Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού [4/5]

Το εντυπωσιακό ντεμπούτο του Έλληνα δημιουργού αποτελεί μια τολμηρή προσπάθεια διατύπωσης της ιστορίας ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον κόσμο όπως είναι, και παράλληλα ένα βαρύ αλληγορικό δράμα που αναδεικνύει τον προβληματισμό σχετικά με το πώς η οικονομική κρίση και τα μέτρα λιτότητας επηρέασαν την Ελλάδα. Μακριά από τον ευρέως διαδεδομένο και συνηθισμένο πλέον τρόπο σκηνοθεσίας, αλλά κι ερμηνείας του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, η ταινία είναι πλήρως αρμονισμένη με τις σκληρές πραγματικότητες που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες σήμερα.

Προκαλώντας το ενδιαφέρον σου από το πρώτο κιόλας λεπτό και κρατώντας σε προσκολλημένο στην οθόνη καθόλη τη διάρκεια της, η ταινία του Έκτορα Λυγίζου σε καθηλώνει καθιστώντας σου σαφές ότι αυτό που θα δεις σε αφορά. Σκηνοθετημένη με έναν λιτό αλλά ουσιαστικό τρόπο, σου παρουσιάζει χωρίς καλλωπισμούς και φλυαρίες μια άκρως γλαφυρή και προκλητική εξερεύνηση του αδιέξοδου μιας νέας γενιάς, της γενιάς της κρίσης.

Εφοδιασμένος με μια βαθιά φιλοσοφία, ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος Έκτορας Λυγίζος εδώ ενισχύει την ιδέα ότι οι απλές εικόνες μπορούν να μεταφέρουν πολύπλοκες πληροφορίες. Με ελάχιστους διαλόγους και κρατώντας την κάμερα κάτι εκατοστά μακριά από τον πρωταγωνιστή, αρνούμενος να αποτραβήξει τον φακό ακόμα και στις πιο απελπισμένες στιγμές του ήρωα του, καταφέρνει να σου δημιουργήσει μια δυσάρεστη αίσθηση κλειστοφοβίας ενώ παράλληλα σε τροφοδοτεί με αλληγορίες και νοήματα για τη γενικότερη κρίση άρχων κι αξιών που βιώνει ο τόπος μας.

Με αρωγό του τη σπαρακτική και γεμάτη ένταση ερμηνεία του Γιάννη Παπαδόπουλου, συνθέτει, ουσιαστικά, έναν οπτικοακουστικό σχολιασμό για μια χώρα η οποία δεν είναι σε θέση να συντηρήσει ακόμη και τις βασικότερες ανάγκες των πολιτών της. Και μπορεί το κομμάτι για την πείνα (ο τίτλος του έργου είναι κυριολεκτικός) να είναι ξεκάθαρο στον θεατή, είναι όμως τα υπόλοιπα εσωτερικά μηνύματα για τα οποία θέλει να μιλήσει η ταινία που αξίζει να ανακαλύψετε βλέποντας την. Και σας παρακαλώ, δείτε την!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται