Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Transporter Refueled [0/5]

Η πρώτη φορά που άκουσα για το πιθανό, άκρως περιττό, reboot της ημι-αποτυχημένης σειράς ταινιών «Transporter», ήταν το 2014 όταν ο ηθοποιός Ed Skrein άφησε τον ρόλο του στην τηλεοπτική υπερπαραγωγή «Games of Thrones». Η πρώτη μου αντίδραση ήταν η ερώτηση «γιατί;», ακολουθούμενη από σκέψεις σχετικά με την έλλειψη δημιουργικών, πρωτότυπων ιδεών στον σύγχρονο κινηματογράφο. Δυστυχώς, μετά τη θέαση της ταινίας, η απάντηση στο ερώτημα αν χρειαζόμασταν άλλη μία νέα ταινία Transporter στη ζωή μας, είναι ένα μεγάλο βροντερό Όχι.

Ξεκάθαρα αναγεννημένο από την εταιρία παραγωγής του Besson, EuropaCorp (υπεύθυνη για τη χρηματοδότηση αρκετών απολαυστικών ταινιών δράσης όπως το «Lucy» και το «Taken»), επειδή μυρίστηκε πιθανό χρήμα, το «Transporter Refueled» ζέχνει από όποια πλευρά και να το δεις. Δανειζόμενο στοιχεία από χιλιάδες άλλες περιπέτειες, το δυσάρεστο με την ταινία του Camille Delamarre είναι ότι διαθέτει κάθε πιθανό κλισέ που μπορείς να φανταστείς. Γκάνγκστερ Ανατολικής Ευρώπης, εμπορία ανθρώπων, κυνηγητά με αμάξια, σκηνές σε γιοτ και γυναικεία οπίσθια είναι όλα εδώ, εξοπλισμένα και προσαρμοσμένα στο ίδιο μοντέλο που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ξανά και ξανά.

Η ύπαρξη ενός τόσο τετριμμένου σεναρίου πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί χρειάστηκαν τρεις σεναριογράφοι για τη σύνθεση του. Κάπου ανάμεσα σε ένα περίτεχνο σχέδιο όπου οι πόρνες επαναστατούν κατά των νταβατζήδων τους, απαίσιες ατάκες, ηλίθιο χιούμορ και σκηνές που δεν βγάζουν νόημα εναλλάσσονται η μία μετά την άλλη σε μια 96 λεπτών θλιβερή ταινία δράσης που όσο την αναλύεις, τόσο συνειδητοποιείς το προφανές. Η ίδια η υπόσταση του «The Transporter Refueled» αποτελεί κατάφωρη προσβολή προς όλους όσους θα πληρώσουν για να την παρακολουθήσουν. Αν παρόλα αυτά αποφασίσετε να τη δείτε, μην πείτε ότι δεν σας προειδοποιήσαμε…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...