Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Epic [1.5/5]

Το κακό με το «Μυστικό Βασίλειο του Δάσους» είναι ότι συγκρίνοντας το με τις ταινίες κινούμενων σχεδίων των τελευταίων ετών κατατάσσεται, σε μια υποτιθέμενη κλίμακα αξίας, με το ζόρι περίπου πάνω από τον μέσο όρο. Είναι εμφανέστατο ότι έχει ως στόχο του τη δημιουργία κάτι σπουδαίου, αλλά δυστυχώς καταλήγει να είναι μέτριο. Κάτι που μοιάζει να συμβαδίζει απόλυτα με την πορεία του στούντιο Blue Sky, εταιρίας υπεύθυνη για τα Rio, Robots και τη σειρά ταινιών Ice Age.

Κοιτώντας το καθαρά από τεχνική πλευρά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα άψογο animation, προσεγμένο στην εντέλεια και με ένα από τα πιο ωραία και ξεκούραστα 3D που έχω δει μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα. Εκεί που η ταινία παρουσιάζει αδυναμία και βρίσκεται, κατά κύριο λόγο, το μεγαλύτερο της πρόβλημα, είναι το σενάριο. Διαθέτοντας μια ιστορία απλή που παρά την ξέφρενη δράση (πολλές αλά Avatar αερομαχίες στις πλάτες των πτηνών και νυχτερίδων), δεν είναι πότε ιδιαιτέρως ελκυστική, αλλά και ασχολούμενη με ένα, λίγο συγκεχυμένο, οικολογικό μήνυμα το οποίο έχεις ξαναδεί σε δεκάδες άλλες ταινίες, το όλο εγχείρημα κάπου κουράζει. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η ταινία μοιάζει να γράφτηκε στο πόδι. Σοβαρή εκεί που πρέπει, περιπετειώδης εκεί που χρειάζεται και φυσικά, όπως με τις περισσότερες ταινίες κινουμένων σχεδίων, πρέπει να υπάρχει κάποια κωμική ανακούφιση για τα παιδιά, κάτι που εδώ επιτυγχάνεται με τη μορφή ενός γυμνοσάλιαγκα κι ενός σαλιγκαριού. Και δυστυχώς παρά την (προς έκπληξη μου) καλή μεταγλώττιση, οι χαρακτήρες του έργου είναι τόσο απλά γραμμένοι, που ούτε στιγμή δεν μας κάνουν να εμπλακούμε μαζί τους.

Εν κατακλείδι, η ταινία μπορεί να είναι διασκεδαστική για τα πολύ μικρά παιδιά, αλλά για εμάς τους υπόλοιπους δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα όμορφα οπτικοποιημένο παραμύθι, το οποίο αξίζει να δεις μια φορά (σε DVD, κατά προτίμηση) απλά για να πεις ότι το είδες.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...