It's a Movie Movie Movie World

Εάν έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε μία λέξη προκειμένου να χαρακτηρίσουμε επαρκώς την τελευταία σκηνοθετική προσπάθεια του Jon Favreau, αυτή θα ήταν: διεκπεραιωτική. Πλοκή, χαρακτήρες, αλλά και το φωνητικό ταλέντο ευστοχούν πετυχαίνοντας διάνα όλα εκείνα τα σημεία που περιμένεις ότι θα δεις από μια, φιλική προς το παιδικό κοινό, ταινία της Disney. Ως εκ τούτου, υπάρχει μια γοητευτική απλότητα που κάνει το αποτέλεσμα θελκτικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μιλάμε για κάτι το επιφανειακό. Και αυτό γιατί αυτή η λιτότητα και η προσήλωση στη φόρμουλα που διέπει την ταινία καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα το πιο δυνατό και το πιο αδύναμο στοιχείο της. Τι εννοώ με αυτό; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Μια ταινία που τηρεί τους τύπους κατά γράμμα, είναι εξαρχής περιορισμένη και εκ των πραγμάτων μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο έως ένα σημείο καλή. Κάτι τέτοιο δεν θα ενοχλούσε αν πρώτον δεν μιλούσαμε για ένα ξεκάθαρο ριμέικ της ταινίας κινουμένων σχεδίων του 1967 και δεύτερον αν το μοτίβο στο οπ...

Προσβλητικό και κακόγουστο από την αρχή μέχρι το τέλος, το «Άτακτος Παππούς» είναι μία από τις χειρότερες ταινίες για το 2016 μέχρι στιγμής και κατά πάσα πιθανότητα θα καταλήξει να είναι στη λίστα με τις χειρότερες όλων των εποχών. Πραγματικά, καμία κριτική και καμία ανάλυση δεν μπορεί να αποδώσει πλήρως το συναίσθημα που νιώθεις παρακολουθώντας την. Κάπου εδώ αναρωτιέστε πόσο κακή μπορεί να είναι μια ταινία; Τόσο πολύ που σε κάνει να θέλεις να βγάλεις τα μάτια σου. Η θέαση της αντιπροσωπεύει μια στιγμή στον χρόνο που θα μπορείς να ανατρέξεις καθώς θα είναι το σημείο στο οποίο η εξέλιξη του πολιτισμού σταμάτησε. Μισογυνιστικό, ομοφοβικό και ρατσιστικό, το «Άτακτος Παππούς» είναι μια κωμωδία που έχει τα πάντα, εκτός από εξυπνάδα, γοητεία, ευφυΐα και έστω κι έναν καλογραμμένο και συμπαθή χαρακτήρα. Διαθέτει κάθε είδους ανόητο και τεμπέλικο χιούμορ, συμπεριλαμβανομένων και υπερβολικών αστείων για το σεξ, κλισέ χωρατά για γεννητικά όργανα και, τι έκπληξη, ακόμη και σκατο-χιούμορ. Για να...

Ανεπαρκής σε στυλ και ουσία, η νέα ταινία του σκηνοθέτη Ariel Vromen είναι μια ηλίθια και δυσάρεστη για τον θεατή εμπειρία, αλλά και μια πρωτοφανής σπατάλη ταλέντου. Ηγούμενο από τον Kevin Costner και αποτελούμενο από ονόματα με μεγάλο εκτόπισμα όπως οι Gary Oldman και Tommy Lee Jones, το καστ λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο ως κράχτης για να προσελκύσει κοινό. Μην ξεγελιέστε, όμως, ακόμα κι αν προσλάβεις μερικά από τα πιο αξιόπιστα και κορυφαία ονόματα ηθοποιών, τους ρίξεις σε μια ταινία σκηνοθετημένη από έναν κάπως πετυχημένο δραματικό σκηνοθέτη, η ταινία θα είναι χάλια αν το σενάριο δεν λειτουργεί. Η πλοκή των Douglas Cook και David Weisberg είναι ένα απίθανο μίγμα υψηλής τεχνολογίας sci-fi και εγκληματικού θρίλερ χαμηλής ποιότητας, με μια μπερδεμένη, βλακώδη αφήγηση που περιλαμβάνει ανόητες ατάκες και επεξηγήσεις χαρακτήρων τύπου «Spanish anarchist». Ασύνδετο, γεμάτο τρύπες, περιλαμβάνοντας ένα ρεσιτάλ κακοσκηνοθετημένων παρατραβηγμένων συγκυριών και δράση τόσο κοινή όσο κι ο τ...

Κάπου μεταξύ της Σικελίας και των ακτών της Τυνησίας βρίσκεται η Λαμπεντούζα. Το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος των λεγομένων Πελαγίων Νήσων αποτελεί, ιδιαίτερα από το 2010 κι έπειτα, τόπο άφιξης χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων από χώρες της Αφρικής, οι οποίοι στην προσπάθεια τους να διασχίσουν τη Μεσόγειο με αυτοσχέδια ή ακατάλληλα για την περίσταση μέσα, πνίγονται. Το βραβευμένο με τη Χρυσή Άρκτο στο φετινό φεστιβάλ του Βερολίνου «Φωτιά στη Θάλασσα» μπλέκει το ντοκιμαντέρ με τη μυθοπλασία, στην προσπάθεια του να απεικονίσει την ιστορία του νησιού, ρίχνοντας φως στη μεγαλύτερη ίσως ευρωπαϊκή ανθρωπιστική κρίση της γενιάς μας. Και ενώ ο Rosi καταφέρνει σίγουρα να ταρακουνήσει τον θεατή, η σκηνοθεσία του είναι τόσο ηθικά αμφιλεγόμενη, που θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς ακόμα κι απωθητική. Θυμίζοντας αφηγηματικά πολύ το, εντελώς άδικα βραβευμένο με Χρυσό Λιοντάρι προηγούμενο ντοκιμαντέρ του, «Sacro GRA», το φιλμ του Rosi ασχολείται με μια ποικιλία θεμάτων σκιαγραφώντας τη ζ...

Εκατοντάδες, ίσως ακόμη και χιλιάδες βιογραφίες κυκλοφορούν σε ετήσια βάση. Πολλές από αυτές είναι σκοτεινές και σοβαρές, ενώ άλλες βασίζονται στα γεγονότα και υπάρχουν μόνο για να μυήσουν το κοινό σε υποθέσεις που δεν γνωρίζει. Είναι πολύ σπάνιο μια βιογραφία να έχει δημιουργηθεί απλά και μόνο για τη διασκέδαση του κόσμου, χωρίς να χρειάζεται κάποιου είδους ανάλυση. Το «Έντι ο Αετός» είναι ακριβώς αυτό. Εξιστορώντας τη ζωή του Eddie Edwards, από την παιδική ηλικία του μέχρι τη στιγμή που θα μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που είχε αληθινή αγάπη για τον αθλητισμό και τίποτα περισσότερο, το έργο παρέχει αβίαστα γέλιο και συγκίνηση σε ισόποσες δόσεις. Διαθέτοντας ένα soundtrack γεμάτο μουσική της δεκαετίας του 1980 και ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο, το φιλμ απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Αν και σαν ταινία κινείται σε όλη την διάρκεια της εκ του ασφαλούς, προς τιμήν της καταφέρνει και υψώνεται πάνω από τα κλισέ της και ξεχωρίζει. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν ενοχλητικοί χαρακτήρε...

Σκηνοθετημένο και γραμμένο από τον Jeff Nichols, το έργο του 37χρονου δημιουργού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η ματιά του πάνω στην επιστημονική φαντασία. Στη συνέντευξη τύπου της ταινίας στο φετινό φεστιβάλ του Βερολίνου, ο σκηνοθέτης ούτως η άλλως σχολίασε, μεταξύ άλλων, το πώς η συγκεκριμένη ταινία έχει έντονες σεναριακές αναφορές στον John Carpenter, τον Steven Spielberg και σε πολλούς άλλους. Μετά τη θέαση του φιλμ, όμως, αμφιβάλλω ότι οι λάτρεις των ταινιών sci-fi θα το εκτιμήσουν, και αυτό γιατί θα έρθουν αντιμέτωποι με μια αργή ταινία που όχι μόνο δεν δίνει απαντήσεις στις ερωτήσεις που θέτει, αλλά δεν διευκρινίζει τίποτε σε ένα γενικότερο νόημα. Το «Ο Εκλεκτός της Νύχτας» αφηγείται την ιστορία του Roy (Michael Shannon) και του οχτάχρονου γιου του, Alton (Jaeden Lieberher), οι οποίοι προσπαθούν να ξεφύγουν τόσο από μια μυστηριώδη αίρεση στην οποία ανήκαν στο παρελθόν, όσο κι από μια κυβερνητική υπηρεσία. Ο Alton είναι μοναδικά ταλαντούχος με υπερφυσικές δυνάμεις, τις οποί...