It's a Movie Movie Movie World

Γίνεται πραγματικά όλο και πιο δύσκολο να καταλάβεις ποια ταινία Transformers είναι η χειρότερη. Δεν είναι σίγουρα η πρώτη, αφού εκείνη ήταν απρόσμενα φοβερή και, το σπανιότερο από όλα, μια πραγματικά καλή ταινία του Michael Bay. Ο αγώνας λοιπόν ήταν μεταξύ του «Transformers: Η Εκδίκηση των Ηττημένων» και του «Transformers: Dark of the Moon». Μπορούμε όμως πλέον να πούμε ότι άξιος διεκδικητής του τίτλου είναι και το τέταρτο κεφάλαιο της σειράς, με τον ευφάνταστο τίτλο «Transformers 4: Εποχή Αφανισμού». Σεναριακά, έχοντας ξεφορτωθεί τον Shia LaBeouf και την αντικαταστάτρια της αντικαταστάτριας της Megan Fox στο «Dark of the Moon», το τέταρτο μέρος του franchise απλά δεν βλέπεται. Από το εργαστήριο του Tony Stark μέχρι τον υγρό κακό του «Εξολοθρευτή 2: Μέρα Κρίσης» και από το στόρι του πρόσφατου «Προμηθέα» μέχρι το «Άλιεν» και το «Τζουράσικ Παρκ», ο Bay κατακλέβει τους πάντες και τα πάντα για να «δημιουργήσει» ένα γελοίο και χαζό έργο 165 λεπτών. Και μόνο το γεγονός ότι θα πρέπει να π...

Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Patricia Highsmith, αυτή η ηλιόλουστη προσαρμογή στον κινηματογράφο από τον συγγραφέα του «Drive», Hossein Amini, θέτει τον πήχη πολύ ψηλά για σκηνοθετικό ντεμπούτο. Παρακολουθώντας όμως το έργο, οδηγούμαστε σε ένα αναπόφευκτο συμπέρασμα (η ύπαρξη μιας καθαρά «hitchcockian» ξανθιάς στον πρωταγωνιστικό ρόλο σχεδόν μας προκαλεί να κάνουμε συγκρίσεις) πως αν ο Hitchcock γυρνούσε αυτήν την ταινία στις αρχές της δεκαετίας του 1960, κατά πάσα πιθανότητα θα μιλούσαμε για ένα εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ. Δυστυχώς, όμως, ο Amini δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει μεγάλη ένταση από τους ηθικά σε κίνδυνο πρωταγωνιστές τους και τις δολοφονικές περιπέτειες που τους συμβαίνουν, με αποτέλεσμα η ταινία του να διαθέτει μεν ένδοξο ελληνικό φως σε αφθονία, αλλά να είναι αναπάντεχα λειψή τόσο σε ψυχολογική πολυπλοκότητα, όσο και γνήσια συγκίνηση. Η πρώτη μισή ώρα του έργου καταφέρνει και διατηρεί το ενδιαφέρον μας χάρη στις συνεχείς αποκαλύψεις από το παρελθόν των...

Το να μετατρέψεις ένα άψυχο αντικείμενο στο κύριο ανταγωνιστή της ιστορίας σου είναι ένα τεράστιο επίτευγμα, ειδικά όταν πρόκειται για ταινίες τρόμου. Το να πετύχεις τον σωστό τόνο δημιουργώντας την απαραίτητη ένταση που θα συνεπάρει το κοινό και θα το κάνει να νοιαστεί για μια κατά τα αλλά εξωφρενική ιδέα, είναι ζωτικής σημασίας στην επίτευξη της πραγμάτωσης του κόσμου της ταινίας. Στο «Ο Καθρέφτης της Κολάσεως», ο άψυχος κακοποιός είναι ένας αρχαίος καθρέφτης που μαστίζει τις οικογένειες με τις οποίες έρχεται σε επαφή. Πατώντας πάνω στο tagline του έργου, «βλέπεις αυτό που δεν θέλεις να δεις», οι θεατές βλέπουν αυτό που ο σκηνοθέτης, συν-σεναριογράφος και μοντέρ Mike Flanagan θέλει να δουν μέσα από μια σειρά εξαιρετικά στυλιζαρισμένων σκηνών που συνδυάζουν δύο αφηγήσεις σε μία. Συνδέοντας την ιστορία των δύο αδελφών που εξιστορούν τα τραύματα της παιδικής τους ηλικίας σε σχέση με τον καθρέφτη, ενώ παράλληλα προσπαθούν να αποδείξουν την ύπαρξη παραφυσικής παρουσίας σ` αυτόν, οι γρα...

Βγαλμένη από το μυαλό του δημιουργού της κινηματογραφικής επιτυχίας «Ted», αλλά και της τηλεοπτικής σειράς «Family Guy», το «Χίλιοι Τρόποι να Πεθάνεις στην Άγρια Δύση» είναι μια μισό-παρωδία με όλες τις γνωστές παρεμβάσεις, αναφορές στην ποπ κουλτούρα και ακραίο χιούμορ που αποτελούν σήματα κατατεθέντα του σκηνοθέτη. Εάν δεν είστε ήδη φαν του στυλ της κωμωδίας του, θα δυσκολευτείτε να απολαύσετε τη συγκεκριμένη ταινία που είναι μεγάλη σε διάρκεια και εξωφρενικά R-rated. Επωμιζόμενος τον ρόλο του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου, του παραγωγού και του πρωταγωνιστή, ο MacFarlane δημιουργεί μια ταινία με μεγαλύτερο θέλγητρο την ύπαρξη ενός μάτσου εκκεντρικών χαρακτήρων, των οποίων οι αλληλεπιδράσεις και οι περιπέτειες υφαίνουν μια ιστορία γεμάτη με παραλογισμούς κι αντιφάσεις. Μέσα λοιπόν από τις καταστάσεις που δημιουργούνται, το άσεμνο και για κάποιους αηδιαστικό χιούμορ του MacFarlane καταλαμβάνει πρώτη θέση, με τα αστεία και τα χωρατά να διαδέχονται το ένα το άλλο σε τέτοιο βαθμό που, ...

Αν δεν εμφανιζόταν στην αρχή το κλασσικό «βασισμένο σε αληθινή ιστορία» και να μου το έλεγαν, δεν θα πίστευα ότι το «Χέρι του Ενός Εκατομμυρίου» είναι εξιστόρηση πραγματικών γεγονότων. Η πλοκή θέλει τον πρωταγωνιστή J.B. Bernstein να βρίσκεται σε χαλεπούς καιρούς, με αποτέλεσμα σε μια τελευταία προσπάθεια να σώσει την καριέρα του, να αποφασίζει την οργάνωση ενός πανεθνικού διαγωνισμού (από εκεί και το όνομα της ταινίας) στην Ινδία, προκειμένου να βρει τους καλύτερους παίκτες του κρίκετ με την ελπίδα ότι θα τους μετατρέψει σε παίκτες Α` Εθνικής στο μπέιζμπολ. Όσο ενδιαφέρουσα κι εμψυχωτική είναι η υπόθεση της ταινίας, παρόλα αυτά, η έλλειψη αληθοφάνειας της μετασχηματίζεται σε ένα αρκετά συμβατικό κι επιπόλαιο έργο. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και κακό. Με τον Thomas McCarthy στο σενάριο και τον Craig Gillespie στη σκηνοθεσία, η ταινία, αν και διαθέτει πολλά στερεότυπα στην απεικόνιση της ινδικής κουλτούρας και ακολουθεί ένα πολύ παραδοσιακό μονοπάτι έχοντας πέσει ...

Το «Στα Όρια του Αύριο» είναι μια τρανή απόδειξη ότι τα καλοκαιρινά μπλοκ-μπάστερ εξακολουθούν να ζουν και να βασιλεύουν εν έτει 2014. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Hiroshi Sakurazaka και μεταφερμένη στη μεγάλη οθόνη από τον Doug Liman (σκηνοθέτη του «Χωρίς Ταυτότητα»), η ταινία αφήνει πίσω όλες τις μέχρι τώρα ανησυχίες που έχουμε όταν ακούμε για μεταφορά ιαπωνικού υλικού στον κινηματογράφο και γίνεται μια υπέροχη κινηματογραφική εμπειρία που αξίζει πολλαπλές θεάσεις, μόνο και μόνο για την καθαρή απόλαυση που σου παρέχει. Ποια είναι η υπόθεση; Με άπλες και κινηματογραφικές αναφορές θα πω ότι το «Στα Όρια του Αύριο» είναι το αποτέλεσμα της ένωσης του «Τα Τελευταία 8 Λεπτά» με το «Η Μέρα της Μαρμότας», η έννοια δηλαδή της αναβίωσης της ίδια μέρας και η προσπάθεια κατανόησης από τον πρωταγωνιστή του λόγου για τον οποίο συμβαίνει αυτό, τοποθετημένη όμως σε ένα εξωγήινο περιβάλλον. Αυτή λοιπόν η (θα λέγαμε τολμηρή) ιδέα είναι εξαιρετικά εκτελεσμένη χάρη στο διαολεμένα έξυπνο σενάριο του ...

Οριακά προσβλητική για τους οπαδούς της «Ωραίας Κοιμωμένης», αλλά και μια εντελώς νέα εκδοχή ενός γνώριμου υλικού, που σε κάνει να νιώθεις ωραία διαθέτοντας πλούσια μηνύματα, το «Maleficent» σού αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα και είναι πραγματικά μια από τις πιο δύσκολες ταινίες που έχω κριτικάρει εδώ και πολύ καιρό. Θέλοντας να πει μια καινούργια και σύγχρονη εκδοχή της ταινίας του 1959, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του σχεδιαστή παραγωγής Robert Stromberg ενσωματώνει όλους τους ακρογωνιαίους λίθους του μύθου: η πριγκίπισσα Aurora γεννιέται, η Maleficent την καταριέται, η Aurora εξακολουθεί να πέφτει σε μια φαινομενικά αιώνια ανάπαυση αφού τρυπήσει το δάχτυλο της στην άτρακτο μιας ανέμης και τέλος το μόνο πράγμα που μπορεί να την ξυπνήσει είναι ένα φιλί αληθινής αγάπης. Στη συνέχεια, χτίζει γύρω από αυτούς μια ιστορία απώλειας, προδοσίας και λύτρωσης, ρίχνοντας νέο φως στη Maleficent, μετατρέποντας παράλληλα το παραμύθι σε μια θαυμάσια, έξυπνη κι εξαιρετικά ικανοποιητική φεμινιστική ισ...