Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Divergent Series: Allegiant [1/5]

Με τους «Αγώνες Πείνας» και το «Twilight» να έχουν τελειώσει και όλες τις υπόλοιπες ταινίες όπως «Το Σώμα», «Έβδομος Γιος», «Ο Φύλακας της Μνήμης» και ούτω καθεξής να έχουν αποτύχει τόσο εισπρακτικά όσο και καλλιτεχνικά, οι μόνες ταινίες που συνέχιζαν επάξια την μεταφορά young-adult μυθιστορημάτων στον κινηματογράφο ήταν το «Ο Λαβύρινθος» και το «Η Τριλογία της Απόκλισης». Το πρώτο, μετά τις «Πύρινες Δοκιμασίες», συνεχίζει κάπως να μας ενδιαφέρει, ενώ το δεύτερο, μετά και το «Η Τριλογία της Απόκλισης: Αφοσίωση» μάλλον δεν μας νοιάζει καθόλου.

Επιφανειακά, το τρίτο μέρος της τετραλογίας, που στον τίτλο λέει ότι είναι τριλογία, μοιάζει να διαθέτει ένα πιο αφηγηματικό πεδίο σε σχέση με τα δυο προηγούμενα. Τα πρώτα 20 λεπτά της ταινίας σού δίνουν την εντύπωση πως η πλοκή θα εμβαθύνει σε θέματα συνωμοσίας, κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων, αλλά και ισορροπίας μεταξύ των δυνάμεων των διοικητικών οργάνων και του ευρύτερου κοινού. Μάταια, όμως, αφού αυτό που προκύπτει είναι το πιο αδύναμο, βασισμένο στον σχολαστικά δημιουργημένο κόσμο της Veronica Roth φιλμ της σειράς.

Με την ανθρωπότητα να βρίσκεται ακόμα υπό τον κίνδυνο των φατριών, της ομοιομορφίας και της γενετικής μηχανικής (!), το έργο παρόλο που βρίσκεται στο τρίτο μέρος του, συνεχίζει να είναι μια ιστορία απλής εισαγωγής σε έναν μύθο που δεν ακολουθεί ποτέ. Μιλώντας πάντα για το ίδιο νόημα και βγάζοντας ακριβώς τα ίδια συμπεράσματα, οι σεναριογράφοι, στην υπερβολική προσπάθεια τους να αρέσει η ταινία στο δημογραφικό κοινό της, γράφουν στον αυτόματο πιλότο, θέτοντας πραγματικά σε κίνδυνο τη δική τους καλλιτεχνική αρτιότητα.

Ειλικρινά, δεν μπορώ να εξηγήσω την έλλειψη συναισθηματικής άγκυρας της ταινίας, την νωχελικότητα με την οποία εξελίσσεται το αδιάφορο ρομάντζο μεταξύ της Tris και του Four, την επαναληψιμότητα καταστάσεων και τη γελοιότητα κάποιων σκηνών που υπάρχουν για να προχωρήσουν την πλοκή. Ούτε μπορώ να δικαιολογήσω τον βραδύ ρυθμό, τα άμορφα πολιτικά υπονοούμενα, τη μηδαμινή ανάπτυξη των χαρακτήρων και την έλλειψη ενός αξιοπρεπέστατου κακού (αισθητή η απουσία της Kate Winslet και κατ' επέκταση της Jeanine).

Ο σκηνοθέτης και της «Ανταρσίας» Robert Schwentke το διασκεδάζει αισθητικά διαθέτοντας για καμβά μια εξαιρετική χρωματική παλέτα (ο κόσμος πίσω από το τοίχος είναι εξαιρετικός), όμως με μια πανομοιότυπη με τις δυο προηγούμενες συνέχειες δράση, η «Αφοσίωση» πάσχει από σοβαρή έλλειψη ενδιαφέροντος. Για το «Η Τριλογία της Απόκλισης: Ανταρσία» είχα γράψει ότι «αξίζει της προσοχής σου αποκλειστικά και μόνο για να έχεις μια εικόνα πού το πάει»… πλέον η περιέργεια για το φινάλε είναι ανύπαρκτη.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται