Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Big Short [4/5]

Ένα καυστικό κατηγορητήριο, μια πολιτική σάτιρα, και ένα σοβαρό δράμα με κωμικά στοιχεία, το «Μεγάλο Σορτάρισμα» είναι ίσως η πιο ξεχωριστή ταινία του 2015. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο, το έργο ακολουθεί μια ομάδα κυνικών, διορατικών και καιροσκοπικών μικροεπενδυτών, καθώς ανακαλύπτουν την επικείμενη κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας. Ερευνώντας, εξηγώντας, αλλά και «απολαμβάνοντας» τον παραλογισμό που οδήγησε στην κατάρρευση των ενυπόθηκων δανείων, η ταινία αποτελεί τη συμπύκνωση ενός απίστευτα περίπλοκου χρηματοπιστωτικού οργανισμού, μέσα σε ένα ανθρώπινο δράμα που κοσκινίζει τους πάντες και τα πάντα, φτάνοντας στην καρδιά του θέματος.

Γνωστότερος από κωμωδίες τύπου «Ο Παρουσιαστής: Ο Θρύλος του Ron Burgundy» και «Μπάτσοι από τον Πάγκο», ο σκηνοθέτης Adam McKay κάνει στροφή 180 μοιρών καταπιανόμενος με ένα τόσο σοβαρό θέμα. Κι όμως, μαζί με τον σεναριογράφο Charles Randolph καταφέρνουν και φτιάχνουν μια διασκεδαστική, τολμηρή κι αδυσώπητα βάναυση στην επιδίωξη της αλήθειας ταινία που μοιάζει μοναδική. Τόσο ο «Δρόμος του Χρήματος» το 2011, όσο κι ο «Λύκος της Wall Street» το 2013 εξιστορούσαν μια παρόμοια ιστορία, αλλά είναι λες και το «Μεγάλο Σορτάρισμα» κατάφερε να την πει πραγματικά. «Δεν βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, είναι μια», η ταινία προλογίζει, ξεκινώντας μια βουτιά σε μια από τις χαμηλότερες στιγμές της Αμερικής εδώ και δεκαετίες. Και η μεγαλύτερη δύναμη του McKay εδώ είναι η διαφάνεια. Το «Μεγάλο Σορτάρισμα» ξέρει τι θέλουν οι θεατές, καταλαβαίνει πώς να το πακετάρει, ενώ παράλληλα διατηρεί τη σημαντικότητα της. Δεν έχει σημασία πόσο κυνικοί ήσασταν ή είστε απέναντι στο οικονομικό μας σύστημα, το φιλμ θα σας κάνει να νευριάσετε ή να συγκινηθείτε, ενώ γελάτε.

Για κάποιους, οι εκκεντρικότητες της ταινίας μπορεί να είναι λίγο υπερβολικές. Το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου, αλλά και η cameo εμφάνιση διασήμων που εξηγούν χρηματοοικονομικούς όρους, συμβάλλουν μεν στη μοναδικότητά της, αλλά μπορεί επίσης να έχουν ως συνέπεια μια αίσθηση αποπροσανατολισμού από τη συνολική αφήγηση. Χάρη στο απίστευτα ταλαντούχο καστ, όμως, το κοινό ποτέ δεν αισθάνεται χαμένο. Όλοι τους, ανεξάρτητα από το πόσο μικρός η μεγάλος είναι ο ρόλος, δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, διαθέτοντας το ακριβές πάθος που ο McKay απαιτεί. Υπάρχει όμως ένας καθαρός νικητής, και το όνομά του είναι Steve Carell. Με τους υπόλοιπους χαρακτήρες να είναι εντυπωσιασμένοι με την ίδια τους την εξυπνάδα ή επικεντρωμένοι στα χρήματα που θα βγάλουν, ο Carell προσδίδει στον χαρακτήρα την ανθρωπιά. Το σοκ και ο θυμός του είναι αισθητός σε κάθε σκηνή. Ο σκηνοθέτης τον χρησιμοποιεί για να μας υπενθυμίσει ότι ενώ γελάμε με την ηλιθιότητα και την απερισκεψία της Wall Street, στην πραγματικότητα πολλοί άνθρωποι καταστράφηκαν.

Χωρίς να είναι βαρετή ούτε για ένα δευτερόλεπτο, αυτή η σύγχρονη ιστορία της ηθικής ασχολείται με ένα πολύ σοβαρό θέμα, αλλά το κάνει με ευχάριστο τρόπο. Το χιούμορ παραμένει άθικτο, ακόμη κι αν η σοβαρότητα της ιστορίας έχει ολέθριες συνέπειες. Ίσως είναι το ταλέντο του McKay για την κωμωδία που βοηθά στη διατήρηση της σάτιρας, χωρίς να αφαιρεί πόντους από το δράμα. Με άλλα λόγια, το «Μεγάλο Σορτάρισμα» ποτέ δεν προσπαθεί να είναι χαριτωμένο ή πολιτικά αμερόληπτο, και είναι αυτή η γλυκόξινη ποιότητά του που το μετατρέπει σε μία από τις καλύτερες, αλλά και πιο σημαντικές ταινίες της χρονιάς.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται