It's a Movie Movie Movie World

Η ολοκληρωμένη γνώμη μου για το «The Hunger Games: Φωτιά» συνοψίζεται στην έξης μία πρόταση: μια εξαιρετική ταινία σχεδόν υπό από όλες τις απόψεις. Επιτρέψτε μου, τώρα, να διευκρινίσω για ποιο λόγο το πιστεύω αυτό… Δομικά, το «Φωτιά» δεν διαφέρει πολύ από το «Αγώνες Πείνας». Οι πρωταγωνιστές πάνε από την Περιοχή 12 στο Καπιτώλιο για την εκπαίδευση και, στη συνέχεια, στους Αγώνες. Το «been there, done that» vibe είναι αναπόφευκτο, η ταινία όμως βελτιώνεται αισθητά από άποψη ανάπτυξης χαρακτήρων, μετατρέποντας τη δομή της ήδη υπάρχουσας ιστορίας αγάπης, πίστης και δύναμης ενάντια στο σύστημα σε μια σφιχτοδεμένη και συναρπαστική αφήγηση. Παίρνοντας τον απαραίτητο χρόνο, το φιλμ οικοδομεί τον κόσμο του, έναν κόσμο σε διαρκή σύρραξη. Θίγοντας τη δυσκολία τού να είσαι ζωντανό σύμβολο, η Katniss βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της σύρραξης, αβέβαιη σχετικά με το τι ακριβώς να κάνει με αυτή την εξουσία που της έχει δοθεί. Και δεν είναι μονό εκείνη, όλοι, πρωταγωνιστικοί και μη, χαρακτήρες έχο...

Φτάσαμε στη χειμερινή σεζόν και όπως και η καλοκαιρινή είχε την Avenger ταινία της (Iron Man 3), έτσι κι από αυτήν δεν θα μπορούσε να λείπει ακόμα μια Disney/Marvel ταινία, προκειμένου η διάσημη εταιρία να βγάλει μερικά ακόμη εκατομμύρια. Όσο κι αν πιστεύω λοιπόν ότι οι συγκεκριμένες ταινίες από ένα σημείο και μετά γυρίζονται στον αυτόματο πιλότο, κρίνοντας αντικειμενικά πρέπει να ομολογήσω ότι το «Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος»» παραμένει αρκετά διασκεδαστικό καθ` όλη τη διάρκεια του. Πρέπει επίσης να παραδεχτώ ότι, από οπτική και τεχνολογική πλευρά, είναι σαφέστατα βελτιωμένο σε σχέση με το πρώτο. Η δράση είναι πολύ καλύτερη, είναι αισθητικά πιο ευχάριστο στο μάτι, διαθέτει ανώτερο CGI και μια Άσγκαρντ που μοιάζει σαν μια πραγματική διαστημική πόλη. Ωστόσο, αυτός ο Thor, από άποψη πλοκής, αιμορραγεί, όχι θανάσιμα, αλλά αιμορραγεί. Και τι εννοώ; Ακολουθώντας πιστά την ίδια φόρμουλα αυτών των ταινιών, το σενάριο της ταινίας πότε τα καταφέρνει και πότε όχι. Από τη μια διαθέτει ένα πρώτο μ...

Η μυθιστορηματική βιογραφία του Jiro Horikoshi, ενός ανθρώπου παθιασμένου με τα αεροπλάνα που γίνεται μια σημαντική μορφή στην επιστήμη της αεροναυπηγικής χάρη στο σχεδιασμό τόσο του Mitsubishi A5M όσο και του διάσημου διάδοχου του, Mitsubishi A6M Zero, αποτελεί τον πυρήνα του κύκνειου άσματος του εξαιρετικού δημιουργού Hayao Miyazaki, πέντε χρόνια μετά την τελευταία σκηνοθετική του δουλειά («Ponyo»). Πρώτα πρώτα, μια συμβουλή: μην πατέ να δείτε την ταινία περιμένοντας ένα ακόμα «Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων» ή «Το Κάστρο στον Ουρανό», γιατί δεν θα δείτε κάτι τέτοιο. Το νέο πόνημα του Miyazaki είναι, πρώτον, κάτι διαφορετικό που όμως την ιδία στιγμή καταφέρνει και διαθέτει την ιδία αισθητική των παλιότερων ταινιών και, δεύτερον, ένα χωρίς καμία αμφιβολία δυνατό φιλμ από έναν μάστερ του κινουμένου σχεδίου. Οι δυο αυτοί παράγοντες, όμως, πέρα από το θετικό τους στοιχείο, αποτελούν και το ίδιο το πρόβλημα της ταινίας. Οι φαν του Miyazaki (με εμένα να είμαι ένας από αυτούς) έχουν κάποι...

Είμαι αρκετά διχασμένος όσον άφορα τη συγκεκριμένη ταινία. Από τη μία πλευρά, η πλοκή και οι χαρακτήρες του έργου είναι στοιχειά κάπως επιτηδευμένα (ακόμα και βαρετά σε ορισμένα σημεία), ενώ από την άλλη τα αιώνια θέματα με τα όποια καταπιάνεται και η αισθητική του καθιστούν την ταινία άξια παρακολούθησης. Ας τα πιάσουμε όμως τα πράγματα ένα-ένα, αρχίζοντας από τα θετικά. Το «Η Τέλεια Ομορφιά» δεν είναι μια συμβατική ταινία με μια συγκεκριμένη αρχή, μέση και τέλος. Είναι περισσότερο σαν μια σειρά από εικαστικά και ποιητικά χρονογραφημένες εικόνες για την αγάπη, τη ζωή και τη λαχτάρα, μέσα από τα μάτια ενός κουρασμένου συγγραφέα, του Jep Gambardella, που πλησιάζει στο τέλος της ζωής του. Δοσμένα μέσα από το επιφανειακό μπλα-μπλα της καθημερινής φλυαρίας, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται η ταινία είναι απλά: ζούμε, αγαπάμε, παύουμε να υπάρχουμε· θέλουμε, χρειαζόμαστε, σπάνια αποκτάμε. Το φόντο που συμβαίνουν όλα αυτά είναι η Ρώμη. Και η Ρώμη είναι η μεταφορά για τη ζωή. Και παρόλο π...

Βασισμένη στο ομώνυμο βραβευμένο μυθιστόρημα της Meg Rosoff, η ταινία μας παρουσιάζει έναν διάκοσμο που θα μπορούσε πολύ εύκολα να γίνει πραγματικότητα. Με φόντο το σκηνικό μιας συνεχούς επιδεινωμένης παγκόσμιας πολιτικής κατάστασης, η Daisy (Saoirse Ronan), μια νεαρή νεοϋορκέζα, επισκέπτεται τα ξαδέλφια της στη βρετανική ύπαιθρο, έναν κόσμο που απέχει πολύ από αυτό που έχει συνηθίσει. Έχοντας η ίδια δώσει υπόσχεση ότι θα ξεπεράσει τα όρια της, δεν γνωρίζει ότι το ταξίδι που την περιμένει απαιτεί πολλά περισσότερα από εκείνη. Κλασσική ταινία ενηλικίωσης, λοιπόν, που όμως, παρά το είδος της, είναι πραγματικά εντυπωσιακά καλλιτεχνική. Όχι μόνο στην απεικόνιση της πανέμορφης εξοχής και την τραγική καταστροφή της χάρη στο ξέσπασμα μιας τεράστιας παγκόσμιας σύγκρουσης, αλλά και στην απεικόνιση της ιδίας της φύσης του πολέμου. Παρόλο όμως που η αγγλική ύπαιθρος προσφέρει το απαραίτητο οπτικό υπόβαθρο και δίνει τη δυνατότητα στην ταινία να καταφέρει με επιτυχία να περάσει τους παραλληλισμο...

Έχετε δει το «Step Up 3D»; To «StreetDance 3D»; Τα άλλα χίλια έργα με χορό που υπάρχουν εκεί έξω; Ε τότε, έχετε δει και το «Στη Μάχη του Χορού»… Αφαιρώντας την παρουσία των δυο high-profile ονομάτων, του πρωταγωνιστή της τηλεοπτικής σειράς «Lost» Josh Holloway και του τραγουδιστή Chris Brown, η ταινία δεν διαθέτει τίποτα καινούργιο και καμία πρωτοτυπία. Ναι, τα χορευτικά είναι εντυπωσιακά. Αλλά αν θες να δεις χορό μπορείς άνετα να ανοίξεις το YouTube, παρά να σπαταλήσεις μία ώρα και σαράντα λεπτά από τη ζωή σου. Ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι σε αντίθεση με τις υπόλοιπες 3D χορευτικές ταινίες, στα μισά περίπου του έργου συνειδητοποιείς ότι προσπαθούν να έχουν πλοκή και χαρακτήρες. Μα αν είναι δυνατόν! Με μια πλοκή που το μεγαλύτερο κομμάτι της αποτελείται από βαρύγδουπους ενθαρρυντικούς λογούς (τους σιχαίνομαι), τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αν και δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό, εδώ δεν θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά αφού μιλάμε για αμερικανιά χειρίστ...

Δεν γίνεται όλες οι ταινίες κινουμένων σχεδίων είναι τόσο καλές όσο της Disney και της Dreamworks. Υπάρχουν κι εκείνες που δεν πρόκειται να μείνουν «κλασσικές» στον χρόνο, που δεν θα παίζονται ξανά και ξανά τις γιορτές, που υπάρχουν μόνο και μόνο γιατί πρέπει να κυκλοφορήσουν από το στούντιο μια συγκεκριμένη περίοδο του έτους. Το «Free Birds» είναι μια από αυτές τις ταινίες και παρόλο που είναι ευχάριστη και θα μπορέσετε άνετα να παρακολουθήσετε, με το που τελειώσει, αυτό ήταν. Η θύμηση της θα κρατήσει μέχρις ότου βγείτε από την αίθουσα. Και αυτό, από τη μια, είναι εντάξει, αφού με την λογική τού θα περάσει η ώρα μου, το έργο θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί αξιοπρεπέστατο, τόσο οπτικά όσο και κωμικά. Από την άλλη, όμως, είναι τόσο φανερά τα μειονεκτήματα που διαθέτει, που ακόμα και αν σου αρκούσε το απλά αξιοπρεπές του πράγματος, εδώ δεν θα σου ήταν αρκετό. Με το πρώτο μισό της ταινίας να χαίρει σωστής αντιμετώπισης από τους δημιουργούς της, οι πρώτες εντυπώσεις που δημιουργε...