Προκαλώντας το ενδιαφέρον σου από το πρώτο κιόλας λεπτό και κρατώντας σε προσκολλημένο στην οθόνη καθόλη τη διάρκεια της, η ταινία του Έκτορα Λυγίζου σε καθηλώνει καθιστώντας σου σαφές ότι αυτό που θα δεις σε αφορά. Σκηνοθετημένη με έναν λιτό αλλά ουσιαστικό τρόπο, σου παρουσιάζει χωρίς καλλωπισμούς και φλυαρίες μια άκρως γλαφυρή και προκλητική εξερεύνηση του αδιέξοδου μιας νέας γενιάς, της γενιάς της κρίσης.
Εφοδιασμένος με μια βαθιά φιλοσοφία, ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος Έκτορας Λυγίζος εδώ ενισχύει την ιδέα ότι οι απλές εικόνες μπορούν να μεταφέρουν πολύπλοκες πληροφορίες. Με ελάχιστους διαλόγους και κρατώντας την κάμερα κάτι εκατοστά μακριά από τον πρωταγωνιστή, αρνούμενος να αποτραβήξει τον φακό ακόμα και στις πιο απελπισμένες στιγμές του ήρωα του, καταφέρνει να σου δημιουργήσει μια δυσάρεστη αίσθηση κλειστοφοβίας ενώ παράλληλα σε τροφοδοτεί με αλληγορίες και νοήματα για τη γενικότερη κρίση άρχων κι αξιών που βιώνει ο τόπος μας.
Με αρωγό του τη σπαρακτική και γεμάτη ένταση ερμηνεία του Γιάννη Παπαδόπουλου, συνθέτει, ουσιαστικά, έναν οπτικοακουστικό σχολιασμό για μια χώρα η οποία δεν είναι σε θέση να συντηρήσει ακόμη και τις βασικότερες ανάγκες των πολιτών της. Και μπορεί το κομμάτι για την πείνα (ο τίτλος του έργου είναι κυριολεκτικός) να είναι ξεκάθαρο στον θεατή, είναι όμως τα υπόλοιπα εσωτερικά μηνύματα για τα οποία θέλει να μιλήσει η ταινία που αξίζει να ανακαλύψετε βλέποντας την. Και σας παρακαλώ, δείτε την!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου