά ονόματι Patrick (Benoit Poelvoorde) που εντέλει η άφιξη του επηρεάζει τις ζωές όλων γύρω του. Η σκηνοθέτης κάνει μια θαυμάσια δουλειά στο να εμφυσήσει το αρχικό μέρος της ταινίας με μια ανάλαφρη, κινούμενη με γρήγορους ρυθμούς, αίσθηση που είναι δύσκολο να της αντισταθείς. Αυτή η απροσδόκητα ακαταμάχητη συμβατική ατμόσφαιρα ενισχύεται από τις χαρισματικές ερμηνείες όλων των εμπλεκόμενων. Ακόμα και η παγωμένη προσωπικότητα της Huppert είναι σε τέλεια αντίστιξη με τη χαλαρή συμπεριφορά του Poelvoorde. Δυστυχώς, όμως, αυτή η γεμάτη ζεστασιά ατμόσφαιρα διαρκεί μέχρι τα μισά περίπου του έργου, αφού από ένα σημείο και μετά, η ταινία θα υποστεί μια περίεργη τονικά αλλαγή καθώς η Fontaine αρχίζει να δίνει έμφαση στα μελοδραματικά σημεία των χαρακτήρων. Η μετατροπή της ταινίας σε ένα παραδοσιακό γαλλικό δράμα που περιστρέφετ...

Κάθε φορά που μια κωμωδία υπερηφανεύεται ότι έχει πάνω από πέντε πρωτοκλασάτους ηθοποιούς στο καστ της, τότε αυτό προμηνύει σχεδόν πάντα προβλήματα. Ακόμα κι όταν είναι εισπρακτικές επιτυχίες (θυμηθείτε τα Απλώς δεν σε Γουστάρει, Valentine’s Day και New Year’s Eve), παίρνουν χάλια κριτικές, κυρίως λόγω του κακού σεναρίου τους που βασίζεται περισσότερο στην αναγνωρισιμότητα των ηθοποιών παρά στην υπόθεση. Το «Τι Να Περιμένεις Όταν Είσαι Έγκυος» πάσχει ακριβώς από το ίδιο πρόβλημα. Το σενάριο είναι μια χούφτα από ιδέες που δεν θα μπορούσαν να στηρίξουν από μονές τους μια ταινία, οπότε ο σκηνοθέτης Kirk Jones τις ανακατεύει, παρατείνοντας τες κατά πολύ. Στην απόπειρα του να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερα μέσα στο φιλμικό δίωρο, πέφτει σε τρία σημαντικά λάθη. Δεν διεισδύει σε βάθος σε καμία από τις πέντε ιστορίες και έτσι δεν δίνει την ευκαιρία στο κοινό να δεθεί με καμία από αυτές, δεν κρατά σωστές ισορροπίες αφού αντί να παρέχει ένα ενδιαφέρον δέσιμο της ιστορίας οι χαρακτήρες π...

Είκοσι χρόνια μετά τη δημιουργία δυο κλασσικών πλέον sci-fi ταινιών (Alien και Blade Runner), o Άγγλος σκηνοθέτης Ridley Scott επιστρέφει στο είδος, και το franchise, που τον βοήθησε να παγιώσει το όνομά του. Ο «Προμηθέας», γραμμένος από τους Jon Spaihts και Damon Lindelof, είναι μια μαγευτική οπτικά και πνευματική ταινία που αποφεύγει τη δράση, παρά το μέγεθος του προϋπολογισμού του, και αντ’ αυτού θέτει τη βάση του σε δυνητικά ελκυστικές ιδέες για την πίστη, την επιστήμη και τις απαρχές της ανθρωπότητας. Αλλά είναι ο χειρισμός αυτών των θεμάτων που κάνει τον «Προμηθέα» μια αμετάκλητα λανθασμένη ταινία. Γνωρίζαμε εξαρχής ότι η ταινία δεν θα απεικόνιζε το κλασικό, που όλοι γνωρίζουμε κι αγαπάμε, Άλιεν και ότι θα επικεντρώνονταν περισσότερο στις ζωές των άλλων εξωγήινων, γνωστών ως Μηχανικών. Είναι εκείνοι που πιλόταραν το διαστημόπλοιο με το θανατηφόρο φορτίο που ανακάλυπτε η Ripley και το πλήρωμα της στην αρχική ταινία του Scott. Μια ιδέα που αγκαλιάστηκε με θέρμη, περιμένοντας μ...