The Guilt Trip [2.5/5]

Έχοντας πρωταγωνιστήσει, τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, σε μερικές κλασσικές ταινίες του είδους («Ένα Αστείο Κορίτσι», «Μια Τρελή, Τρελή Καταδίωξη», «Η Τροτέζα και ο Πρωτάρης» κ.ο.κ), είναι σαφές ότι η Barbra Streisand ξέρει από κωμωδία. Έχοντας αυτό στο μυαλό, το «The Guilt Trip» φαντάζει αυτομάτως ως ένα, πέρα από το αν είναι καλή σαν ταινία ή όχι, κινηματογραφικά σημαντικό γεγονός για δύο λόγους. Πρώτον γιατί αποτελεί ουσιαστικά τον πρώτο πρωταγωνιστικό της ρόλο εδώ και 16 χρόνια (ο τελευταίος ήταν το 1997 με το «Ο Καθρέφτης Έχει Δύο Πρόσωπα»), αλλά και γιατί είναι η ουσιαστική επιστροφή της, αν εξαιρέσουμε το μικρό πέρασμα από τις ταινίες «Πεθερικά της Συμφοράς» και «Γονείς της Συμφοράς», σε ένα είδος ταινιών που ξέρει καλά.

Έχοντας λοιπόν διευκρινίσει γιατί το «The Guilt Trip» αποτελεί από μόνο του ορόσημο στα κινηματογραφικά δρώμενα, ας ασχοληθούμε λίγο και με την ουσιαστική του άξια. Καταρχάς, το γεγονός ότι τα ονόματα, τόσο της Barbra Streisand όσο κι αυτό του Seth Rogen, φιγουράρουν και σε εκείνα του παραγώγου, μας υποδεικνύει ότι και οι δυο ήταν απόλυτα δοσμένοι στο πρότζεκτ. Και αυτό φαίνεται από πολλές απόψεις. Αρχής γενομένης, στις ερμηνείες τους που αποτελούν και το πρώτο κομμάτι στο οποίο αξίζει να σταθούμε. Ως Joyce, η Streisand είναι κατάλληλα ενοχλητική και πιεστική μέσα στην αγάπη και την τρυφερότητα που δείχνει στον γιο της. Και ως Andy, ο Rogen είναι έξοχος ως ο ελαφρός σπασίκλας γιος της που στα 38 του δεν έχει ουσιαστικά πραγματική ζωή. Η χημεία τους είναι εξαιρετική, το κωμικό timing τους ακριβές και οι δραματικές στιγμές τους γεμάτες συναίσθημα.

Πέρα από τις ερμηνείες, που αποτελούν κατά βάση το πιο δυνατό χαρτί της ταινίας, η υπόλοιπη ταινία, αν και όχι πρωτότυπη, είναι εξίσου καλή. Διαθέτει ένα ζωηρό και συχνά διασκεδαστικό σενάριο και ρυθμό που δεν σε κουράζει αλλά και σε ψυχαγωγεί. Σημαντικό, δε, είναι και το γεγονός ότι η ιστορία δεν στηρίζεται πάρα πολύ στην ιδία της βάση. Αυτό που στα χέρια κάποιου άλλου θα μπορούσε να γίνει μια σατιρική κωμωδία μεταξύ μιας αυταρχικής μητέρας κι ενός ευνουχισμένου γιου, ο Dan Fogelman και η Anne Fletcher κάτι τέτοιο το αποτρέπουν και καταφέρνουν να φτιάξουν μια πολύ γλυκιά και, εξαιρώντας μια-δυο αδιαμφισβήτητα «χαζές» σκηνές, ως έναν βαθμό ώριμη ταινία που διερευνά τη σχέση μεταξύ μητέρας και γιου.

Για να μην μακρηγορώ, δεν είναι μια ταινία που πρέπει να σπεύσετε να δείτε. Διαθέτοντας δυο πολύ καλούς πρωταγωνιστές, μια ωραία ιστορία κι ένα πραγματικά συγκινητικό φινάλε, είναι μια ταινία που σας προτρέπω να δείτε.