It's a Movie Movie Movie World

Η δημοφιλής αστυνομική σειρά «Ομάδα Δράσης 21», αποτέλεσε σημείο αναφοράς της pop κουλτούρας τη δεκαετία του 1980, αναδεικνύοντας το αστέρι του Johnny Depp. Ο τίτλος είναι η μόνη σχέση τής τότε σειράς με την τωρινή μεταφορά της στο σινεμά, αφού είναι ελάχιστα έως καθόλου τα πράγματα που τη θυμίζουν έστω και λίγο. Και μπορεί το ντουέτο Jonah Hill και Channing Tatum να είναι έξυπνη επιλογή και να διαθέτει πετυχημένη χημεία, δυστυχώς η ταινία ακολουθεί την κλασσική πεπατημένη των αστυνομικών buddy-movies με τα γνωστά τρεχαλητά και τις αναμενόμενες δόσεις περιπέτειας. Όλα στην πιο light εκδοχή τους, φυσικά, αφού απευθύνονται, ξεκάθαρα, στη νέα γενιά teenagers της Αμερικής. Αυτό που με στενοχώρησε περισσότερο, όμως, ήταν το σενάριο της και η εξάρτηση του χιούμορ της από αισχρολογίες. Αν βρίσκετε τις λέξεις «πέος» και «πουλί» αστείες ή πλάκες για δύο τυπάδες που μιλούν για το σεξ σάς κάνουν να ξεκαρδίζεστε στα γέλια, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα γελάσετε περισσότερο απ’ όσο εγώ. Κι ενώ ...

Σκηνοθετημένο από την Πολωνή Malgorzata Szumowska, το «Elles» έχει σαν πρωταγωνίστρια την πάντα εξαιρετική Γαλλίδα ηθοποιό Juliette Binoche στον ρόλο της Anne, μιας γυναίκας της αστικής τάξης που εργάζεται ως δημοσιογράφος. Στο νέο της άρθρο κάνει μια ερεύνα γύρω από τις περιπτώσεις φτωχών φοιτητριών, που προκειμένου να βγάλουν τα δίδακτρα της σχολής τους, εκδίδονται έναντι αδράς αμοιβής. Όσο περισσότερο μιλά με τα κορίτσια, τόσο περισσότερο αρχίζει να αμφιβάλλει για τις δικές της αξίες σαν γυναίκα και σαν άνθρωπος. Μια ταινία που σαφέστατα μιλά για μια γυναίκα που ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητα της, που μέσα από τις συνεντεύξεις συνειδητοποιεί ότι στην πραγματικότητα αυτά τα κορίτσια είναι ότι η ίδια δεν είναι: ανεξάρτητες, περιπετειώδης, επαναστατικές και φιλόδοξες. Εκτός από αυτό, όμως, εμένα η ταινία μου έβγαλε και κάτι άλλο. Κάτι πιο σύνθετο. Μια κριτική για τον κόσμο που ζούμε σήμερα. Έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει και να υπομείνει τα πιο διαστροφικά πράγματ...

Μετά από τις ως επί το πλείστον εξαιρετικές set-up ταινίες για όλους τους ήρωες της Marvel, η μεγαλύτερη πρόκληση για αυτήν την ταινία ήταν η σωστή αντιμετώπιση όχι ενός αλλά έξι χαρακτήρων. Ε λοιπόν, τα νέα είναι καλά. Τα κατάφεραν! Καιρό είχαμε να δούμε μια τόσο καλή, καθαρόαιμη περιπέτεια από εκείνες που μόνο το Χόλιγουντ ξέρει να φτιάχνει. Μια από τις καλύτερες ταινίες σούπερ ηρώων μέχρι σήμερα και μια από τις καλύτερες ταινίες δράσης στην πρόσφατη ιστορία. Τα εύσημα πρέπει να αποδοθούν σε όλους όσους εμπλέκονται στην δημιουργία της, με το έργο να αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα του πώς μια ταινία ποπ-κορν μπορεί και πρέπει να είναι. Πρώτο και σημαντικότερο, το σενάριο είναι τέλειο. Εισάγει τους χαρακτήρες με μια σημαντική, αλλά μικρή σκηνή και στη συνέχεια τους τοποθετεί σε ζευγάρια σε διαφορετικές καταστάσεις, κυρίως αντιπαραθέσεις, για να διαμορφώσει τελικά μια ομάδα. Αυτές οι σκηνές είναι τόσο άριστα γραμμένες κι αστείες, που πραγματικά το απολαμβάνεις. 143 λεπτ...

Ο Matt Damon υποδύεται τον Benjamin Mee. Όταν η σύζυγος πεθαίνει, έρχεται αντιμέτωπος με μια σκληρή πραγματικότητα. Για να το αντιμετωπίσει, αποφασίζει να φύγει μακριά από όσα τη θυμίζουν και να μείνει αλλού, παρέα με τα δύο παιδιά του. Όταν τελικά βρει το σπίτι που θέλει, συνειδητοποιεί ότι στην πραγματικότητα είναι ένας ζωολογικός κήπος. Κλασσική «ταινία σαββατοκύριακου», όπου την πετυχαίνεις μεσημέρι και αν δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις, την παρακολουθείς. Σαν χαρακτηρισμός δεν είναι απαραίτητα κακός, στην συγκεκριμένη περίπτωση, πάντως, δεν είναι καλός. Στα θετικά της ταινίας είναι ότι βλέπεται ευχάριστα κυρίως από μικρά παιδιά, ενώ πρέπει να ομολογήσω ότι τα ζώα σού φτιάχνουν αρκετά τη διάθεση. Αρνητικά τώρα, είναι ένα από εκείνα τα έργα που εγώ ονομάζομαι «ταινίες κατά γράμμα». Ξέρεις ανά πάσα στιγμή τι θα γίνει παρακάτω. Γνωρίζεις ποιος θα βοηθήσει ποιον, ποιος θα αγαπήσει ποιον, πώς θα εξελιχτούν σχεδόν τα πάντα. Η υπόθεση του έργου κυλά σαν νεράκι κι εσύ μένεις να παρακολ...

Τι κοινό έχουν τα Αρμαγεδδών, Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει, Τζουράσικ Παρκ, Αδίστακτα/Πρόσωπα και πολλές ακόμα ταινίες σαν αυτές μεταξύ τους; Είναι ταινίες blockbuster. Είναι ταινίες προερχόμενες εξ Αμερικής. Είναι ταινίες έξυπνες, ακόμα κι αν είναι απίστευτες σαν σενάρια. Και πάνω από όλα, είναι διασκεδαστικές. Δυστυχώς το «Battleship: Ναυμαχία» δεν τις πλησιάζει καν. Τεχνικά η ταινία είναι σαφέστατα άρτια, με εφέ που αγγίζουν το τέλειο. Βέβαια, με ένα budget 200 εκατομμυρίων δολαρίων, αυτό έλειπε και να μην είναι. Τίποτα άλλο, όμως, δεν δικαιολογεί ούτε μισό αστεράκι παραπάνω. Και όχι, δεν δέχομαι το επιχείρημα του στυλ «έλα μωρέ, τι περίμενες να δεις;». Γιατί αυτό που είδα, δεν το περίμενα με τίποτα… Για αρχή, παρόλο που σε τέτοιες ταινίες δεν σε νοιάζει η υπόθεση της, παρά μόνο η δράση της, μου είναι αδύνατο να παραβλέψω τα τεράστια σεναριακά προβλήματα της. Μπορώ να δεχτώ τους εξωγήινους και άλλα στοιχεία φαντασίας σε μια ταινία, αλλά μερικά κομμάτια της υπόθεσης είναι απολύτω...

Για αρχή, θα δηλώσω ότι εμένα ο Mel Gibson μού αρέσει πολύ. Δεν αφήνω καμιά απολύτως προσωπική του ιστορία και κανένα κουτσομπολιό να με επηρεάσει για την αξία του ως ηθοποιός και σκηνοθέτης. Είναι ο μόνος άνθρωπος που τόλμησε και γύρισε τις ταινίες του (Apocalypto, Τα Πάθη του Χριστού) στην πραγματική τους γλώσσα και δεν έβαλε τους ηθοποιούς να μιλούν αγγλικά με προφορά. Έχει γυρίσει το Braveheart. Και ας μην γελιόμαστε, είναι ο απόλυτος action-star του Χόλιγουντ. Και εδώ, αυτός ο action-star, έναν χρόνο μετά την κορυφαία του ερμηνεία στο Ο Άλλος μου Εαυτός, επιστρέφει σε μια γεμάτη τεστοστερόνη ταινία. Γραμμένο και χρηματοδοτημένο από τον ίδιο και σκηνοθετημένο από τον Adrian Grunberg, με τη βοήθεια του ίδιου, το «Οι Καλοκαιρινές μου Διακοπές» είναι ένα πολύ σκληρό φιλμ. Μην έχοντας καμία πίεση, ο Gibson έφτιαξε την ταινία που ήθελε, όσο βίαιη την ήθελε, χωρίς τις έγνοιες των συντηρητικών στούντιο. Η υπόθεση απλή: ο «Driver» (Mel Gibson) ή αλλιώς ο οδηγός χωρίς όνομα, αφού σπάει...

Μέσα από τους αιχμηρούς κοινωνικοπολιτικούς στίχους και την πιστή ότι η συγκεκριμένη μουσική μπορεί να ανοίξει τα βουλωμένα αυτιά και να ξυπνήσει τα κοιμισμένα μυαλά, η ταινία καταφέρνει να μην απευθύνεται μόνο στους σκληροπυρηνικούς φαν της ραπ. Σε συνδυασμό, τώρα, με την κατάσταση της Ελλάδας στην παρούσα φάση, το «Ανοιχτά Μικρόφωνα» δεν είναι μόνο ένα ντοκιμαντέρ για ένα μουσικό κίνημα, είναι πολλά περισσότερα. Κάτι που με ξάφνιασε ευχάριστα  αφού το βρήκα απίστευτα επίκαιρο. Εμπλουτισμένη με τραγούδια από διάφορους ράπερ και συγκροτήματα και έχοντας σαν βάση ένα είδος μουσικής που με το καταγγελτικό του λόγο κριτικάρει τα απανταχού κακώς κείμενα, η ταινία πατάει πάνω στην ραπ για να μιλήσει για την κατάσταση της Ελλάδας τη δεδομένη στιγμή. Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες του χιπ-χοπ μιλούν για θέματα όπως η παγκόσμια οικονομική κρίση, το πολίτικο σύστημα, την παιδεία, τόσο μέσα από τα τραγούδια τους όσο και μέσω συνεντεύξεων των ίδιων. Προκειμένου να μην είναι μονόπλευρη σαν ...

Υπάρχει κάτι σχετικά με τις χειροποίητες μαριονέτες και το stop-motion animation που κάνει τα έργα της Aardman τόσο αξιαγάπητα. Και οι «Πειρατές!» είναι το αποκορύφωμα της τέχνης τους. Το πόση δουλειά έχει πέσει στην ταινία είναι κάτι το φοβερό, ενώ τα φόντα, οι χαρακτήρες, τα σκηνικά και γενικώς ολόκληρο το έργο είναι τόσο καλοσχεδιασμένο και προσεγμένο που έχουμε να κάνουμε με ένα εκπληκτικό οπτικό αποτέλεσμα. Αξίζει μια δεύτερη και τρίτη προβολή, απλά για να δώσεις προσοχή σε όλες τις λεπτομέρειες. Σαν ταινία τώρα, δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Οι σκηνές δράσης είναι πάνω-κάτω προβλέψιμες και το σενάριο έχει ελάχιστη ανάπτυξη. Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα, όμως, είναι ότι διέθετε χιούμορ περισσότερο για παιδιά και όχι τόσο για ενήλικες. Θα περίμενε κανείς ότι ένα πειρατικό πλήρωμα που περιλαμβάνει μια γυναίκα μεταμφιεσμένη σε άντρα, έναν αλμπίνο πειρατή κι έναν άνθρωπο του οποίου τα περισσότερα άκρα έχουν αντικατασταθεί με ξύλο θα προσέφεραν έναν τεράστιο αριθμό ευκαιριών για γέ...

Ένα βέβαιο μελλοντικό cult-classic, το «Μικρό Σπίτι στο Δάσος» είναι τόσο διασκεδαστικό όσο κι απολύτως παράλογο. Στην επιφάνεια μπορεί να μοιάζει σαν μια παραδοσιακή «νέοι σε ένα απομονωμένο σπίτι στο δάσος» ιστορία, συμβαίνουν τόσα πολλά περισσότερα όμως που την μετατρέπουν σε μια άκρως πρωτότυπη ταινία. Το φιλμ των Whedon, Goddard ξεπερνά στιλ και είδη και σπάει τους κανόνες. Ακριβώς όπως το Scream έπαιζε με τις ταινίες τρόμου στη δεκαετία του ενενήντα, έτσι κάνει και το συγκεκριμένο. Θα μπορούσε εύκολα να μην λειτουργήσει σαν εγχείρημα, εντούτοις με ένα μείγμα εξαιρετικού κάστινγκ, σκηνοθεσίας και τέλειου μαύρου χιούμορ είναι ίσως ότι πιο διασκεδαστικό μπορείτε να δείτε στον κινηματογράφο. Το ύφος της φρίκης, κάποιες συμβάσεις κι ορισμένα αρχέτυπα διατηρούνται και τιμούνται δέοντος από τους σεναριογράφους, αλλά η ιστορία διαθέτει πολλά περισσότερα στρώματα από τα τετριμμένα. Έχουμε να κάνουμε με ένα έργο που είναι μια παρωδία, ένας φόρος τιμής και παράλληλα κάτι τελείως διαφορ...

Την πλοκή της Χιονάτης όλοι πάνω-κάτω την ξέρουμε. Μια σατανική βασίλισσα θέλει να είναι η πιο όμορφη της Γης, αλλά η Χιονάτη είναι πιο όμορφη από αυτήν. Η βασίλισσα προσπαθεί να σκοτώσει τη Χιονάτη, αλλά αποτυγχάνει. Έτσι, η βασίλισσα πρέπει να χρησιμοποιήσει την εξυπνάδα της ώστε να ξεγελάσει τη Χιονάτη και να γίνει η πιο όμορφη της Γης. Το «Καθρέφτη, Καθρεφτάκι Μου» παίρνει μόνο τη βασική ιδέα του διάσημου παραμυθιού των αδελφών Γκριμ και το κατακρεουργεί αφήνοντας ελάχιστα πράγματα να λειτουργούν υπέρ του. Ο σκηνοθέτης Tarsem Singh έχει την ικανότητα να κάνει εντυπωσιακά όμορφες ταινίες που όμως διαθέτουν άψυχες ιστορίες. Το Κελί, το Εξωπραγματικότητα αλλά και το Αθάνατοι είναι ταινίες που θα μπορούσατε να πάρετε ένα πλάνο τους και να το κρεμάσετε στον τοίχο σας. Ο Singh έχει «master» στις ταινίες με περίτεχνα κοστούμια και σκηνικά, ευρηματικές γωνίες λήψης και δημιουργικά ειδικά εφέ, ακόμα κι αν είναι ανίκανος να πει μια ιστορία ή να αποσπάσει μια καλή ερμηνεία από έναν ηθοπ...

Είτε ανήκετε σε αυτούς που τους αρέσει η ταινία, είτε σε αυτούς που την κρίνουν αρνητικά, νομίζω ότι είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι ο «Τιτανικός» σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά. Ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα του Χόλιγουντ, μια ταινία που είχε ξεπεράσει κατά πολύ τον αρχικό προϋπολογισμό της και που πριν ακόμα βγει στους κινηματόγραφους, την αντιμετώπιζαν σαν μια σίγουρη αποτυχία. Πράγμα που φυσικά δεν συνέβη πότε, αφού η ταινία έσπασε όλα τα τότε ρεκόρ και για 12 χρονιά θεωρούταν η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία όλων των εποχών. Όπως ήταν φυσικό, όμως, 1,8 δισεκατομμύρια εισπράξεις και 11 Όσκαρ μετά, ο «Τιτανικός» απέκτησε εχθρούς. Ίσως ήταν αυτή η υπερβολική υπερέκθεση από τα media, που άρχισε να λειτούργει εναντίον του. Εγώ ήμουν πάντα ένας από αυτούς που τον θεωρούσαν αριστούργημα και συνεχίζω να τον θεωρώ. Ο «Τιτανικός» είναι ένα συνονθύλευμα ιστορίας και φαντασίας. Αρκετοί από τους βασικούς χαρακτήρες βασίζονται σε πραγματικά πρόσωπα, όπως ο καπετάνιος του πλοίου (υποδυόμεν...

Ο Dr. Seuss θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς συγγραφείς παιδικών βιβλίων. Να πω την αμαρτία μου, τώρα, πέρα από το Ο Κατεργάρης των Χριστουγέννων του Ron Howard, δεν έχω ενδιαφερθεί για κάποια άλλη μεταφορά βιβλίου του στην μεγάλη οθόνη. Δεν μπήκα καν στον κόπο να δω το Ο Γάτος, ενώ το Χόρτον πέρασε και δεν ακούμπησε. Υπήρχε κάτι, όμως, με το «Λόραξ», δεν ξέρω αν ήταν επειδή είναι από τους δημιουργούς του μοναδικά ευφάνταστου Εγώ, ο Απαισιότατος, που με έκανε να θέλω να το δω. Και δεν είχα άδικο, αφού έχουμε να κάνουμε με ένα υπέροχο φιλμ που θα σας διασκεδάσει, ακόμα κι αν δεν είναι αρκετά πολύπλοκο. Το animation είναι πολύχρωμο και πανέμορφο ενώ τα πολλά χαριτωμένα ζωάκια απλά θα σας κάνουν να σκάσετε στα γέλια. Είναι, επίσης, μια περιβαλλοντική ταινία με ένα εύστοχο και πολύ όμορφα δοσμένο μήνυμα. Μια πολύ απλή παραβολή για το πόσο εύθραυστος και πολύτιμος είναι ο φυσικός κόσμος γύρω μας και πόσο εύκολο είναι να κάνουμε το λάθος πράγμα. Το «Λόραξ» είναι...