Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Independence Day: Resurgence [0.5/5]

Η «Ημέρας Ανεξαρτησίας» παραμένει ακόμα και σήμερα μία από τις ταινίες ορόσημο της δεκαετίας του 1990. Ένα μεγαλειώδες, σχεδόν ασύλληπτων διαστάσεων, sci-fi μπλοκ-μπάστερ που εδραίωσε τη «φόρμουλα» των συγκεκριμένων ταινιών, βρίσκοντας τη σωστή ισορροπία μεταξύ θεάματος και ευφυΐας. Είκοσι χρόνια μετά, οι εξωγήινοι επιστρέφουν στην οθόνη στο πολυσυζητημένο σίκουελ της ταινίας του Ρόλαντ Έμεριχ, με τον ευφάνταστο τίτλο «Ημέρα Ανεξαρτησίας: Νέα Απειλή». Και δυστυχώς για όλους τους φαν, τόσο της ταινίας του 1996 όσο και των ταινιών μπλοκ-μπάστερ, απογοητεύει πέρα για πέρα, φτάνοντας πάτο.

Όπως όλα τα τελευταία έργα του Έμεριχ («Λευκός Οίκος: Η Πτώση», «2012», «10.000 π.Χ.»), έτσι κι αυτό είναι κατά κύριο λόγο ένα 165 εκατομμύριων παιχνίδι, που μοναδική αποστολή του είναι το πόσα λεφτά θα βγάλει. Ως εκ τούτου, οι λίγες απλές απολαύσεις της αρχικής ταινίας έχουν παραμεριστεί, με τους συντελεστές της να ξεχνούν ότι «δημιουργούν» ένα φιλμ για το σύγχρονο κοινό χρησιμοποιώντας μοτίβα και διαλόγους που καλύτερο θα ήταν να παραμείνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Διαθέτοντας μια πλοκή πάνω κάτω ίδια με τον προκάτοχο της, αυτή η «Νέα Απειλή» κάνει, από το πρώτο κιόλας λεπτό του έργου, απόλυτα αισθητό το πόσο προχειροφτιαγμένη είναι. Το σενάριο των, πέντε παρακαλώ, σεναριογράφων ξεκινά προσπαθώντας να μας δείξει τι συμβαίνει στον πλανήτη δυο δεκαετίες μετά την απόκρουση της πρώτης εισβολής. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν την εξωγήινη τεχνολογία προς όφελος τους, ο κόσμος όλος έχει γίνει μια ειρηνική παρέα και άλλα τέτοια. Και πάνω που όλα είναι καλά και ωραία και ο κόσμος ετοιμάζεται για να γιορτάσει την επέτειο όσων συνέβησαν στην πρώτη ταινία, τσουπ σκάει ένα διαστημόπλοιο. Ο κόσμος αρχίζει να τρέχει μανιωδώς, οι βόμβες πάνε και έρχονται, και εσύ σαν θεατής έχεις αρχίσει ήδη να βάζεις στοιχήματα για το ποια μνημεία θα καταστραφούν αφού τίποτα από όσα βλέπεις δεν σε αφορά. Και αυτό, γιατί, χιλιόμετρα μακριά από το δεξιοτεχνικό κι αγχωτικό χτίσιμο έντασης που υπήρχε στην πρώτη μία ώρα της «Ημέρας Ανεξαρτησίας», εδώ είναι ξεκάθαρο ότι το έργο βιάζεται να φτάσει στα εφέ και τις εκρήξεις χωρίς να το νοιάζει κάτι άλλο. Σε έναν αχταρμά από σκηνές όπου πράγματα απλά εννοούνται ή προσπαθούν να εξηγηθούν επιστημονικά με τον πιο βλακώδες τρόπο, τα πάντα και οι πάντες έχουν ως στόχο το ξεκίνημα της καταστροφής του κόσμου.

Χωρίς να υπάρχει λοιπόν ουσιώδες σενάριο, ξεκινάει ο αφανισμός του ανθρώπινου είδους και καθώς το έργο προχωρά συνειδητοποιείς ακόμα ένα βασικό πρόβλημα. Δεν υπάρχει πρωταγωνιστής. Και αφού δεν υπάρχει πρωταγωνιστής, δεν υπάρχει κάτι που μπορεί το κοινό να υποστηρίξει ή να πιαστεί από αυτό. Και το χειρότερο, όχι μόνο δεν υπάρχει κεντρικός ήρωας, αλλά η ιστορία ασχολείται με δεκαέξι διαφορετικούς χαρακτήρες. Δεκαέξι ρόλοι έχουν γραφτεί και ο κάθε ένας από αυτούς έχει μία τουλάχιστον «σημαντική» σκηνή. Ας το ξαναπούμε… δεκαέξι! Κάπου στα μέσα της ταινίας, κι αφού έχουν σκοτώσει 3-4, οι σεναριογράφοι αντιλαμβάνονται ότι το πράγμα δεν λειτουργεί. Χωρίς να τους περάσει καν από το μυαλό να κάτσουν και να το ξαναγράψουν από την αρχή, αποφασίζουν να το φορτώσουν με άσχετες και σχετικές σκηνές με συναίσθημα και χωρατά μήπως και τσιμπήσουμε και δεν καταλάβουμε ότι το όλο πράγμα βρωμάει. Η λογική αυτή έχει ως αποτέλεσμα την ύπαρξη ενός ανούσιου ομοφυλοφιλικού έρωτα, κοπιαρισμένες σκηνές από το πρώτο, χιλιάδες κοντινά για κάθε πατριωτική ατάκα και κάτι για μια συμμαχία των πολιτισμών του σύμπαντος. Για να σας δώσω να καταλάβετε το πόσο κακό είναι, μέσα σε όλα αυτά υπάρχει μια αδιανόητα κακή σκηνή με τον Λίαμ Χέμσγουορθ να κάνει κωλοδάχτυλο στους εξωγήινους και να τους κατουράει το διαστημόπλοιο.

Κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου, σκέφτομαι ότι όλα αυτά δεν νοιάζουν τους περισσότερους. Πολύς κόσμος θα πάει για τις επικές μάχες, τις γεμάτες αδρεναλίνη σκηνές και τη δράση. Δυστυχώς, όμως, ούτε σε αυτό το κομμάτι το έργο δεν ανταπεξέρχεται θετικά. Οι σκηνές δράσης αποτελούνται κυρίως από κοντινά πλάνα των ηθοποιών που εξηγούν την πλοκή ο ένας στον άλλον, το μέγεθος είναι τέτοιο που το «bigger is better» γυρίζει μπούμερανγκ λειτουργώντας αρνητικά, και τα εφέ δεν προσφέρουν κάτι νέο, απλά μας θυμίζουν άλλες σκηνές σε ανώτερες ταινίες. Ο σχεδιασμός των εξωγήινων είναι επίσης εξίσου τεμπέλικος με τη γιγαντιαία εξωγήινη βασίλισσα να μοιάζει επικίνδυνα με τον κακό από τα «Χελωνονιντζάκια ΙΙ» και το φιλικό ρομπότ της παρέας των καλών να είναι ίδιο με την EVE στο «Γουόλ-Υ».

To τέλος της ταινίας θέτει τη πιθανότητα πολλαπλών συνεχειών. Αν όντως υπάρξει τρίτο μέρος, ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι ιδίας προβλέψιμης και περιορισμένης νοημοσύνης όπως αυτή η ψυχρή υπολογισμένη μηχανή, η οποία αγκομαχά να δικαιολογήσει την κληρονομιά της και συνθλίβεται κάτω από την ίδια της τη βλακεία.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...